عاشق روزهائی هستم که مهربان می شوی ...

داخل مطب دکتر نشسته بودم. از ساعت شانزده و سی دقیقه بعداظهر یک روز یکشنبه و با پیش بینی که کرده بودم حدود ساعت ده شب نوبتم می شد.  نه کتابی همراهم بود و نه مجله ای،  دیگران هم درست مثل من. تصورش را نمی کردم برای یک ویزیت ساده این همه در انتظار بمانم. در میان این انتظار  سه ساعتی را با دوستم  قرار گذاشتم و رفتم به دیدنش که همین باعث شد چند نفر دوباره عقب افتادم.  در چنین مواقعی بیمارانی که در حالت انتظار نشستند هیچ کاری ندارند به جز اینکه به همدیگر نگاه کنند. یک پسر بچه توجه من را جلب کرد. یک پسر بچه که قد و قواره اش به  حدی بود که چانه اش به میز منشی می رسید، با یک عینک ته استکانی، صورت گرد و چشمان درشت. من هم کنار میز منشی نشسته بودم،   با آن عینک ته استکانی اش زل می زد به آدمها ، مخصوصا" آقایان و حدود یک دقیقه نگاهش می ماند روی صورت آن آدم. نمی دانم صورت این بچه را چگونه به تصویر بکشم که حس عمیقم را منتقل کنم. یک کوله پشتی قرمز  داشت که مدام با آن درگیر بود، از دستش سرمی خورد می افتاد زمین و دوباره برمی داشت.  آنقدر این پسر بچه  من را به خودش مشغول کرده بود که عاقبت احساس کردم قلبم دارد برایش می تپد، عاشقش شده بودم . به همین سادگی! 

دلم می خواست یک جوری با این پسرک ارتباط برقرار کنم. مادرش روی یک صندلی دورتر نشسته بود و هر از گاهی با نگرانی به او نگاه می کرد و صدایش میکرد. اسمش علی بود.  واقعا" عاشقش شده بودم . یک پسر بچه با یک عینک ته استکانی، صورتی معصوم  ...

وقتی متوجه نوع بیماری این پسرک شدم قلبم از جا کنده شد،  این فرشته ی معصوم با آن چشمان درشت قشنگ زیر آن شیشه ضخیم، تازه جراحی شده بود و پدر و مادرش برای کشیدن بخیه هایش او را آورده بودند. 

بغض گلویم را گرفته بود. تلاش کردم جلوی اشکهایم را بگیرم. چون زیر نگاه های آدمهای زیادی بودم . به هر حال آنجا آدمها کاری نداشتند به جز اینکه به هم نگاه کنند.  معصومیت  این کودک و تصور دردهائی که کشیده بود  قلبم را به درد آورده بود.  رفت داخل و بعد از چند دقیقه آمد بیرون و با آن کوله پشتی قرمزش که روی زمین کشیده می شد رفت به سمت آسانسور و من با نگاهم دنبالش میکردم. تا امروز که حدود سه هفته گذشته نتوانستم این فرشته ی کوچولو را فراموش کنم. انگار برای همیشه ثبت شد در روح من.  یک رهگذر کوچولو که مطمئنم دیگر هرگز او را نخواهم دید. 

پاک ترین و معصوم ترین و دوست داشتنی ترین مخلوق خداوند همین کودکان هستند، فرشتگانی بدون بال. ملائک زمینی که قهرهایشان ثانیه ای بیش نیست، کینه و بغض و بدخواهی را نمی شناسند،  با یک هدیه ی کوچک از شوق بی قرار می شوند. می دانم کسانی که اینجا را می خوانند  مثل من عاشق بچه ها هستند، کسانی اینجا ماندگار می شوند که با من و احساسات من ، احساس نزدیکی می کنند وگرنه بعد از مدتی حوصله شان از این حرفها سر می رود و میروند و دیگر برنمیگردند. .  

روانشناسی میگفت کسانی که کودکان را خیلی دوست دارند، کودک درونشان معمولا" غالب تر است بر والد و بالغ درونشان.  کودک درونی که عاشق شادیست و شور و همان خودِ احساسی ما. هر جایی که احساس شادمانی،  بی قراری،  سادگی،  دوست داشتن های ساده ی ساده و یا حتی اندوه می کنیم حضور دارد.  

کودک درونی که بسیاری اوقات نادیده گرفته می شود،  بی مهری می بیند و هم در میان والد درون همیشه به سکوت وا داده می شود و هم در میان آدم بزرگها نادیده گرفته می شود. کودک درونی که نیازمند است  به  شنیدن جمله هایی مثل : تو خیلی خوبی، چقدر خوب فکر میکنی، تو همیشه به موقع تصمیم درست میگیری، چقدر این رنگ برازنده ی توست، دوست دارم الان کنارت باشم،  دوستت دارم ، متاسفم که تو را ندیده گرفتم، ببخش  که فراموشت کردم، و ... .  

این مطلب را در جائی خواندم :  

وقتی د‌ر مقام یک بزرگسال، تمایلات، خواسته‌ها و نیازهای کود‌ک د‌رون را سرکوب می‌کنید‌، د‌ر معرض خطرات زیر قرار می‌گیرید‌:

هرگز یاد‌ نمی‌گیرید‌ چگونه احساس طبیعی د‌اشته باشید‌.  هرگز یاد‌ نمی‌گیرید‌ چگونه بازی کنید‌ و لذت ببرید‌.  هرگز یاد‌ نمی‌گیرید‌ چگونه آرام باشید‌ و استرس‌های خود‌ را کنترل کنید‌.  هرگز یاد‌ نمی‌گیرید‌ چگونه از زند‌گی لذت ببرید‌ و فقط خود‌تان را د‌ر کار غرق می‌کنید‌.  با خود‌تان خیلی جد‌ی حرف می‌زنید‌.  از اینکه به اند‌ازه کافی «خوب نیستید‌» احساس گناه می‌کنید‌ و برای اینکه کمتر د‌چار احساس گناه شوید‌، خود‌ را د‌ر کار غرق می‌سازید‌.  از بود‌ن د‌ر کنار خانواد‌ه و کود‌کانتان لذت نمی‌برید‌.  نسبت به افـــراد‌ی که از زند‌گی لـــذت می برند‌، به اند‌ازه کافی سرگرمی د‌ارند‌ و می‌د‌انند‌ چگونه بازی کنند‌، بد‌بین می‌شوید‌.  از صمیمی شد‌ن با د‌یگران می‌ترسید‌، بنابراین از آنها فاصله می‌گیرید‌ و منزوی می‌شوید‌. به علاوه می‌ترسید‌ که د‌ر ارتباط با مرد‌م بی‌کفایت و نابهنجار ارزیابی شوید‌.

به کودک درون مان بیشتر توجه کنیم،  او دوست دارد عاشق شود، محبت کند،  شیطنت کند، دلش می خواهد گاهی از این طرف سالن سُر بخورد به آن طرف سالن، لی لی کند، تاب بازی کند، از شوق فریاد بکشد، دلش می خواهد قهر کند یکی نازش را بکشد، دلش می خواهد بپرد وسط حوضچه ی آب سرد و نفسش بند بیاید،  برود زیر باران خیس شود و سرما بخورد، آواز بخواند،  زل بزند توی صورت یک پسر بچه که اسمش علی است و آنچنان عاشقش شود که نفس هایش به شماره بیوفتد و ... 

و به کودک درون دیگران نیز توجه داشته باشیم که دوست دارند مهربان باشیم،  نگاهشان کنیم، لوسشان کنیم، در آغوششان بگیریم، ببوسیم شان و بارها به آنها بگوئیم که دوستشان داریم تا مطمئن باشند همیشه دوستشان داریم ... این کودک درون ، درست مثل علی کوچولو ، معصوم و دوست داشتنی است که آدم دوست دارد همیشه عاشقش بماند. مثل او یک فرشته ی بدون بال است .

دوستان عزیزم دو  روزی قادر به جوابگوئی به کامنت های شما  نخواهم بود.  به  خواست خدا ، برگشتم، در خدمتتان خواهم بود.

دراین دنیای بی در و پیکر مواظب مهربانی هایتان باشید که در میان غرورها، فراموشی ها، خودخواهی ها و مصلحت اندیشی ها گم نشوند !  من هم مواظبم