دلم خوش است به رهایی گیسوان بید در دستان وحشی باد ...

دست هایم خالیست 
و درونم سرشار... 

پرم از آرزوهای پوشالی 

و دلم خوش است به خواب شیرین شب بو 
و رهایی گیسوان بید در دستان وحشی باد... 

و چه زیباست، 
پشت پا زدن به آن هایی که تو را رنجاندند! 

و چه خوب است، 
گاه گاهی دروغ بگویی به دلت 
و نگذاری که بداند، 
بی نهایت تنهاست ......

این شعر بالا رو از بین صدها کامنت در فتح باغ درآوردم.  هر از گاهی یکی از کامنتها را پست می کنم اینجا. پیشنهاد هم بدین برای انتخاب یک کامنت پذیرفته می شه.  می دونم که بعضی از دوستان در اینجا  خواننده ی کامنت های بقیه ی دوستان هم هستند. 

---

چند روزی هست سه تا بچه گربه که تازه به دنیا اومدن باعث می شن من صبح ها دیرم بشه و بمونم توی ترافیک وحشتناک بزرگراه صدر ، حالا اگه شانس بیارم و یک جرثقیلی ، قطعه ی بتنی هزار تنی ، ابزار و اجل معلقی از اون بالا بر سرم نازل نشه. ساختمان بغلی خونه ی من یک ساختمان ویلائیه که من از یکی از پنحره ها به پشت بامش کاملا اشراف دارم. بازی ها و شیطنت های این بچه گربه ها اونقدر تماشائی هست که من سر به هوا رو از کار و زندگی بندازه . دیروز صبح یه لحظه فکر کردم ای کاش یه بچه گربه بودم!

وقتی آدمها آروزهاشون رو گم می کنند این نشانه ی خوبیه یا  برعکس؟ وقتی می گردی دنبال یه آرزو که مدتی خودت رو باهاش سرگرم کنی ، یا یه آرزو که بشه آرمانت ، ولی مدتیه که دیگه  به هیچ نتیجه ای نمی رسی این نشانه ی رسیدن به پوچیه ؟ یا رسیدن به حقیقت زندگی ؟  این که هر روز برای کسانی که دوستشون داریم دعا کنیم و از خدا براشون طلب خیر کنیم فرق می کنه تا اینکه برای خودمون یه چیز بزرگ بخوایم .