فتح باغ

به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن از پشت نفسهای گل ابریشم ...

فتح باغ

به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن از پشت نفسهای گل ابریشم ...

به نام او که تو را آفرید و مرا آفرید و دوستی را آفرید

 

 

 ...

و به نام او که تو را و مرا در تنگنای سکون و سکوت یاری و یاوری می کند.  

 

چند روزیست از نوشتن می ترسم، می ترسم چیزی بنویسم که به قانون آشتی و آرامش و عشق بربخورد.  زمستان است، هوا سرد است، زمین سرد است، گونه هایم را می چسبانم به شیشه ی پنجره ی اطاقم تا ماه را خیره تر شوم، شیشه سرد است، به دیوار تکیه می دم ، دیوار سرد است. دستان من از تمام اینها سرد تر است. ناگهان دل من در یک لحظه و در یک نقطه یخ می زند.    در قالب من جائی برای دلی یخ زده وجود ندارد و  کالبد جسمانی آغاز می کند به ذوب کردن دلش، ذوب می شود  و پیر و پلاسیده و خسته ، اما تپنده. می تپد و می تپد تا گرما ببخشد به دستانی که از سرمای زمین و آسمان بی حس شده است و باز جوان می شود و زنده و گرم.

 

می شود گاهی سخت و دردناک،  خسته بود.  می شود گاهی در بهت و ناباوری، در رذالت آدمی ساعتها مبهوت ماند و هیچ نگفت و هیچ نکرد و هیچ نفهمید.  می شود به ناباوری رسید. لحظه ای زمان می ایستد و تو یک گذشته را مرور می کنی و نقش و نقاب آدمی را و درندگی حیوانی او  را در پسِ نقاب معصومیتش یک چشم سیر تماشا می کنی. و گاهی به سادگی خودت می خندی و گاهی برای سقوط انسانیت اشک می ریزی.  تمام این ها در یک لحظه اتفاق می افتد. در دنیای آسمانی دقایق و لحظه های زمینی معنائی ندارد. شاید برای تو و منِ زمینی این بهت ساعت ها باشد و روزها ولی در دنیای ماوراء زمینی تمام اینها آنی بیش نیست .  و تو فکر میکنی چرا برای یک آن باید تمام امیدت را ببازی؟  زندگی راهیست که باید طی کرد. آدمهای رنگی اطراف فقط یک رهگذر ساده اند.  آدمهای کوچکِ حقیر هستند برای اینکه به تو ثابت کنند که می توانی از میان یک آتش دوزخی و جهنمی بگذری و به راهت ادامه دهی .  آدمهای کوچک فقط یک نقطه اند در بیکران هستی تو. یک نقطه ی سیاه کوچک ... 

 

و در این انجماد ، نوری آهسته آهسته گرمت میکند ، به هیبت انسانی در می آید و دستت را می گیرد تا از روی این آتش دوزخی سبکبال بپری و به سرزمین صلح و آرامش دست یابی.  دوستی که از سوی دوست آمده است، از سوی اویی که تو و من و عشق را آفرید.  تو می مانی و آن لحظه و آن پنجره و  زیبائی ماه و درخشش ستارگان و لمس روح خدا در تمامی ذرات هستی و کلام دوست و مهربانی او و عشق او، و درک این که هیچ سرمائی با بودن این زیبائی ها تو را از پا نخواهد انداخت و اینکه  شیشه ی پنجره دیگر سرد نیست ...

 

آنگاه که دلهره های نورس، در نهانگاه خیال تو فرو می ریزند 

و شریانهای تو را جوشش گرمی سیالی به تحرک می خواند  

هماندم که در روبرویت افقی خاکستری رنگ به موازات ابد و ابدیت گسترده شده  

و نگاهت، دم و بازدم تشنه ای خاموش و گم کرده راه را می نماید  

صدائی تو را به جستجوی خویش فرا می  خواند 

صدایی دلنشین تر از نجوای آب ، آب چشمه ها  

تمامی آبشارهای ناشناخته هستی  

آبشارهائی به شفافیت تخستین دعاهای انسان 

بر خاک سالخورده پیر  

صدایی زیباتر از آبی آرام آسمان  

زیباتر از چمنزارهای غریب ودور افتاده  

حتی زیباتر از طنین لبخند کودک بر بستر خوابی ناز  

در شبستان روحی اشفته و سرگردان و تشنه یک لبخند  

لبخندی زیباتر از هر چه که وامدار زیبائی و زیبائی هاست  

و گاه این صدا طنین این لبخند ترنم دوستی ست  

 

و دوستی محملی است سبکبال  

سبکبال تر از تلالو مهتاب بر گستره خیال  

و تجلی گاه باران رویا  

دوستی طمانینه حیرانی است و هق هق تنهائی  

گمشدن دلهره ها در افقهای فراموشی  

و یاوه سرایان را بهانه زیستن  

پچ پچ مهمل  

دوستی ، صمیمی ترین جان پناه گریستن است  

بی خویشتن بود و از خویش گفتن و از خویش  خویش را شنفتن  

بدل نیست ، اصل است  

نورِ نور است  

دوستی نیایش است ، نیایشی که با دلت می تپد  

می آید و می گریزد و دور می شود و باز می آید  

و در تنهائی سراغ تو را میگیرد  

آنجا که قطره ای ، اقیانوسی ست  

آنجا که فرو می ریزی تا دوباره برخیزی  

آنجا که شفافیت اشک ، صدفهای معجزه را به تو می بخشد 

آنجا که بر بام فرو ریخته ات اسمان لانه می بندد 

آنجا که نگاهت در روحانیت شب بوها پرپر می زند   

و یاس ها در کنار تو زانو زده اند تا نسترنهای سوخته تو را و مرا به یاد آرند. 

دوستی شهرت نیست  

غیرت است  

پنجره ای رو به نخستین بامداد آفرینش است  

آنجا که  

هیچ کس  

هیچ کس  

هیچ کس نیست ... و هر چه هست ، اوست  

 

زندگی رازِ بزرگی ست که در ما جاریست ...



عشق دیگر نیست این
این خیرگی ست
چلچراغی در سکوت و تیرگی ست
 

فروغ فرخزاد


زندگی برای من بسیاری وقتها یک چیز فانتزی می شود. تماشای مردم، بچه ها،  پرنده ها، سگ ها،  عاشقی دو آدم،  تماشای ماه توی آسمون،  صبح های زود که یک ستاره  می شینه وسط قاب پنجره ی اطاق خوابم و برام می شه یه تابلوی زیبا. اون وقتهائی که با یک لیوان چای کنار پنجره می ایستم به تماشای ماه و همین ماه ساده اونقدر هیجان زده ام می کنه که به چند نفر اس ام اس می زنم و می نویسم همین الان ماه رو ببین چقدر قشنگه، اون پرنده ی کوچولوئی که می یاد می شینه کنار پنجره و من سعی می کنم تکان نخورم که پرواز نکنه بره و تا اونجائی که می تونم تماشایش می کنم ...  و عشق و عشق برای من راز پایداریست ...  دوست داشتن یعنی بالی برای پرواز.  دوست بدارید یک نفر را ... عمیق و قشنگ و خاص و استثنائی . یک نفر جواهری بشود در قاب دلتان،  نورش تمام وجودتان را سرشار می کند. گرمایش از انجماد می رهاند شما را.  مهم نیست او کیست، کجاست،  دنیایش چند فرسنگ فاصله دارد، چند سالش است، مادرتان است ، پدرتان است، فرزند، دوست ... هر کسی که باشد ، فقط یک نفر را داشته باشید که یک جوری ، یک جور خاصی ، دوستش داشته باشید.




پ ن : هشتم دیماه سالروز تولد فروغ فرخزاد بود دلم نیامد  بگذرم از  کنارش . پس اینجا را گوش کنید (تکراریست ولی دوست دارم دوباره تکرارش کنم). من یک شب خواب دیدم تمام این شعر را برای کسی که خیلی دوستش دارم خواندم و وقتی چشمانم را باز کردم انگار که توی آسمونها بودم.


پ ن :  اینجا هم یک ترانه ی خیلی قشنگ از طرف آفتاب عزیزم است که نمی دونید با چه محبتی این را برای من فرستاد... کاش می تونستم با این واژه های حقیر ، مهربانیش را بنویسم. گوش کنید حتما" حتما" ...


پ ن : آیا می شه این پسر بچه را دوست نداشت؟   می شه عاشقش شد ... .


اینجا  -   اینجا   -  اینجا -  اینجا - اینجا -  اینجا  - اینجا - اینجا  را گوش کنید . بسیار زیبا و دلچسب از طرف حضرت حافظ عزیز. 


و این ترانه ی زیبا هم از طرف خودم ... 



یک ترانه ی بامزه از طرف حمید عزیز . گوش کنید حالتون خوب می شه 


 اینجا و  اینجا و اینجا رو گوش کنید و بخندید . ایرج میرزا عزیز هیچ چیزی مثل این آهنگ هائی که فرستادی نمی تونست من رو به قهقه بندازه. خیلی نیاز داشتم از ته دل بخندم ... مرسی .  به قول آقای صالحی در لینکی که حضرت حافظ عزیز فرستادند : می خواهم به رواج رویا بیاندیشم ، می خواهم ساده باشم ، می خواهم به آن پرنده خسته بیاندیشم ، گاهی اوقات مجبورم حقیقتی را پس گریه ها بی وفقه ام  پنهان کنم همین  خوب است ... همین خوب است 


اینجا رو هم از دست ندید ... از طرف نویسنده ی عزیز وبلاگ نوشته های پراکنده . 

...


شاید زندگی همین باشد ...




گاه یک ستاره
یک ستاره گاهی
می‌تواند حتی در کفِ یک پیاله‌ی آب
خواب هزار آسمان آسوده ببیند!
آن وقت تو می‌گویی چه؟
می‌گویی یک آینه برای انعکاس علاقه
کافی نیست!؟

سید علی صالحی


هر دقیقه از زندگی یک فرصت است. برای بدست آوردن ، یا از دست دادن ... برای من بودن ، یا برای ما بودن. برای جمع کردن پول، مقام، شهرت، قدرت یا برای یک دنیا عشق به یک موجود انسانی... زندگی بدون توقف به پیش می رود و من در این مسیر شتابانِ  زمان، هرگز برای هیچ دوست داشتنی افسوس نخواهم خورد، حتی اگر در این عشق ها هیچ قدرشناسی وجود نداشته باشد  زیرا که  من دوست می دارم، پس زنده ام ...  زندگی برای من همین است، بدون هیچ شایدی!  مهربانی درد دارد و رنج دارد و از خود گذشتن ولی آیا هیچ کس هیچ وقت این را درک خواهد کرد ؟!


«ای عشق! بی آنکه ببینمت ، بی آنکه نگاهت را بشناسم ، بی آنکه درکت کنم ، دوستت می داشتم... پابلو نرودا»


من هم برای کسانی که قلب هایشان منبعی از عشق است این آرزو را دارم :

تپنده باد قلب هائی که به عشق دیگری می تپد و روشن باد چشمانی که برای دلتنگی گاهی هم بارانیست ... 





پ ن : برای لینک موزیک های ارسالی ممنونم.  یک کار قشنگیِ . باعثِ این کار هم آفتاب عزیز بود. ترانه ی هنگامه ی خودش رو گوش می کنم و یادش میکنم.  در این پست هم اگر ترانه ای خواستید لینک کنید و یا به کسی تقدیم کنید من با کمال میل اضافه خواهم کرد و استفاده خواهم کرد.  من فکر میکنم هر ترانه ای مخصوص حال و روز خاصیه . یک گردهمائی رفته بودم که یکی از اساتید می گفت : آدمها چون که ابعاد مختلف دارند، هیچوقت نمی شود یک برداشت کلی و خاص از یک شخص کرد. آدمها نقاب های مختلفی دارند. مثلا" من همیشه ادعا میکنم استاد شجریان و بتهوون گوش میکنم ولی گاهی یواشکی یک وقتهائی هم «برفتم بر در شمس العماره» گوش می دم. من خنده ام گرفته بود از تجسم استاد بزرگ در خلوتش و اون ترانه ی شمس العماره. باید اعتراف کنم خودم  هم هر ترانه ای را گوش میکنم بسته به حالِ لحظه بدون تعصب روی ژانر خاصی ، فقط تحت هیچ شرایطی هیپ هاپ دوست ندارم.  چند شب پیش یک کابوس صبح من رو آشفته کرده بود.  وقتی راه افتادم به سمت اداره ، به خودم گفتم اجازه نمی دم یک کابوس تمام روز من رو خراب کنه.  زدم آلبوم شهرام شبپره و ترانه ی : 

تا سرو گردن ناز تو پیدا میشه

تو کوچه تند و تند پنجره ها وا میشه
عاشق بینوا غرق تماشا میشه
میون عاشقا عاشقی رسوا میشه
وقتی از کوچه ما گذر میکنی دل میگه اومد
 آی دل میگه اومد ...

اون هم با صدای بلند. دیر شده بود و با ماشین رفتم توی پارکینگ ساختمان و جلوی دستگاه کارت زنی، آویزون از در ماشین، یک لنگه پا بالا، یک لنگه پا پائین و دست تا حد امکان کشیده به سمت دستگاه کارت زنی، شهرام هم داشت می خوند، یکی از مدیران که از زیر مژه تا نزدیک آخرین دکمه ی پیرهنش ریش داره ایستاده بود جلوی آسانسور و یک دفعه چهار چشمی ،انگار که یکی از یک کره ی دیگه اومده زل زد به من. احتمالا" زیر لب دو بار گفت استغفرالله ... استغفرالله!  همین روزهاست که کمیسیون تخلفات احضارم کنه که گزارش داده شده جنابعالی با اصوات قبیحه، گوش خود و دیگران را مورد آزار و شکنجه قرار داده اید.  ما هم که می دونیم دیوار حاشا بلندِ میگیم نه بابا کی گفته ما اصلا" کلاسمون اجازه نمی ده کمتر از استاد شجریان و شوپن و چایکوفسکی گوش بدیم. اشتباه به سمعتان رساندند.  

خلاصه اینکه ما هم گاهی وقتها ... حالا نه شمس العماره ولی  شهرام شبپره و کامران و هومن و اندی و اینا گوش میدیم 

چشه خوب؟  با اون با کلاسها که نمی شه رفت تو فاز شیش و هشت  


...


می گما این دانشمندا نمی تونن یه چیزی ، ماده ای ، دستگاهی کشف کنند عصرهای جمعه رو تبدیل کنه به عصرهای چارشنبه ؟!       .... راستی پی نوشت از خود متن بیشتر شد. ما کلا" قانون ها رو خوب می شکنیم.



اینجا ترانه ای از اعصار و

 اینجا ترانه ای از علیزضا شهاب و

 اینجا فریدون فروغی و

 اینجا  محمد نوری از طرف باران پوش عزیز ... گوش کنید.

 اینجا مرغ سحر استاد شجریان را از طرف ایرج میرزا عزیز گوش کنید 

 اینجا ترانه ی ارسالی  آفتاب عزیزم را گوش کنید

 اینجا و  اینجا از طرف ایرج میرزا ، قراره ایشون توضیحی در مورد این دو آواز بدهند.

 اینجا ترانه ی زیبای دستهای تو از طرف نویسنده عزیز وبلاگ «نوشته های پراکنده» را گوش کنید.