درخشش ابدی یک ذهن پاک

چه فکر می‌کنی؟
که بادبان شکسته، زورق به گل نشسته‌ای ست زندگی؟
در این خرابِ ریخته که رنگ عافیت از او گریخته،
به بُن رسیده، راه بسته‌ای ست زندگی؟

چه سهمناک بود سیل حادثه، که همچو اژدها دهان گشود
زمین و آسمان زهم گسیخت،
ستاره خوشه خوشه ریخت
و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

هوا بد است، تو با کدام باد می‌روی؟
چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را
که با هزار سال بارش شبانه‌روز هم،
دل تو وا نمی‌شود

تو از هزاره‌های دور آمدی،
در این دراز نای خون فشان
به هر قدم نشان نقش پای توست
دراین درشتناک دیولاخ
ز هرطرف طنین گام‌های رهگشای توست
بلند و پستِ این گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامه‌ی وفای توست
به گوش بیستون هنوز، صدای تیشه‌های توست

چه تازیانه‌ها که با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها که از تو گشت سربلند
زهی شکوه قامت بلند عشق،
که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگاه کن، هنوز آن بلند دور،
آن سپیده، آن شکوفه‌زار انفجار نور،
کهربای آرزوست
سپیده‌ای که جان آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن
سزد اگر هزار بار،
بیفتی از نشیب راه و باز
رو نهی بدان فراز

چه فکر می‌کنی؟
جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای ست
که سرو راست هم دراو شکسته می‌نمایدت .
چنان نشسته کوه در کمین دره های این غروب تنگ
که راه، بسته می‌نمایدت .

زمان بی‌کرانه را، تو با شمار گام عمر ما مسنج
به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج .

به سان رود، که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند،
رونده باش .
امید هیچ معجزی ز مرده نیست، زنده باش.

سایه

...

چند روز است این شعر دائما با من است . شاید علتی دارد که من نمی دانم !

---

و در ادامه : 

هر کسی که ما در این دنیا دوست داریم ریسمانیست که ما را به زندگی اتصال می دهد. با تمام رنجهایش،  انگیزه ایست برای بودن،  برای زنده بودن ...

...

چند روز پیش فیلمی دیدم از جیم کری با نام : «Eternal Sunshine of the Spotless Mind درخشش ابدی یک ذهن پاک»  (توصیه می کنم ببینید). اولین فیلم جدی بود که با بازی جیم کری می دیدم.  خلاصه ی داستان این که جوئل با بازی جیم کری دلبسته ی کلمنتاین  با بازی کیت وینست می شود که از نظر شخصیت با هم بسیار متفاوت هستند و در نیمه های راه ، این رابطه به شکل تلخ و غیرمنصفانه ای قطع می گردد. شخصیت زن فیلم برای فرار از این احساس و خاطراتش به روانشناسی مراجعه می کند و روانشناس تمام خاطرات مشترک آن دو را از ذهن او پاک می کند و دیگر هیچ چیز از آن مرد در ذهن او باقی نمی ماند . جوئل نیز برای تلافی نیز دست به همین کار با همان روانشناس می زند. دیگر هیچ چیزی از هم به یاد ندارند و برای هم مانند یک غریبه ی رهگذر می شوند، تا اینکه دوباره در قطاری به صورت اتفاقی همدیگر را ملاقات میکنند و بدون آنکه ذره ای از هم چیزی به یاد داشته باشند، باز دوباره عشق بین آن دو شکل می گیرد.     فیلمی ست که با یک بار دیدن نمی شود جمع بندی درستی کرد ولی چیزی که مشخص است این است که کارگردان قصد دارد به بیننده بگوید خاطرات، هویت انسانها را تشکیل نمی دهند. حتی اگر سعی در پاک کردن خاطرات داشته باشیم و یا سعی در فراموشی کسی که احساسی عمیق نسبت به او داشته ایم ،  آن چیزی که از آن شخص در هویت ما باقی گذاشته است هرگز از بین نخواهد رفت . آنها دوباره عاشق همان کسی می شوند که اندکی قبل او را از خاطره ی خود پاک کرده اند و دوباره در مسیری گام بر میدارند که سعی در پاک کردنش از خاطرات خود داشته اند.  یک نفر یک جائی می شود قسمتی از سرنوشت ما، چه بخواهیم چه نخواهیم.

در طول داستان ، کارکنان آن روانشناس که مسئولیت پاک کردن قسمتی از حافظه ی آن دو از همدیگر را دارند ، متوجه می شوند قسمتهای شیرین این خاطرات  پاک شدنی نیست و به سختی و با دشواری زیاد موفق به پاک کردن این خاطرات بادستگاههای عجیب و غریبی که به سر آنها بسته شده است می شوند . شاید بشود از این فیلم نتیجه گرفت که هویت مترادف با حافظه و خاطرات نیست.فراتر از حافظه چیز دیگری برای حفظ هویت شخصی وجود دارد. آنقدر پیچیده است که من در تحلیل و تجزیه آن می مانم.