خدایت بودم و تو را آفریدم تا سجده کنم در کنارت

نگاه کن، پرندگان زمستانی،

چگونه در دل من خود را گرم می کنند

و ماه نیمه ، در طراوت روحم ، نیم دیگر خود را می جوید

ببین چگونه تو را دوست دارم

که آفتاب یخ زده در رگ هایم می خزد

و در حرارت خونم پناهی می جوید.

شمس لنگرودی

از دست دادن هر انسانی که دوست داریم رنج مطلق است. با اینکه می دانیم مالک یکدیگر نیستیم و می دانیم  رهگذرانی هستیم که دیر یا زود با یکدیگر باید خداحافظی کنیم و می دانیم با گذشت زمان هر کداممان چقدر تغییر میکنیم و این تغییرات فاصله هایی گاها" تلخ ایجاد میکند اما از تصور داشتن یکدیگر به وجد می آئیم و احساس شادمانی میکنیم.  به هم تکیه می کنیم و تنهائی هایمان با داشتن یکدیگر رنگ می بازد، و عاقبت در نقطه ی جدائی ناگهان فرو می ریزیم.   

انسانی با عشقی که خلق می کند خدائی بر روی زمین برای خودش بوجود می آورد و با پرستشش به عبودیت می رسد و در نهایت بندگی یک روز خدایش را از دست می دهد و  می شکند و فرو می ریزد. این روح سرگشته  و بی قرار انسان است که اینگونه می طلبد، روح سکون و توقف را نمی پذیرد ، زیرا در این اوج و فرودهاست که پرواز را می آموزد. اگر غیر از این باشد انسان با جماد هیچ تفاوتی نخواهد داشت. 

و چه زیباست لحظه های دوست داشتن و اوج روح و لحظه های نورانی زندگی. اگر چه لحظه ی فراق و بعد از آن تلخی دردناکی به همراه  خواهد داشت. تصور اینکه هر چیزی در زندگی موقتی است بسیار ناخوش آیند است.  اما با رسیدن به این باور همانطور که در زمان حال از لحظات خوش لذت می بریم  به مرور نسبت به ناملایمت های زندگی قوی تر خواهیم شد.   

 « آنچه که نفی می کنی تو را شکست می دهد، آنچه که قبول می کنی تو را تغییر می دهد - کارل گوستاو یونگ»   

و شاید به گفته ی نویسنده ای :

این تجربه ی واقعی آزادی است : داشتن مهمترین چیزهای عالم بی آنکه صاحبشان باشی!

فردا را که اگر قرار است نباشی با دنیای رنج هایش، اینک می سپارم به همان فردا ... همین که امروز هستی همه چیز برایم زیباست.  و امروز آفتابی یخ زده در خون گرمم  شعله ور خواهد شد و پرندگان سرما زده به قلب من پناه خواهند آورد.  فردا هم بماند برای فردا ... 

---

پ ن 1 : در جاده با خانم جوانی که در این سفر همراهم بود در حال رانندگی بودم. شالش سر خورد و روی شانه هایش افتاد . نزدیکی های قم یک ماشین با دو سرنشین آقا و یک خانم  از کنار ما رد می شدند، خانم سرش را از پنجره بیرون کرد  و به همراه من ناسزائی گفت .  همراهم به من گفت: شنیدی چی گفت؟ گفتم: اهمیت نده.  جلوی ما در حرکت بودند نزدیک به یک کیلومتر که رفتیم جلوتر، همان خانم یک کیسه نایلون پر از آشغال پوست پرتقال و سیب و ... از پنجره پرت کرد توی جاده . من وهمراهم با تعجب به هم نگاه کردیم ... 

اگر چه تعجبی نداشت!

پ ن 2 : چند شب پیش متن پست قبلی «هدیه ای به وسعت یک قلب» را به طور کاملا" اتفاقی در صفحه ای در اینترنت خواندم . این متن تقدیم شده بود به خانم عسل بدیعی . با دیدن لغت به لغت این متن در آن صفحه متعجب شدم و بیشتر اینکه  زیر آن نوشته شده بود : با احترام نیوشا ضیغمی.  تعجب کردم ولی دلخور نشدم. اما با دوستان عزیزم که درمیان گذاشتم این حرکت را تقبیح کردند و از من خواستند واکنش نشان بدهم. نمی دانم باید خوشحال باشم که متنی را که نوشته ام ارزش کپی برداری داشته است و یا ناراحت باشم که نه فقط متن من ، بلکه تمام نوشته های دیگران به راحتی توسط کسانی دیگر کپی برداری می شود بدون ذکر منبع. 

خانم ضیغمی، هنرمند عزیز شاید افرادی باشند که نسبت به نوشته ها ویا اشعار خود تعصب داشته باشند و حتی احساس کنند این متن ها و اشعار مانند فرزندان آنان هستند . لطفا" منبعد سعی کنید با ذکر منبع درجای دیگر بازنویسی کنید. اجازه دهید این فرهنگ زیبا به شکل یک عادت و یک اصل اخلاقی توسط شما که هنرمند و چهره ای سرشناس هستید درآید.  و نیز رسم امانت داری عادتی شود میان مردم . ممنون