عاشقی هایتان بر شما مبارک و پایدار ...

 

ما به هم فقط بابت تمام دوستت دارم هایی که دریغ کردیم بدهکار نیستیم ، ما بابت از بین بردن باورهای یکدیگر به هم بدهکارتریم ، ما به هم بابت خراب کردن دقایق زندگی یکدیگر هم بدهکاریم ،  ما  به دلیل منطق های لحظه ای و متعصبانه ی خود، با خشم های کنترل نشده ای آنی خود، ما با باور به خود بزرگ بینی خود خیلی به هم بدهکاریم . ما با خودخواهی های خود به راحتی لحظه ها و دقایق و روزهای یکدیگر را خراب می کنیم و با افتخار به خود می گوییم : خوب از عهده اش برآمدم.  

لحظه های زندگی هر انسانی ، باارزشترین و گرانبهاترین دارائی اوست. لحظه ای که رفت دیگر برنمیگردد و درکنار این عمر گذران ، باورهای انسانهاست که با ارزشند.  خراب کردن باورهای یک انسان یعنی نابود کردن ، اصول و اعتقادش به زندگی، به زیبائی و به هر چیزی که رنگ و بوی بهشتی دارد.   

ما آدمها عاقبت همدیگر را در یک جا ترک می کنیم ، یا می میریم و با مرگ یکدیگر را تنها میگذاریم ، یا اینکه به دنبال شرایط و آدمهای بهتری می رویم،‌  یا شرایط زندگی ناخواسته ما را وادار به ترک می کند،‌ یا چیزی برای بدست آوردن از یکدیگر نداریم و به جای اینکه بر  یکدیگر اضافه کنیم از یکدیگر کم می کنیم و ترجیح می دهیم  یک دیگر را رها کنیم و یا ما تحمل دیدن یک بعد از وجود خود را در دیگری نداریم.  ما وقتی با کسی خیلی نزدیک می شویم ، با اعتمادی که بدست می آوریم ، محرمانه ترین و خصوصی ترین لایه های درون خود را با او به اشتراک می گذاریم و چون یک عمر این رازها را در ناخودآگاه خود پنهان و یا سعی در نادیده گرفتن و  یا وانموده به وجود نداشتن آنها کرده ایم ، اگر قدرت پذیرش حقیقت های خود را نداشته باشیم ،‌ با وحشت از  پذیرش حقیقت خود تلاش میکنیم آن رابطه را تمام کنیم. زیرا که  تاب و تحمل پذیرش و روبرو شدن با ابعاد حقیقی پنهان شده در خود و یا نیازهای سرکوب شده ی خود را  نداریم.  و این حقیقت ها شاید هم هیچ وقت و به هیچ وجه حقایق زشتی نباشند ولی جامعه . فرهنگ ، باورهای غلط ،‌ تابوهای اشتباه را در ذهن ما خواسته یا ناخواسته خلق کرده اند.  من از کسی که روزی بسیار دوستش داشتم و یا نه ، دوست داشتن مهم نبوده است،‌ به او اعتماد داشتم چون می توانستم بدون هیچ پرسونا و یا نقابی خود واقعی ام باشم فرار میکنم ،‌به این دلیل که از آگاه شدن به ابعاد سانسور شده ی خود، به خواسته ها و نیازهای درونی خود وحشت کرده ام.  

گاهی ما یکدیگر را ترک می کنیم ، چون خود را برتر می دانیم ، گاهی ما یکدیگر را ترک میکنیم چون هیچ محبت و هیچ احساس دوست داشتن عمیقی ما بین ما و آن دیگری وجود ندارد ، هیچ ریسمان محکمی برای نگه داشتن دو قلب در کنار یکدیگر وجود ندارد . ما یکدیگر را به راحتی ترک میکنیم چون زحمتی بابت عشق هایمان به خودمان نداده ایم،‌ چون مفت و ارزان بوده و هر چیز مفت و ارزانی به راحتی کنار گذاشته می شود.

ما حتی اگر در بدترین شکل یکدیگر را رها کنیم، باز هم آن لحظه های مشترک صمیمیت و اعتماد ارزش ماندگاری در قلبمان را دارد، آن لحظه های گرم دوست داشتن ... کینه زَشت ترین بعد وجودی آدمیست ولی نمی شود منکر وجود دلخوری ها بود. دلی که با رفتاری و حرف و سخنی شکست ، روحی را زخمی میکند و این زخم هرگز التیام نخواهد بخشید ، بخصوص که هر چقدر دوست داشتن ها عمیق باشد زخم ها عمیق تر و ماندگار تر خواهند بود.  

زمانی من فکر میکردم بدترین نوع از دست دادن عزیزی ، مرگ اوست ولی امروز فکر میکنم بدتر از آن ، از دست دادن او به همراه تمام باورها و تمام اعتمادهایی که با او ساخته بودم است.  

من تحمل مرگ عزیزی را به این شکل ندارم ، برایم تلخ و دردآور است، مرگ باورهایم است ،‌مرگ روحم است و ... برای همین در گوشه ی قلبم با آنچه که از او ساخته بودم قصر کوچکی می سازم ، او را با تمام آنچه که روزی تصور میکردم ، با تمام مهربانی هایش، وفاداری هایش ، صداقت هایش و عشق هایش نگه می دارم ،‌شاید فریبی باشد ، شاید هم نباشد ،‌ ولی کمترین تاثیر خوب آن این است که بر این باور خواهم ماند عشق چیز بیهوده ای نبوده است . اگر من این زیبایی هستی را باور داشته ام روزی ، پس حقیقت داشته است.  حداقل برای من حقیقت داشته است اگر در دنیای سخت و تلخ و گزنده ی بیرون از درون من سراسر دروغین و پوچ بوده است.  

تلاش میکنم او  را بابت تمام رنج هایی که به من در این راه اعتماد و دوست داشتن داد ببخشم ، زیرا که شاید من برای او کوچک و حقیر بودم ،‌شاید نگاه من  به زندگی و عشق و دوستی اشتباه بوده ... همیشه یک جایی را به کسی که مرا رنجاند حق می دهم ، شاید من خیلی کوچک بودم و او خیلی بزرگ ...   

من سعی میکنم ... من همواره برای رسیدن به این آرمانها تلاش می کنم ... و آرزو میکنم خشونت زندگی ، بی معرفتی غیر قابل درک انسانها و یا ضعیف بودن خودم مانع رسیدن به آرمانهایم نگردد.  

درکنار تمام این گذشت ها و آرمانهای زیبا ، تلخی های یک رابطه ، بی مهری ها و کم لطفی ها را هم فراموش نخواهم کرد ، زیرا بخشیدن دلیل بر فراموشی نیست ...  بعضی رنجش ها فراموش نشدنی ست ...

من یک زنم ، با خلقتی پیچیده و عجیب و شاید گاهی غیر قابل درک ، حتی شاید گاهی آنقدر پیچیدگی ها زیاد باشد که برای هم جنس خود نیز  قابل درک نباشد. شاید نوع خلقتم ، نگاهم به هستی ، احساسات عمیق و مایه دارم ، شوریدگی هایم ، ایثار و گذشتم ، فراموش کردنهایم ، فراموش نکردنهایم برای دیگری قابل درک نباشد ... پس شاید حق با اوست ...

امروز  روزیست به نام عشق ، و من برای تمام خوانندگان خاموش و غیر خاموش خود لحظه هایی سراسر عشق و گرما آرزو میکنم ،‌زیرا که در لحظه های عاشقی همه چیز رنگ و بویی دیگر دارد، همه چیز به طرز شگفت آوری زیباتر است، گلها، نسیم ، باران ، باد ، لبخند و نگاه معصومانه کودکی در خیابان،‌ نگاه مهربان پیرمردی رهگذر ، شعر ، موسیقی، سفر ، تنهایی، حضور عزیزان،‌ یاد عزیزانی که دیگر نیستند، خواندن ،‌ نشستن ، خوابیدن ، سکوت و ..... همه چیز پراز معناست و پر از رنگهای قشنگ و هوای تازه ... وقتی که عشق باشد.  

و دوست داشتن هرگز کار بیهوده ای نیست ،‌ دوست داشتن هرگز اشتباه نیست ، حتی اگر ارزشی برای آن کسی قائل نشد.  خود دوست داشتن زیباست و ارزش هر انسانی به اندازه ی قلب بزرگ اوست ...  

در سرزمین قدکوتاهان  

معیارهای سنجش  

همیشه بر مدار صفر سفر کرده است 

چرا توقف کنم؟ 

من از عناصر چهارگانه اطاعت میکنم  

و کار تدوین نظامنامه ی قلبم 

کارحکومت تدوین نظامنامه ی قلبم  

کار حکومت محلی کوران نیست ... 

...

 مرا تبار خونی گلها به زیستن ، متعهد کرده است  

تبار خونی گل ها را می دانید؟   

روز زیبای عشق و روزهای عشق همواره بر شما مبارک