زندگی ...

حمید عزیز در یکی از کامنت هاش برام نوشته : 

با یه دختر 19ساله آشنا شدم که هروقت اسمش به ذهنم میاد سریعا یاد شما میفتم .. هرجور فکر میکنم باید جوونی های شما هم اینطوری بوده باشه :)
کاش از زمان نوجوونی شروع میکردید به وبلاگ نویسی تا میشد از نوشته های اون زمانتون هم خیلی چیزها یاد بگیرم :)

این کامنت بامزه ، دلیلی شد که بنویسم : 

این جمله  باعث شد من برم به سالهای قبل و خودم را توی اون سالها تجسم کنم.  گذر زمان و اتفاقاتی که می افته در طی سالهای زندگی، آدمها رو می سازه. شاید من یک دختر ساده ی مهربون و شاد و شنگول بودم توی نوزده سالگی، ولی اتفاقاتی که خارج از اختیار ماست و بسیاری وقتها بر ما تحمیل می شه از ما یک آدم دیگه  می سازه.  بزرگترین و اصلی ترینش مرگ عزیزانِ و یا از دست دادن آدمها. کسانی رو که عاشقشون هستی و پیش خودت اونقدر از داشتنشون مطمئنی که فکر نمی کنی یک روزی ممکنه از دستشون بدی، وقتی از پیشت می رن، یک مدتی در بهت وناباوری باقی می مونی ، بعد که به حقیقت ماجرا واقف می شی ، یک مجسمه ی مرمریِ سفید را تصور کن ، که انگار از درون یک انفجاری در اون اتفاق می افته و بعد شروع به ترک خوردن می کنه و  یکدفعه به هزاران تکه تقسیم می شه و فرو می ریزه زمین. دقیقا" همینطوره که گفتم و بعد به هزار تکه های خودش نگاه میکنه و می بینه باید دوباره خودش رو بسازه و هیچ چاره ای نیست. شروع میکنه یکی یکی تکه تکه هاش رو از گوشه و کناری که پخش شده جمع می کنه و روی هم می چینه. این در مدت زمانی اتفاق می افته شاید سه ماه، شاید یک سال، شاید سه سال ، بستگی به این داره که چقدر قدرت و چقدر اراده داشته باشه و میزان تخریب چقدر بوده. این چیزهائی که گفتم اتفاقاتیه که برای روح و روان یک آدم می افته. 
و بعد که تکه تکه هاش رو جمع کرد و تقریبا" شکل ظاهریش شد مثل قبل، دیگه اون آدم قبل نیست. هرگز نیست.
یک نفر دیگه شده با یک نگاه دیگه به زندگی. دیگه خیلی چیزها رو عمیقا" حس کرده و می دونه. 

از دست دادن هم همیشه با  مرگ آدمها نیست.گاهی وقتها یک نفر رو که خیلی دوستش داری  با کارهائی که می کنه و تمام باورهات رو نسبت به خودش نابود میکنه ، باعث می شه به یکباره برات می میره ، اون هم یک جور از دست دادنه، یک جور از دست دادن تلخ. اما شاید نه به غم انگیزی یک مرگ واقعی .

و یک حقیقت را  بگم ، دونستن ، تلخ ترین اتفاق خوبیه که توی زندگی آدمها می افته. وقتی ندونی راحتی ، بی خیالی، توی عالم خودت زندگی میکنی، ولی وقتی یه سری چیزها رو با تمام وجودت لمس کردی و به اونا آگاه شدی، به حقیقت زندگی پی بردی و راستش رو بخوای حقیقت زندگی خیلی جدی تر از اون چیزیه که ما آدمها حتی فکرش رو بکنیم.  زندگی آدمهای ضعیف رو پس می زنه،  مچاله اشون میکنه، پیرشون میکنه. زندگی شوخی نداره، آدمهای قوی می خواد. بیشتر وقتها هم اتفاقات برای کسانی می افته که بیشتر عاشقشونی، حالا یا با مرگ و یا با شکسته شدن باورهات، شاید این هم یک مبارزه ی ناجوانمردانه ی زندگیِ با آدمهاست ... 

ضمنا" من هنوزم جوونما!
هنوز لی لی میکنم، هنوز می رقصم، هنوز یهو هوس چیپس و ماست و بستنی می کنم، هنوز وقتی می رم مسافرت یهو  می پرم بالای سرسره ها و سر می خورم می یام پائین و یه عالمه تاب بازی میکنم و از ته دل می خندم. هنوز می تونم مسابقه ی دو بدم ، البته هیچ تضمینی نیست که نفر اول  بشم 

ولی دیگه اون دختر نوزده ساله نیستم. چون چند باری  فرو ریختم و هزاران تکه شدم و دوباره خودم را ساختم.

...

هیچ وقت نمی توانی چیزی را که قرار است از دست بدهی نگه داری ... فهمیدی؟  تو فقط قادر هستی ، چیزی را که داری، قبل از آنکه از دستت برود، عاشقانه دوستش داشته باشی.  

کیت دی کاملو