کوچ تا چند؟ مگر می شود از خویش گریخت ؟

 

ناگزیر از سفرم، بی سرو سامان چون «باد»
به «گرفتار رهایی» نتوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت
«بال» تنها غم غربت به پرستوها داد

اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد

عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟!
نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

«فاضل نظری»

در ساختمان ما دو خانواده از ساکنینش سگ دارند. همسایه طبقه ی پائینی یک سگ بداخلاق ، بدخلق دارد که دائم با همه درگیر است. یکروز به صاحبش گفتم چرا اینقدر این سگ عصبانی است؟ گفت این سگ اصل و نسب ندارد. توله که بود توی خیابان پیدایش کردیم و آوردیمش و بزرگش کردیم. ظاهر عصبانی اش را نگاه نکن، سگ خیلی با احساس و با عاطفه ای است. دوستش دارم با تمام بد خلقی هایش، ته چشمانش یک مهربانی معصومانه ای وجود دارد. سگ طبقه بالائی با یک هیبت بزرگ و قیافه ای شبیه شیر که نژادش چاوو چاوو است، اسمش هم لئو است، یک سگ مهربان و آرام است.  وقتی می بینمش با جرات تمام نوازشش می کنم ، سرتا پای من را لیس می زند و به دنبالم می دود.  یک موجود مهربان و دوست داشتنی. دلم می خواهد بدانم در این مغز کوچک او چه میگذرد، دلم می خواهد احساسش را درک کنم، بفهمم دنیایش چگونه است. سفارش خرید داشتم و آقائی که قرار بود سفارشم را برایم بیاورد از پائین بهم اطلاع داد نمی توانم اجناستان را بیاورم بالا. پرسیدم چرا؟  گفت سگ همسایه تان اینجاست و من از سگ می ترسم. خنده ام گرفته بود . شال و کلاه کردم رفتم پائین و لئو را بغل کردم گفتم ببین آقا این حیوان چقدر مهربان و بی آزار است. چرا می ترسی؟  گفت: می ترسم دیگه . فکر کردم لابد یک بار یک سگ به او حمله کرده که از تمام سگ ها می ترسد.  در میان حیوانات سگ ها، انگار مهربانترین موجودات هستند، چون عواطفشان را نشان می دهند. چون صادقند. اگر از کسی خوششان نیاید آشکارا بروز می دهند و اگر کسی را دوست داشته باشند هم به شکل های مختلف ابراز می کنند.  همین حیوان باوفا و مهربان و دوست داشتنی که در کوچه و خیابانهای شهر چقدر مورد بی مهری قرار میگیرد. 

در میان انسانها هم همینطور است، وقتی به طور دائم مورد حمله و بی مهری قرار می گیرند اعتمادشان نسبت به یکدیگر از بین می رود، فرار می کنند از هم، می ترسند از هم، به هم دروغ می گویند و یا حداقل دیگر صادق نیستند.   وای به وقتی که دیگر اعتمادی وجود نداشته باشد.  آدمها شروع می کنند از هم دور شدن و فاصله گرفتن و گریختن از  یکدیگر، ما وقتی اعتمادی را از بین می بریم، دنیای یک انسان را خراب می کنیم، به همین سادگی.  کسی که ضربه می خورد از سایه ی خودش هم گریزان می شود.  

 بدترین شکل گریختن، فرار از خود است.  فرار از حقیقت خود.  شعری که از آقای فاضل نظری نوشتم شعر زیبائیست اما به نظر من این که دیگران تو را نشناسند هم خودش یک  جور غم غربت است.  گاهی مجبوری از خودت بگریزی زیرا قادر به ثابت کردن خودت نیستی. خسته می شوی از اینکه خودت را ثابت کنی، کلا" موافق با این که دائم در تلاش باشی که خودت را ، افکارت را ، نگاهت به زندگی،  عشق هایت، ایثارهایت،  صبوری هایت، دردهایت و ارزشهایت و ... را به دیگران ثابت کنی نیستم. اما یه جائی دلت می خواهد تو را انچه که هستی  باور داشته باشند.