مثل یک صبحانه ی خوب دل چسب و شیرین ...

 

اینجا را  خیلی دوست دارم . انگار اینجا بیشتر خود حقیقی ام هستم. اینستا گرام زندگی واقعی ماست . عکس ها و مطالب و استوری ها ، همه لحظه های واقعی ما هستند. تلگرام هم پر است از رابطه ها  که گاهی  مستحکم تر از قبل می شود و گاهی هم دریک نقطه پایان می یابد. یک جایی که فکر می کنی هیچ نقطه مشترکی برای ادامه وجود ندارد.  

گاهی یک جراحی ، بیماری  یا یک  شلوغی  و از این جور چیزها باعث می شود دو سه روزی سراغ گوشی ها نرویم . اولش یک حس آرامش در آن است ، کنده  شدن از وابستگی ُ یا بیشتر پرداختن به خود . ولی حقیقتا" بیشتر از دو سه روز کلافگی می آورد. ما به هم وابسته شده ایم . حتی اگر در دنیای مجازی باشد . چند روز دوری دلتنگی می آورد. و باز با شوق فراوان می رویم سراغ گوشی ها .  

در یک جمله خلاصه : ما به هم نیازمندیم برای نفس کشیدن .  

چند سال است که در وبلاگ می نویسم . آدم چند سال قبل نیستم . شاید مهربانتر شده باشم. و البته حساس تر و شاید نسبت به قبل راحت تر دل بکنم از کسانی که باعث رنجشم بشوند. قبل تر ها ُ سعی میکردم هر جوری هست یک رابطه را حفظ کنم، ‌سریع می بخشیدم ، کوتاه می آمدم ، پا روی احساساتم می گذاشتم و ادامه می دادم . اما الان فقط برای رابطه ای  از خودم می گذرم و می بخشم و فراموش میکنم که ارزشش را داشته باشد. و آن ارزش را آن شخص مشخص می کند. صداقتش، رفاقتش،صمیمیت اش و بزرگ منشی اش.  بیشتر درک می کنم که آدمها را با ابعاد مختلفشان بپذیرم . همه خوب مطلق نیستیم و همه بد مطلق هم نیستیم. مجموعه ای از سیاه و سفیدها هستیم. اما اینکه چقدر گذشت کنیم برای ماندن یک رابطه ، آن اصالت وجودی یک شخص است که تعیین می کند. من هم بارها احمقانه دیگری را رنجانده ام ... شاید! ولی اگر  آن درونمایه را داشته  که ارزش ادامه دادن را داشته باشم حتما آن دیگری خواهد ماند و ادامه خواهد داد.    

به طرز وحشتناکی فهمیده ام ، آدمها خیلی عجیب از زندگی ما می روند ، یا از دل ما .  و  فهمیدم باید همیشه منتظر غیر منتظره ها باشم. دیگر ثباتی مثل قبل وجود ندارد.  رابطه ها مثل قدیم نیست.  هر لحظه ممکن است غافلگیر شویم ... خوب یا بد. و  بیشتر درک می کنم که گاهی اوقات بهترین عامل نگهدارنده ی یک رابطه حفظ فاصله است . مگر اینکه عشق در میان باشد و عاشقی که فاصله خرابش می کند، خرابش نمی  کند ، معشوق را ویران می کند.  

زنده و پایدار باشید خواننده های خوب من .   

پی نوشت : برای انتخاب عکس گشتم و گشتم در کامپیوترم و این را دیدم . انتخابش کردم . یکی از صبحانه هایم در یکی از سفرهایم است .  یک دوستی خوب درست مثل یک صبحانه خوب بعد از یک خواب پر از آرامش است. یک  جورایی عجیب به دل می نشیند .  و آدمی را سرشار از انرژی می کند برای ساعتهای زیادی از روز.

و پی نوشت دوم : دوستانی که نمی توانند نظر بنویسند فکر می کنم اگر براوزر خود را تغییر دهند قادر خواهند بود به نوشتن نظرات.