...

گاهی وقتها زندگی ما وابسته می شه به یک مشت کلمات ، به یک مشت حروف . گاهی وقتها فقط این کلمات هستند که آروممون می کنند. می نویسیم و آروم میگیریم و شاید فکر میکنیم آروم شدیم!

صبح جمعه است و از 5 صبح ساعت بیدار باش مغزم شروع می کنه به نواختن قطعه ای از چایکوفسکی . دیگر نیازی به ساعت موبایل نیست . قبل از شروع اون قطعه ی زیبا، سایلنتش کرده ام. اگر چه تنظیم ساعت موبایل برای روز جمعه را خاموش گذاشته ام تا اگر بشود دو ساعتی بیشتر خوابید. فکر میکنم فضای اطرافم پر شده از افکار منفی . صبح کله ی سحر پامیشم و یک شمع و یک اوود روشن می کنم ، پنجره بازه و هوای مطبوع پائیزی دلنواز ، صدای پرنده ها ... و باز زندگی و باز یک صبح و یک آغاز .

یکی از بستگانم از اون طرف دنیا زنگ می زنه میگه : شنیدم می خواد جنگ بشه ایران ، خیلی نگرانم. بهش میگم : امروز جنگه ؟ می گه نه: میگم : پس بهش فکر نکن .مهم امروزه . و یک مشت حرفهای آروم کننده دیگه ! همین حرفهاست که خودم رو هم آروم می کنه و مدام تکرارش می کنم برای خودم. یه چیزی این وسط داره من رو نجات میده ، و اون «خودم» هستم. انگیزه ، شور ، لبخند ... هدیه ای به زندگی.هدیه ای به خودم ، در نهایت خستگی ها. اگر میخواستم برای مدتی ننویسم چون فکر کردم باید بروم و یه فکری برای خودم بکنم. اگر بخواهم بنویسم و اگر بخواهم مثل همیشه صادقانه بنویسم کمی مزه ی تلخی خواهد گرفت. اما باز خودم به نجات خودم می آید. خدا حفظش کند این کودک درون را ، خیلی مراقبش هستم. چون می دونم تا آخر عمرم بهش نیاز دارم . وقتی خیلی بالغ می شیم خیلی می فهمیم واین زیاد خوب نیست . مدام به خودمون می پردازیم ، و این دیوونه می کنه ما رو . « افسردگی بهایی است که آدم برای شناخت خود می پردازد. هر چقدر به زندگی بنگری به همان مقدار هم عمیق تر رنج می کشی - قطعه ای از کتاب : و نیچه گریست»

و وقتی عاقل می شیم دیگه فکر میکنیم علامه ی دهر شدیم و می خوایم عالم و آدم رو به راه راست هدایت کنیم. وقتی عاقل میشیم زندگی به شکل احمقانه ای جدی می شه.  

کودک رو من بیشتر دوست دارم!

راستی!  صبح های پائیز خیلی زیباست . درست مثل عصرهاش ...

درمن کودکی هست

ایستاده بر بام خانه

با دست های باز

با میل وحشیانه به پرواز

در من کودکی هست

نشسته بر لب حوضی قدیمی

زیر پلک هایش موجی از

ماهی و دریا و ساخلی حقیقی

در من یک کودک جسور

از ته تاریکی خیز برمیدارد

در آغوش میگیرد

کسی را که از تنهایی ترس دارد

کسی را که اندوه چشمهایش را

هیچ کس دیگر ندارد

کودکی که هر شب وقت خواب می پرسد :

گنبد به این کبودی

چرا من بودم و تو نبودی ؟

نیکی فیروزکوهی 

---

بعد نوشت :  این  را  اصلا از دست ندید.