همیشه رفتن ... و انگار زندگی این است.

در اطاقم همه چیز

چنان است که از اینجا میرفتی

گلیمی که دوست داشتی هنوز بر زمین است 

و رد پای تو زیباترین نقشهای آن 

پنجره ها با همان پرده هاست که بود

هنوز از همه چیز بوی دستهای تو را می شنوم

تو نیستی و حرفی جز سکوت نیست.

علی کمال آکار

چند سالیست  اسفند ماه که میشود می روم شهر کتاب فقط برای خریدن تقویم سال جدید. تقویم رومیزی اردشیر رستمی.  همیشه روی یکی ازمیزهایم باید تقویم اردشیر رستمی باشد. با طراحی های زیبا و شعرها و نوشته های خواندنی. وقتی می خرم بلافاصله ماه تولد خودم را باز می کنم ببینم اردشیر عزیز چه شعری برای این ماه انتخاب کرده است.  متن بالا بود. و عنوان تقویم امسالش «مهاجرت» ! 

دلم لرزید ...

یکی از بستگانم تصمیم به رفتن دارد. مشوق اصلی و قاطعش خودم بودم. اما هر چه موضوع جدی تر می شود اوضاع برایم دشوارتر می شود. دو سالیست بر روی وابستگی هایم خیلی کار کرده ام. اما کندن کار آسانی نیست.  می شود ؟  آیا می شود نسبت به همه کس و همه چیز و هر احساسی بی تفاوت بود؟ آیا می شود هی سنگ گذاشت روی دل ؟  پس تکلیف آدم با احساسش و این دلش چیست؟  من بدون دلم هیچم ... هیچ!  دل من با عشقهایم می تپد و چشمهایم با دیدن هر کسی که دوستش دارم پرفروغ است. نوری که از نگاهم به قلبم سرازیر می شود مرا اینچنین زنده نگه داشته است. 

...

به من بیاموز با پروانه هائی که در دلم کاشتی و هر لحظه شوق پرواز دارند چه کنم؟   

---

بعد نوشت :‌ 

این کودک درون منه!  عاشق پروانه هاست ...