و خدا من را آفرید تا تو را ستایش کنم ...

اگر مردی نباشد ، زنانگی بی معناست. زن در سایه سبز یک مرد به کمال زنانگی می رسد. 

می دانم چقدر دشوار است همیشه نقش یک انسان قوی  را بازی کردن، زمانیکه ظرف چشمان از اشک لبریز است و  قدرت می خواهد فرو خوردن این اشک ها، اشکهای خستگی، اشکهای تنهایی، اشکهای دلتنگی، اشکهای احساساتی که میبایست پنهان بمانند. من می دانم  قدرت می خواهد تکیه گاه باشی درست زمانیکه نیاز به شانه ای داری برای سری خسته، سری پرشور و سری پر سودا ... 

همواره صداقت و اعتماد توست که در من نیروئی خلق می کند تا عاشقانه تر دوستت داشته باشم و بعد از خدا پرستیدنی تر از تو نیابم .

«مرد تر از تو شاید خود خدا باشد و خدا من را آفرید تا تو را ستایش کنم و تو را آفرید تا او را ستایش کنم»   «نگین وضعی»

در گامهایمان در مسیر زندگی، با حضورت احساس امنیت می کنم. می دانم در هر طوفانی و هر گردبادی کسی هست که پناه من باشد. مهربانی های مردانه ات، درونم شوری برپا می کند و می ریزد درون دستهایم و این دو دست ناچیز در تمنای دستان آسمانی تو آواره ی زمینی میگردد. تو همان نیمه ی من هستی، وقتی نباشی فرو می ریزم، وقتی شکسته باشی، تمام هستی ام شکاف برمیدارد.  تو نیمه ی تمام من هستی 

مرد بودن سخت است.  سخت است ایثار گرانه و گاهی  تنها تکیه بر قدرت خویش جاده های زندگی را پیمود. برای اینکه  همیشه در گوش آدمها خوانده اند جنس نر جنس قویست.  من در دلتنگی هایم حتما" شانه ای  پیدا خواهم کرد،  اما می دانم یک مرد در هنگام سختی ها شانه هایش را صاف و محکم نگه می دارد.   من با ابراز عشقم خود را از بندهایم آزاد می کنم ولی وقتی از کودکی به پسران ما آموختند که غرورت، نشان قدرتت می باشد. غرورت را زیرپا مگذار،  چقدر سخت است دوست داشتنی که در گلو همیشه خفه بماند تا غروری شکسته نشود. 

امروز بر تمام مردان خوب دنیا مبارک. مردانی که همواره عشق را بهترین تفسیر کردند. بزرگترین استادان زندگیم مردان زندگیم بوده اند ... مردانی که عاشقانه دوستشان داشته ام و دوستشان خواهم داشت ... همیشه 

و من در تو می دوم

می دوم

آنقدر می دوم

تا دستانم را به آخر دنیا بکوبم

و پیروز از این تجربه ی تنانه برگردم

ولی ته ندارد این مستی

هرچه می دوم نمی رسم

سرو روان من!

جایی آن سوی مرزهای غیب

به دل ریزش غریبی

سقوط می کنم

و خدا

مرا در حلقه ی بازوانت

حفظ می کند

می دانم می دانم

خدا به من رحم می کند.

عباس معروفی

...

هر گاه پیرمردی را در خیابان دیدید به او لبخند بزنید تا بداند که پیری برای یک مرد نه از اسب افتادن است و نه از اصل افتادن. بداند که همیشه و در همه حال بزرگ است و دوست داشتنی