میم مثل ...

 

مردها موهاشون هیچوقت بلند نیست که در لحظه های اندوهشون 

برن از ته ماشین کنند و اینجوری از خودشون و تموم دنیا انتقام بگیرن !
مردها نمی تونند وقتی دلشون گرفته، توی جمعی زار زار گریه کنند 
چونکه از بچه گی بهشون گفتند : مرد که گریه نمی کنه!

مردها یاد گرفتند همیشه تکیه گاه باشند

حتی وقتی خودشون نیاز به یک تکیه گاه دارن  

چونکه از بچه گی بهشون گفتند: تو بعد از بابات مرد خونه ای !

مرد ها یک موجود ساده، قوی و دوست داشتنی هستند

فقط گاهی خودشون رو فراموش می کنند ...

پدرم برای من بزرگترین مرد بود. مردی که اغوشش امن ترین آغوش دنیا بود. اگر چه او را هم عاقبت از دست دادم.  برادرانم مردهای بعدی زندگی من شدند، مردانی که هیچوقت به شیوه ی برادران متعصبِ بی منطقِ مثلا" غیرتی آزرده ام نکردند. همیشه مهربان و حمایت گر و دوست داشتنی. حتی امروز که به این سن رسیده ام گاهی هنگام خداحافظی حلقه های اشک را در چشمانشان می بینم. وقتی در یک مهمانی شیطنت هایم را می بینند ، از  نگاه مهربانانه و پرمعنایشان می فهمم که چقدر دوستم دارند. اینها اولین مردان زندگی من بودند . به همین دلیل وقتی بزرگتر شدم هیچ دیدگاه بدی نسبت به مردها نداشتم.  

و امروز می دانم یک زن زنانگی اش را مدیون وجود یک مرد می داند.  یک زن با وجود یک مرد کامل می شود. معنا پیدا می کند، بوی خوش زن می دهد. بیشتر زنان جهان، نفر اول زندگی شان بعد از مادر همیشه یک مرد بوده است، یا پدر یا برادر یا همسر و یا یک دوست. همیشه در کنج دلش، قشنگترین خاطراتش بوی خوش یک مرد را دارد.   

هشتم مارس روز جهانی زن است. اگر مردی نبود، زن معنا پیدا نمی کرد. این روز را به تمام مردانی که با گرمای حضورشان، قشنگترین لحظه های زنانگی را برای زنان ساختند و  به تمام زنانی که رنج عشق ، برای عشق استوارترشان کرد  و آموختند در دشواری ها باید زنانه ایستاد، برای عشق باید صبور بود، باید زن بود و پیرامون خود را با وجود معطر خود روح بخش کرد، تبریک میگویم. من با عنوان یک زن در هر نقش که زندگی به من عطا کرده، تا حد ممکن خوش خواهم درخشید. امروز یاد گرفته ام که اگر تکیه گاهی داشتم  ارزش این تکیه گاه را بدانم و اگر روزی هم نبود، فرو نریزم،  زندگی به من آموخت که می بایست هر لحظه آماده باشم برای یک خداحافظی و روشنائی هر سلامی آغاز تیره ی یک خداحافطی خواهد بود، دلخوش باشم به هر سلام اما امیدی به ماندگاری آن نداشته باشم. آنقدر که بدون تکیه گاه ویران نگردم،  آموختم که گاهی جاده ی عشق یک طرفه است. جاده ی یک طرفه اگر چه در رفتن هر آنِ آن مملو از بیم هاست، اما همان عشق در پستی و بلندی های راه تنهایم نخواهد گذاشت. عشق آرمانی برایم خواهد شد برای طی مسیر. آموختم همانند یک آهن گداخته و کوره رفته ، با هر سرما و گرمائی تغییر شکل ندهم. همانی باشم که به آن ایمان داشته ام. 

 آموختم که وقتی کسی در قلبم خانه کرد، با هر کلام سرد، هر رفتار خواسته یا ناخواسته ی ناخوش آیند و هر بی تفاوتی ، او را از قلبم بیرون نکنم، زیرا که قلب من باارزش ترین دارائی من میباشد. آموختم اگر کسی مرا با رفتارهای سرد خود رنجاند ، یا از دوست داشتن زیادش است، و وحشت وابستگی من به او، او را وادار به سردی می کند،‌ پس بدون آنکه بداند بیش از پیش دوستش خواهم داشت ویا از قدرت من وحشت دارد که  بیشتر نیاز به ترحم دارد، و یا درک درستی از زندگی ندارد و باید به او فرصت آموختن داد.   حتی اگر هرگز هیچ چیزی نیاموزد، من پاداش صبوریم را خواهم گرفت.

من به عنوان یک زن، یک جنس ظریف، با احساس و با خلقتی پیچیده به زندگی بابت نوع خلقتم مدیونم و با عشق دینم را ادا خواهم کرد ... 

هشت مارس روز جهانی زن بر همه مبارک.

متاسفم که هیچ روزی به نام مردان نامیده نشده . شاید به این دلیل که تا بوده ، زنان به دنبال گرفتن حق خود از جامعه دویده اند و هنوز هم به جائی نرسیده اند.  

 

این گلهای زیبا را امروز یک نفر برام آورد. اصلا نمی دونست امروز مناسبتی هم دارد . همینجوری آورده بود ... یک هدیه ی بی مناسبتِ با مناسبتِ فوق العاده .