باغ برهنه

زاغی سیاه و خسته به مقراض بالهاش
پیراهن حریر شفق رابرید و رفت
من در حضور باغ برهنه
در لحظه ی عبور شبانگاه
پلک جوانه ها را
آهسته می گشایم و می گویم
آیا
اینان
رویای زندگی را
در آفتاب و باران
بر آستان فردا احساس می کنند ؟
در دوردست باغ برهنه

چکاوکی بر شاخه می سراید 
این چند برگ پیر
وقتی گسست از شاخ
آن دم جوانه های جوان
باز می شود
بیداری بهار
آغاز می شود

شفیعی کدکنی

بید داخل حیاط خانه ی ما جوانه کرده . چند روز پیش دیدمش و این یعنی باید ... باید ... باید سبز شد!  بگذار روزگار  هر چه می خواهد برگ ریزانت کند. تو ریشه هایت را در خاک نگه دار و زندگی کن و زندگی ببخش. مگذار تازیانه های باد زمستان زندگی، تو را از ریشه هایت جدا کنند. مگذار کوران سخت روزگار شاخه هایت را از تو جدا کند. در سختی زمستان زندگی فراموش نکن، قلبی تپنده در سینه ات جای گرفته ، فقط برای بخشیدن به زندگی . عشق بورز حتی اگر وقعی به عشق تو و عظمتش نمی گذارند. تو عشق بورز به هر چیزی که میدانی لایق است.  او که ارزش عشقت را می داند!  همانی که می نامیمش : یا لطیف 

دیروز یک نفر به شوخی به من گفت : راز شادابی و سرزندگی تو در چیه ؟ من هم به شوخی به اون گفتم:  در عشق 

من بی نهایت عاشقم ... 

این هم بید مجنون ماست که ذکر خیرش بود . خودم هم تعجب کردم امروز!  از جوانه کردن هم گذشته . شده یک بید مجنون درست و حسابی.