فتح باغ
به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن از پشت نفسهای گل ابریشم ...فتح باغ
به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن از پشت نفسهای گل ابریشم ...
یلدا
من انار می کنم دانه،
به دل می گویم،
خوب بود این مردم
دانه های دلشان پیدا بود
می پرد در چشمم آب انار ... اشک می ریزم
یلدا مبارک
آهنگ :Le Moulin
درخشش ابدی یک ذهن پاک
چه فکر می‌کنی؟
که بادبان شکسته، زورق به گل نشسته‌ای ست زندگی؟
در این خرابِ ریخته که رنگ عافیت از او گریخته،
به بُن رسیده، راه بسته‌ای ست زندگی؟
چه سهمناک بود سیل حادثه، که همچو اژدها دهان گشود
زمین و آسمان زهم گسیخت،
ستاره خوشه خوشه ریخت
و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد
هوا بد است، تو با کدام باد می‌روی؟
چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را
که با هزار سال بارش شبانه‌روز هم،
دل تو وا نمی‌شود
تو از هزاره‌های دور آمدی،
در این دراز نای خون فشان
به هر قدم نشان نقش پای توست
دراین درشتناک دیولاخ
ز هرطرف طنین گام‌های رهگشای توست
بلند و پستِ این گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامه‌ی وفای توست
به گوش بیستون هنوز، صدای تیشه‌های توست
چه تازیانه‌ها که با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها که از تو گشت سربلند
زهی شکوه قامت بلند عشق،
که استوار ماند در هجوم هر گزند
نگاه کن، هنوز آن بلند دور،
آن سپیده، آن شکوفه‌زار انفجار نور،
کهربای آرزوست
سپیده‌ای که جان آدمی هماره در هوای اوست
به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن
سزد اگر هزار بار،
بیفتی از نشیب راه و باز
رو نهی بدان فراز
چه فکر می‌کنی؟
جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای ست
که سرو راست هم دراو شکسته می‌نمایدت .
چنان نشسته کوه در کمین دره های این غروب تنگ
که راه، بسته می‌نمایدت .
زمان بی‌کرانه را، تو با شمار گام عمر ما مسنج
به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج .
به سان رود، که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند،
رونده باش .
امید هیچ معجزی ز مرده نیست، زنده باش.
سایه
...
چند روز است این شعر دائما با من است . شاید علتی دارد که من نمی دانم !
و در ادامه :
هر کسی که ما در این دنیا دوست داریم ریسمانیست که ما را به زندگی اتصال می دهد. با تمام رنجهایش، انگیزه ایست برای بودن، برای زنده بودن ...
...
چند روز پیش فیلمی دیدم از جیم کری با نام : «Eternal Sunshine of the Spotless Mind درخشش ابدی یک ذهن پاک» (توصیه می کنم ببینید). اولین فیلم جدی بود که با بازی جیم کری می دیدم. خلاصه ی داستان این که جوئل با بازی جیم کری دلبسته ی کلمنتاین با بازی کیت وینست می شود که از نظر شخصیت با هم بسیار متفاوت هستند و در نیمه های راه ، این رابطه به شکل تلخ و غیرمنصفانه ای قطع می گردد. شخصیت زن فیلم برای فرار از این احساس و خاطراتش به روانشناسی مراجعه می کند و روانشناس تمام خاطرات مشترک آن دو را از ذهن او پاک می کند و دیگر هیچ چیز از آن مرد در ذهن او باقی نمی ماند . جوئل نیز برای تلافی نیز دست به همین کار با همان روانشناس می زند. دیگر هیچ چیزی از هم به یاد ندارند و برای هم مانند یک غریبه ی رهگذر می شوند، تا اینکه دوباره در قطاری به صورت اتفاقی همدیگر را ملاقات میکنند و بدون آنکه ذره ای از هم چیزی به یاد داشته باشند، باز دوباره عشق بین آن دو شکل می گیرد. فیلمی ست که با یک بار دیدن نمی شود جمع بندی درستی کرد ولی چیزی که مشخص است این است که کارگردان قصد دارد به بیننده بگوید خاطرات، هویت انسانها را تشکیل نمی دهند. حتی اگر سعی در پاک کردن خاطرات داشته باشیم و یا سعی در فراموشی کسی که احساسی عمیق نسبت به او داشته ایم ، آن چیزی که از آن شخص در هویت ما باقی گذاشته است هرگز از بین نخواهد رفت . آنها دوباره عاشق همان کسی می شوند که اندکی قبل او را از خاطره ی خود پاک کرده اند و دوباره در مسیری گام بر میدارند که سعی در پاک کردنش از خاطرات خود داشته اند. یک نفر یک جائی می شود قسمتی از سرنوشت ما، چه بخواهیم چه نخواهیم.
در طول داستان ، کارکنان آن روانشناس که مسئولیت پاک کردن قسمتی از حافظه ی آن دو از همدیگر را دارند ، متوجه می شوند قسمتهای شیرین این خاطرات پاک شدنی نیست و به سختی و با دشواری زیاد موفق به پاک کردن این خاطرات بادستگاههای عجیب و غریبی که به سر آنها بسته شده است می شوند . شاید بشود از این فیلم نتیجه گرفت که هویت مترادف با حافظه و خاطرات نیست.فراتر از حافظه چیز دیگری برای حفظ هویت شخصی وجود دارد. آنقدر پیچیده است که من در تحلیل و تجزیه آن می مانم.
آنان که ...
آنان که نسیم گذشت از کوچه باغ دلشان عبور می کند از قبیله ی بهارند.
وقتی که خشونت زندگی تمام اصولم را تبدیل به یک علامت سوال بزرگ می کند، فتح باغ را چند روزی به حال خودش رها می کنم.
زمانیکه خداوند روح را در جسم انسان دمید، او را در معرض بزرگترین دردها قرار داد و بدینسان رنج های انسانی آغاز شد. من گاهی دلم برای همه می سوزد ... برای کسانی که قلبشان سرشار از مهربانیست می سوزد. و برای کسانی که خشونت زندگی سختشان کرده خیلی خیلی بیشتر ... و برای خودم هم گاهی گریه ام می گیرد. آنقدر زندگی کوتاه است که گاهی هیچوقت هیچ فرصتی برای گفتن بسیاری از حرفها باقی نمی ماند. اگر به پیش بینی نوستراداموس (که من ذره ای به این حرفهای بی اساس اعتقادی ندارم) فقط فکر کنیم، شاید ساکن قبیله ی بهار شویم. هر نفس که برمی آید یک نفس به مرگ نزدیک می شویم ... این را که دیگر باور دارم! و باز آشتی می کنم با جائی که نامش «فتح باغ» است.
ولی شما زندگیتو بکن ، نهایتش اینه که دنیا وامیسته رضا صادقی پیاده می شه ! 
دنیا در دستان توست که آغاز می شود «عباس معروفی»
...
چشمم به روی هر چه می لغزید
آنرا چو شیر تازه می نوشید
گوئی میان مردمکهایم
خرگوش ناآرام شادی بود
هر صبحدم با آفتاب پیر
به دشت های ناشناس جستجو می رفت
شبها به جنگل های تاریک فرو می رفت
...
فروغ فرخزاد
و هر بار شوقیدن آغاز دوباره ی زندگیست و آغاز دنیا و «دنیا در دستان تو آغاز می شود.»
خیلی وقتها اندوه دوری ، از قلب ها نیست ، از کلمات است. کلمات همیشه در عجزند. کلمات گاهی بازیچه ی انسانهاست. باید از ورای کلمات ، تپش قلبها را ضربه ضربه خواند. آوای قلب؛ حتی نجواگونه نیز از فرسنگ ها راه فریادیست. گاهی نیز کلمات به قلب ها زیباترین سمفونی های هستی را می آموزد ...
یک جمله ، یک اندوه بی پایان را به یکباره سرد و خاموش میکند . بعد از مرگ نه تپشی هست و نه دستی و زبانی برای خلق کلمات . انسان زنده خالق شگرف ترین عشق هاست.
عشق همچو رقصی است ، دیگران را همراه خود می کشد «میلان کوندرا»
پ ن : صدای بارش باران قشنگ ترین سمفونی خداست ... . باران سکون را به حرکت ، سکوت را به سخن، خواب را به بیداری و عاشق را به سماع وامی دارد، زنده می کند و می میراند اندوه های بی پایان را ... آسمان تهران بارید و دوباره تهران عروس زیبا شد .
کاشکی همچو حبابی بر آب در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود ...
من به چشمان خیال انگیزت معتادم
و دراین راه تباه
عاقبت هستی خود را دادم...
حمید مصدق
...
در شبانِ غم تنهایی خویش،
عابدِ چشم سخنگوی توام.
من در این تاریکی،
من در این تیره‌شبِ جانفرسا،
زائر ظلمتِ گیسوی توام.
شکن گیسوی تو،
موج دریای خیال.
کاش با زورقِ اندیشه شبی،
از شطِ گیسوی مواج تو، من
بوسه‌زن بر سر هر موج گذر می‌کردم.
کاش بر این شطِ مواجِ سیاه
همۀ عمر سفر می‌کردم
...
به مناسبت سالروز پرواز حمید مصدق
پ ن : دوست داشتن هنر ست و ابراز دوست داشتن هنری آمیخته با جسارت. سدهای غرور، تعصب و مصلحت اندیشی با کمی هنر آمیخته با جسارت به راحتی شکسته خواهد شد.
برای من با شکوه ترین لحظات ، لحظاتی ست که تمام این سدها را با جسارتی هنرمندانه می شکنم.
آدمهایی که یک دنیای بزرگ می شن ...
یادمه بچه که بودم برادرهام که سنشون از من خیلی بیشتر بود من رو بلند می کردند و می انداختند توی هوا و دوباره می گرفتند . اون ترسی که با هیجان همراه بود رو خوب یادمه. ولی یادم نیست اون لحظه به چی فکر می کردم ، شاید فکر می کردم بذار بزرگ بشم انتقامم رو می گیرم ازتون . این یکی از ماندگارترین خاطره ی کودکی منه. وقتی که وارد دنیای آدم بزرگا شدم ، فهمیدم همه ی آدم بزرگا ، بزرگ هم نیستند. اول از همه از معاون دبیرستانم شروع شد . که دو سال متوالی نمره انضباط من رو بیشتر از 16 نداد. از نمره ی انضباط 16 دلخور نیستم ، که همیشه هم دلیلش بیرون بودن موها از زیر مقنعه بود چون نمره ی انضباط دوره ی دبیرستان یکی از بی اهمیت ترین نمره های زندگیه. از اون خانم هم دلخور نیستم چون اون اولین کسی بود که من رو با آدمهای کوچک در دنیای آدم بزرگها آشنا کرد. همیشه اولین ها یه جایگاه وِیژه ای توی زندگی ما دارن . امیدوارم بالاخره به راه راست هدایت شده باشه . من که توی این سالها به راه راست اون هدایت نشدم. دنیای آدم بزرگا ، دنیای خطرناکیه . وقتی بچه بودم از یک چیز می ترسیدم و اون هم این بود که اگه کسی توی خیابون بهم شکلات داد ، یعنی اون یه بچه دزده و من همیشه از اینکه کسی توی خیابون بهم شکلات بده وحشت داشتم. بقیه چیزها و بقیه ی آدمها هر کدوم یه جورایی برام زلال بودند و قوی و قهرمان . اما حالا که یه کم بزرگ شدم ، می دونم که هر شکلاتی که از دست هر کسی بگیری یه معنا و مفهومی برای خودش داره. هر لبخندی یه تعبیری داره . هر سلامی یه معنا ، حتی سلام امروز با سلام دیروز ممکنه در معنا متفاوت باشه . این بود که فهمیدم دنیای آدم بزرگها چقدر پیچیده ست . فهمیدم که از کنار بعضی ها باید خیلی آروم رد شد ، که به هیچ قانونی برنخوره . فهمیدم که خیلی از آدم بزرگا دوست داشتنی هستند، بعضی هاشون از بعضی های دیگه خیلی دوست داشتنی تر هستند، فهمیدم که اگر کسی رو دوست داشتم و دنبال دلیل نبودم برای دوست داشتنش، اون رو خیلی واقعی تر دوست دارم . اون برام از بقیه مهم تر می شه. قشنگترین شکل دوست داشتن اینه که هر چی بگردی دنبال دلیل ، دلیلی براش پیدا نکنی . اونوقت اون می تونه مرادت بشه و تو مریدش باشی ، می تونه بزرگت کنه ، حتی اگر رنجیدی ازش ، یا شاد شدی در کنارش . بعد از مدتی دلیل ها یکی یکی خودشون رو نشون می دن.
آره ... دنیای آدم بزرگا پیچیده و سخته . فقط باید سعی کنی تا میتونی معمای دنیای آدمهایی که به نظرت بزرگ می رسن را کشف کنی . اونائی هم که در بزرگ بودنشون شک داری اصلا سعی نکن کشفشون کنی، بذار برات همیشه معما باقی بمونند ... هر آدم بزرگی یه دنیایی داره و هر آدم بزرگی مثل یک کتاب ، یا مثل یک سفر به یک جای تازه و ناشناخته ودور، می تونه به تو خیلی چیزها یاد بده . و بعضی از این آدم بزرگها می شن برات دایره المعارف زندگیت. دوست داشتنشون، حضورشون ، بودنشون ، تلخی ها و شیرینی هاشون یک کتابه ...
بعد نوشت : امروز رفتم تاتر شهر که شاید بتونم یک مراسم تعزیه ی خوب ببینم ولی ساعتی که من رفتم هیچ خبری نبود و دیگر هم در این سرمای استخوان سوز نه حوصله رفتن هست و نه حسش .
چیزی که این روزها زیاد به چشم می یاد و نوظهور هم نیست ، مردمی که توی صف غذا ایستادند و ماشین های آخرین مدل آنها پشت سر هم کنار خیابان پارک شده . اسم اینها را من گذاشنم مرفه هان با درد . کسانی که همیشه گرسنه هستند و هیچوقت سیر نمی شن ...