فتح باغ
به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن از پشت نفسهای گل ابریشم ...فتح باغ
به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن از پشت نفسهای گل ابریشم ...
رویاهای من
وقتی با رویا زندگی می کنی احتمالش زیاد است که مورد انتقاد قرار بگیری. معمولا انتظاراطرافیان از من نگاه واقع بینانه به زندگیست. اما من می دانم روزی که رویاهایم را از دست دهم خواهم مرد. وقتی تلخی های زندگی می خواهد مرا از پای در آورد می دانم که باید بیشتر ایستادگی کنم و بیشتر به رویاهایم بپردازم .
چه اهمیت دارد چه روزی در شناسنامه ام به ثبت رسیده ام . جوانی من بستگی به تعداد رویاهایم، عمق خنده هایم و تمام امیدهایم دارد و همه ی این رویاها و شادی ها و امیدها بستگی به عشق ها و علایقم دارند. می دانم که باید همواره دوست داشت ... وقتی موجودی انسانی را دوست داشته باشی رویاهایت بیشتر می شود و تو هرگز پیر نخواهی بود. خوبیش این است که رویایت می تواند یک چیزی باشد فقط بین خودت و تو و اینجا دیگر فقط در قلمرو توست و کسی قادر نخواهد بود به قضاوتت بنشیند. گاهی صبح که چشمانم را به روز جدید باز می کنم وسوسه می شوم تعداد کسانی که دوستشان دارم را بشمارم و بعد بی خیالش می شوم ... مهم نیست هر چند نفر که باشند گاهی یک نفر هم می تواند قشنگترین رویا را در یک لحظه برایت بسازد. این روزها مصممانه تر به خودم اجازه نمی دهم بابت بی مهری کسی برنجم. اگر ساعتی رنجیدم کافیست بعد می سپارمش در یک گوشه ای آن ته ته ذهنم شاید تا وقتی دیگر ...
شاید دیگر خسته شده ام از ثابت کردن خودم به دیگران و این خستگی چقدر خوب است!
می دانم که هرگز قادر نیستم آدمها را تغییر دهم. اما خوشحالم که می توانم کنترلی بر آمد و رفتهای ذهنی ام داشته باشم.
اگر قرار است این سرخوشی عده ای را متعجب کند خوب بگذار بکند! دیگران عادت کرده اند هر کاری که انجام دهی تعجب کنند!
تمام این حرفها برای این بود که بگویم :دوستت دارم دوست من ... تو یکی از زیباترین رویاهای منی!
دلتنگی ها و دلگیری هایم هم همچنان هست آن گوشه کنارهای دلم! باشد برای یک روزی که روی قلبم سنگینی کرد برایت می نویسم ...
...
«... ای دوست دستهای مرا پر کن، مرا از شکل عبور ده،که هر شکل بهاریست و شورشیان زیر سقف بهار تناسب انگشتان تو را به انتظار نشسته اند، که در اینجا هر چیز ساخته از انتظار است و حتی این سکوت تحت الفظی که به حس شنوائی اش می بالد و عطر دور دست را می شنود که خط تقسیم را از برلن و ویتنام پاک می کنند. آه که من هنوز بیمار رویاییم، که من هنوز آسمان را با خیال های خیس حدس می زنم، چه شبنم دردی در حرف من بخار می شود ای دوست! بیا و هی هی رمه های عادت من شو که من هنوز بر شن های هموار دل به جاپاهائی بسته ام که عزیمت ما را با خود می برند، فضاهای زمینی خالی است و جاده هائی که بر خیال کودکی من حکومت می کنند به سرزمین بایری می روند که انکارشان می کند، دیگر هیچ سرابی در طول فرسخ های سپید نمی روید و واحه های متروک را استخوان های خشک و قدیمی را گرفته است . من نمک و شن نوشیده ام و گوشتم در خواب قهوه ای زخمها ، پوست مرا به تولدی تازه تعریف می کند. گوش کن، صدای رشد می آید! «رویا» ی دیگری است که شاید در جامه ی توری کدام باد دلتنگ من است! ای دوست بیا که آمدنت را کوچه به اشتیاقی بزرگ استاده است. بیا که پنجره ای تنها ، برای تو از دیوار پر می گیرد ، پر می گیردو ملافه های سفید ، کتابهای سیاه و شکافهای نگاه به بیهودگی گله های آدمی فرو می افتند و سایه ای که می گریزد از بازوی پنجره، نگاه کن، اینک کوچه اش را در برابر دریا می بیند و رهسپار ساحل سرگیجه ...
آیا کسی است که از دریا پائین می آید؟
زیرا زبان آب الفبای تازه ی اعماق را به من آموخت
من در کدام ساحل پیوند شکل و حرکت را دیدم
و پاره های مطلق را کز هم گسیخته می شد؟
و آن کدام ساحل همواره به من می گفت :
آیا قنات های من دردهای کویر را خواهند نوشید ؟
اعصاب من مگر بر شنها آرام گیرند ... »
یدالله رویائی
مهم نیست چه روزی از هفته است . مهم دلهایمان است!
این روزها که می گذرد ، هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده های مه آلود
یک آشنای دور صدا می زند
آهنگ آشنای صدای او
مثل عبور نور
مثل عبور نوروز
مثل صدای آمدن روز است
آن روز ناگزیر که می آید
روزی که عابران خمیده
یک لحظه وقت داشته باشند
تا سربلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببینند
روزی که این قطار قدیمی
در بستر موازی تکرار
یک لحظه بی بهانه توقف کند
تا چشم های خسته ی خواب آلود
از پشت پنجره
تصویر ابرها را در قاب
و طرح واژگونه ی جنگل را
در آب بنگرند
آن روز
پرواز دستهای صمیمی
در جستجوی دوست
آغاز می شود
روزی که روز تازه ی پرواز
روزی که نامه ها همه باز است
روزی که جای نامه و مهر و تمبر
بال کبوتری را
امضا کنیم
و مثل نامه ای بفرستیم
صندوقهای پستی
آن روز آشیان کبوترهاست
روزی که دست خواهش ، کوتاه
روزی که التماس گناه است
و فطرت خدا
در زیر پای رهگذران پیاده رو
بر روی روزنامه نخوابد
و خواب نان تازه نبیند
روزی که روی درها
با خط ساده ای بنویسند :
" تنها ورود گردن کج ، ممنوع !
و زانوان خسته ی مغرور
جز پیش پای عشق
با خاک آشنا نشود
قیصر امین پور
خوشحالم ... چون امروز پنج شنبه است و خوشحال تر برای داشتن دوستان خوبی که در دنیای مجازی دارم. ممنونم که گه گاه یادم می کنید.
نمی گویم تمام لحظاتم به یادتان هستم اما تمام لحظاتم سرشار از دوست داشتن شماهاست .
همیشه نسبت به «عادت» آلرژی داشته ام. و اعتقادم بر این است که عادت آفت هر رابطه ایست. اما این بار باید اعتراف کنم که خوشحالم به بودن شما عادت کرده ام. چه عادت قشنگیست!
مسافر عزیز! تصمیم نداشتم امروز مطلب جدیدی بنویسم اصلا در حال و هوایش نبودم. اما دیدم خیلی ناسپاسیست در مقابل دنیای محبت شما و اعظم عزیزم و آفتاب عزیزم و ... بقیه که همیشه با کامنتهای خصوصی و ای میل به یادم می آورید در چنین روزی باید خوشحال بود... (اگر تک تک نام نمی برم ببخشید مرا، محبت تمام دوستانم در خاطرم هست) دلیلی هم نمی خواهد برای خوشحالی! روزها را ما می سازیم . امروز کتاب ها و دفاتر می رود یک گوشه ای ... ما می مانیم و یک پنج شنبه از بهار! می خواهم ببینم درختان به من چه می خواهند بگویند که بعد از این همه خشکی غرق شکوفه شده اند و این پرندگان حرف حسابشان چیست که اینقدر سر و صدا به راه انداخته اند.
زندگی هر چقدر هم سخت باشد، هر چقدر هم تلخی هایش تا ریشه ی آدمی را بسوزاند، می شود لذت برد ... از طعم شیرین و آبدار گلابی ، لذت آبتنی و پرواز در عشقها و دوست داشتنها (فیلم City Of Angels را توصیه می کنم ببینید).
هر روزتان شیرین باشد و سرشار از عشق ...
از ما که در تمام شب عمر
در جستجوی نور سحر پرسه می زدیم
از ما به مهربانی یاد کنید
حمید مصدق
امروز
تاب می خورد دلم
و گاهی که خیلی بالا می رود، می لرزد!
تاب است دیگر هویتش، رفتن و آمدن
بی تابی هایش هم قشنگ است . هویت من با دوست داشتن هایم معنا می یابد. در دوستی هاست که درمی یابم آبتنی کردن در عطر و نوشیدن نور چه لذت بخش است و در می یابم در مقابل عظمت دوست داشتن من چقدر حقیرم. گاهی دلم می خواهد پشت پا بزنم به قوانینم و در راهم کمی به بی راهه روم . گاهی دوست دارم زندگیم را فانتزی تر کنم کارهای عجیب و غریب به وجدم می آورد. آدامسم را می چسبانم به فرمان اتومبیلم و در آن لحظه هیچ اهمیت نمی دهم چقدر آلودگی را با خود به دهانم خواهم فرستاد سیبی را گاز می زنم و زندگی را در رگهایم جاری می کنم میدانم عصاره ی زندگی خوب می داند با میکروبها چگونه مقابله کند. به راننده کناری لبخند می زنم تا بداند اخم های صبحگاهی چقدر طعم روزانه اش را تلخ خواهد کرد. و بعد در مقابل چشمان متعجب دوباره آدامسم را در دهانم میگذارم و باز لبخند می زنم!
وقتی قدم می زنم در خیابان با لگد زدن به قوطی خالی نوشیدنی و پرتاب شدنش و شنیدن صدای ناهنجارش کلی به وجد می آیم.
امروز دائما نگاهم به دنبال پیرمردی ست که صبحها در مقابل خانه اش می نشیند و من با عشق به او می گویم صبح به خیر پدر جان!
امروز گلهایم را با عشق بیشتر آب می دهم و در دل بیشتر قربان صدقه شان می روم. می دانم بودشان به بود من وابسته ست. و امروز برای این وابستگی شان هست که دوستشان دارم.
امروز چه اهمیت دارد رئیسم دنیایش با من به اندازه ی دودنیا متفاوت است . چه اهمیت دارد فلان همکارم در یک عالم دیگر زندگی می کند. امروز از پر حرفی های دوستم در مورد مادر شوهرش خسته نخواهم شد و وقتی فلانی دروغ می گوید لبخند می زنم و در دلم می گویم راحت باش عزیزم!!! امروز در ترافیک زیباترین اهنگم را ده بار گوش می کنم و در میان آهن و دود بال می زنم ...
امروز با یاد آوری چیزهائی که نیست دیگر بغض نمی کنم دیگر اشک نمی ریزم ... به تمام آن چیزهائی که روزی بوده اند شادمانه می خندم.
و امروز وقتی به کسی می گویم خیلی دوستش دارم خیلی بیشتر احساس میکنم بزرگتر شده ام.
و امروز در دلم به خیلی ها خواهم گفت دوستشان دارم ...
می دانم که با دوست داشتن آدمها برای خودم مسئولیت ایجاد می کنم. اما امروز می خواهم خیلی مسئول باشم!
امروز می خواهم رژ لب قرمز منهتنم را بزنم و هر یک ساعت یک بار در آینه به خودم لبخند بزنم.
امروز را می خواهم زندگی کنم ... امروز میخواهم بیشتر از همیشه عاشق باشم.
امروز می خواهم عطر خوش زن تمام فضای اطرافم را سرشار کند.
زیرا آنقدر قوی بوده ام که ساعتها گریسته باشم.
زیرا در میان تمام این روزها گاهی یک روز باید برای من باشد...