من از مصاحبت آفتاب می آیم ...

 

 

اگر روز بیست ویکم اردیبهشت , نیم ساعت پیش از طلوع آفتاب به شرق آسمان نگاه کنید , زهره و مشتری را میبینید که با حضور مریخ و عطارد با همدیگر ملاقات میکنند , اما یک افسانه قدیمی محلی میگوید : زهره ومشتری این دو عاشق دیرینه همدیگر هستند و ماهها در اسمان به دنبال همدیگر میگردند و وقتی همدیگر را پیدا کردند پیش از انکه به هم برسند خوابشان می رود و وقتی بیدار میشوند فرسنگها از هم دور شده اند , و اینست که میگویند " زهره ومشتری هیچ وقت به هم نمیرسند " 

 

- طفلکی ها !   

 .........

 

گاهی در صف انتظاری، داخل اتوبوس، داخل هواپیما و یا مطب پزشکی در لحظات با هم سهیم می شویم. و گاهی این سهم مشترک زمان آنقدر تاثیر گذار است که هرگز همسفر خود را فراموش نخواهیم کرد. در یکی از مسافرتهایم کنار ساحل،  تنها ، غروب آفتاب را تماشا می کردم. دختری تایلندی آمد کنارم نشست و در حالیکه به جز چند کلمه ی دست و پا شکسته تسلطی بر زبان انگلیسی نداشت تلاش زیادی می کرد برای برقرار کردن ارتباط . نزدیک به یک ساعت ما با لبخند و نگاه و چند کلمه ی دست و پا شکسته ی انگلیسی توانستیم با هم ارتباط برقرار کنیم. زمانیکه کیفم را برداشتم به علامت اینکه باید خداحافظی کنم، به من گفت نرو!  و من باز نشستم و باز به سختی و با ایما و اشاره یک مکالمه ی پرسکوت اما شیرین را ادامه دادیم. از میان کلمات رد و بدل شده  کلا متوجه شدم همسرش  کمی دورتر در حال ماهیگیریست و خودش سه ماهه باردار است و کارمند یک هتل میباشد. سه سال از این ملاقات گذشته است و من خیلی وقتها به آن دختر  فکر می کنم و اینکه الان کودکش باید سه ساله باشد.  گاهی تعجب می کنم که این دختر و نگاه مهربانش چه تاثیری بر من گذاشته است که نتوانستم فراموشش کنم.  آنچیزی که می بایست می گرفتم از چشمانش گرفتم و آن چیزی نبود به جز مهری که سالها بر دلم نشست ...     سکوت ما به هم پیوست و ما «ما» شدیم. 

بعضی آدمها در زندگی ما مثل سایه می آیند و می روند!  اما تاثیرات حضور آنان حک می شود در روح ما برای همیشه .  یک نگاه ، تنها یک سلام  مکرر روزانه ، یک لبخند گاهی ماندگار ترین خاطرات ما می شوند. همه ی این ها به دل ماست و آنچیزی که دل باید بگیرد خواهد گرفت.    

 

گاهی این سایه ها  با من زندگی می کنند. با من حرف می زنند و حتی می توانند در دقایق تلخ زندگی آرامم کنند . سایه هائی که یک روزی آمدند و یک روز دیگر رفتند. سایه هائی که حضورشان از یک ساعت بوده و یا حتی حضوری ماندگارتر و چند سالی!  و من چقدر بزرگتر شدم ... و احساس می کنم  وسیع تر شد روح من با آنها.  

 

صدای پای تو آمد ،  

خیال کردم باد عبور می کند از روی پرده های قدیمی  

صدای پای تو را در حوالی اشیا شنیده بودم ... 

کجاست جشن خطوط؟  

نگاه کن به تموج ، به انتشار تن من  

من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ؟   

و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان پر از سطوح عطش کن ... 

 

یک ارتباط طولانی مدت و کسالت بار که تو در مریخ باشی و او در ونوس و فاصله ی دلها هزاران سال نوری باشد خسته ات می کند و نیاز داری به کسی که فقط «قلبت»  او را بپذیرد. 

 

شازده کوچولو گفت : آدمهای سیاره تو پنج هزار گل در یک باغ می کارند ... 

و آن را که می جویند آنجا نمی یابند. 

در جواب گفتم:‌ ان را هیچ جا نمی یابند. 

و با این همه آنچه به دنبالش می گردند بسا در یک گل یا در اندکی آب یافت می شود... 

جواب دادم: البته! 

و شازده کوچولو باز گفت:  اما چشم نابیناست ، 

با دل باید جستجو کرد!‌