ما آدمها ...

در راه بازگشت به شهر موهایم را از ته ماشین کردم. دلم می خواست چیزی از وجودم را بکنم بریزم دور. یک جور انتقام آئینی. ما زنها رسم خوبی داریم . زمانه که سخت می گیرد، شروع   می کنیم به کوتاه کردن ناخن ها، موها، حرفها و رابطه ها.

خاطرات خانه ی ییلاقی - ویرجینیا وولف

کاری که من کردم،  این بود: یک صبح جمعه نشستم و تمام شماره های داخل گوشی را دیلیت (آل) کردم!  حدود پانصد شماره تلفن. بعد از چند روز دوباره  رفتم سراغ خود گوشی و گوشی موبایلم را فلش کردم. تمام اطلاعاتم به اضافه ی تمام نرم افزارها،  پرید. به همین سادگی! حتی گوشی ازمن سوال کرد: آر یو شور؟  و من با غرور هر چه تمام  و اعتماد به نفس کامل گفتم : بله

بعد از دقایقی ، من موندم و یک گوشی خالی خالی ... 

بعد رفتم سراغ کمد لباسم      و چندتائی از لباسهای مخصوص مهمانی رو با آرامش تمام انتخاب کردم و گذاشتم داخل یک ساک دستی و دادمش به یک نفر. یک راه رسیدن به آرامش همین فنگ شوئی کردن ها می باشد. 

البته شاید بهتر بود ملایمت بیشتری به خرج می دادم!    

بعد یک روز دیگر دوباره  نشستم و تا آنجائی که ممکن بود  با تمام کسانی که شماره هاشون رو از دست داده بودم از راه های مختلف تماس گرفتم.  چند روز تمام وقتم را گرفت. که البته شماره ی نجار و نقاش و سرویس کار آیفون ، آرایشگاه  و پزشکان متخصص و ......... برای همیشه از دست رفت! به اضافه ی یک عالمه اس ام اس های قشنگ که یه وقتهائی که بیکار می شدم مرورشان می کردم. تعدادی از شماره ها رو حفظ بودم  . تعدادی از شماره ها رو هم قبل از فلش کردن از روی اس ام اس های هنوز دیلیت نشده پیدا کردم و یه جائی نوشتمش. آفرین به خودم

بماند که چه دست گلهای دیگه ای که به آب ندادم ! 

شاید بهتر بود به جای همه ی این کارها  از همان اول موهایم را از ته ماشین می کردم  

---

دارم می رم به یک سفر کوتاه دو سه روزه . اونجا هم دسترسی به نت دارم . فقط بدترین قسمت سفر بستن چمدانه. کسی حاضره بیاد چمدان من رو برام ببنده ؟  

فعلا  چمدان خالی رو آوردم گذاشتم جلوی چشمم . همیشه هم یا مسواک یادم می ره ببرم یا برس !  شک نکنید که این بار هم قطعا" یادم می ره 

---

برگشتم . خواستم برای کامنتهای این پست از همه تشکر کنم. تمامش رو با گوشی می خوندم و بهش فکر می کردم و جواب می دادم. امشب پر از حرفم و پر از واژه ... خیلی دوست داشتم می نوشتم ولی چندین شب کم خوابی شدید و سفر و جاده و گشت و گذار و ... بعدش رسیدن و دویدن برای رسیدن دیگه نائی برام باقی نگذاشته . دلم برای تمام وبلاگ هائی که دوستشون دارم تنگ شده. دلم برای دوباره خوندن این کامنت ها هم تنگ شده.کلا" دلم یه عالمه تنگ شده ...   

اینجا رو دوست دارم . برای اینکه اینجا آدمها خود واقعیشون هستند . و من چهر های بی نقاب را عاشقم ...  و صداقت را عاشقم و صمیمیت را عاشقم و بالاتر از همه هر چیزی که رنگ و بوی دوستی دارد .

دنیا نیاز به دوستی و دوست داشتن داره وگرنه همه چیز خودش داره ... 

ممنون از همه