آقا اجازه هست فراتر از پرنده بنشینم بر روی شاخه های درخت ...

هر بار دیدی داری می میری از خداوند بخواه که رنج دوست داشتن را به تو عطا کند. آنوقت جوانه خواهی زد و فاصله ی سراب تا آب به اندازه ی یک دست دراز کردن خواهد بود. شاید در میانه ی  راه از یادآوری وحشتناک دردهای دوست داشتن باز دست به دامان خدا شوی که اشتباه کردم ، اشتباه خواستم ، خدایا قلب مرا به انجماد برسان ، چون تاب و توان رنجهایش را ندارم . اما قدرت دوست داشتن آنقدر قوی هست که قلبت همچنان گرم بماند.  و خدا آنقدر دوستت دارد که لذت بخشش و همچنین رنج بزرگ شدن را از تو دریغ نکند . آن وقت می بینی آن موجود انسانی که در قلبت خانه کرده جلوتر از تو در مقابلت در آینه ایستاده و تا چشم در چشمت می دوزی او را خواهی دید. با تو قدم به قدم هر کجا که می روی همراهیت میکند و گرمای بودنش را احساس می کنی. او در قلب تو خانه کرده است و تو باید برای دور شدن از تمام اینها قلبت را از سینه جدا کنی. یادت باشد برای زنده ماندن نیاز به یک قلب داری که گرم و تپنده باشد ، وگرنه در زندگی ذره ذره خواهی مرد. قلبت که گرم باشد دیوانگی هایت شروع می شوند ،در باد عاشق تر می شوی و در باران بی قرارتر می شوی ، آفتاب را با تمام وجودت در آغوش میگیری و کودک کثیف و ژولیده ی فال فروش را محکم در آغوش میگیری و می بوسی و با وجود گرسنگی تمام ساندویچ دست نخورده خود را با کمال میل به او می بخشی و از احساس گرسنگی و بخششت به رضایت می رسی . وقتی دوست داشتن در تو آغاز شد ، تو نیز ذره ذره خود را به زندگی خواهی بخشید و در این بخشش بی نهایت دیوانگی می کنی ....

---

آقا اجازه هست
باز کنم پنجره ام را به سوی وسوسه ی نور
و چشم بدوزم به چشم زندگی
از همین فاصله ی دور؟ 

آقا اجازه هست
که یک روز
از این سیصد و شصت و پنج عدد روز
خودم باشم؟
از هر چه نباید و باید
رها باشم ؟
جاری تر از آفتاب بخوابم به روی سبز علف
فراتر از پرنده بنشینم به روی شاخه های درخت
با باد و کبوتر و ماهی
ماهیان خوشبخت آفتابی
با رودخانه و شرشر باران یکی شوم
از هر چه ایست
نکن
نه
جدا شوم؟

... 

ناهید کبیری

---

 و در آخر نوشت :

صبح بارانی و ابری و تازه ی یک جمعه ی پاییزی شما به خیر . پارک قیطریه در ساعات اول این صبح زیبا بی نظیر بود ...  

 جای شما خالی.