هستم ...

جودی!  کاملا"  با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هر چه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آنقدر خسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگر هم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. در حالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود در حالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که از دست رفته و به دست نخواهد آمد.

جودی عزیزم !  درست است ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم انها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هر چه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود . پس هر کسی را بیشتر دوست داریم و میخواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم .

قطعه ای از کتاب بابا لنگ دراز 

گاهی که چشمانم را می بندم ، تجسم آدمها آغاز می شود. صورت آنها حتی با تمام خط و خطوط و خال های ریز و درشت شان، نگاهشان، لبخندشان، گرمایشان. کسانی که دوستشان دارم و کسانی که دوستشان داشتم و امروز نیستند. این تصویر به وضوح در مقابل دیدگانم قرار میگیرد. کسانی که قشنگترین خاطراتم را ساختند. و نیز گاهی فکر میکنم  شاید آنها زنده اند و این من هستم که هنوز مرده ام  و یک روزی به زندگی خواهم پیوست. به همان جائی که  امروز نگران از دست دادن ها در فرداهایم نباشم. آنجائی که رنج ها ، لذت زیبائی لحظه ها را محو نکند . آنجا که به سبکی روح ، بدون وابستگی ها تا افق های دور در پرواز باشم.  اما اگر خیال کنم اینک این منم که مرده ام  ، در مرده گی زندگی خواهم کرد. می خواهم خاطره ای زیبا از دوران مرگم برای خودم و دیگران باقی بگذارم . طوریکه وقتی زنده شدم ، به خودم بگویم : آفرین خوب در مرده گی زیستی. در میان هجوم حادثه ها خوب نفس کشیدی و در میان دردهایی که برایت بی نهایت درد بود ، خوب لبخند زدی . هر بار دقایق مرگبار تو را بر زمین کوبید ، آرام آرام دوباره ایستادی. بی مهری های آدمها از تو موجودی سخت نساخت. بخشیدی و در بخشیدن هر بار رهاتر شدی.

زندگی یک حکم است . و اگر بخواهیم کمی بدبینانه تصور کنیم، مثل حکم حبس ابد است. حالا که محکوم به این حکم می باشم می خواهم این سلول را با قشنگترین تابلوهای نقاشی و با زیباترین رنگها پر کنم. می خواهم در گوشه ی یک دیوارش میزی داشته باشم پر از گلدانهای زیبا و رنگارنگ که به من حس بودن بدهد. من می خواهم عطر گلهای زیبا تمام این سلول را پر کند . من می خواهم به زندگی بگویم هر چه هستی و هر چه با من می کنی،  من تو را با تمام توانم برای خود زیبا خواهم ساخت و هر چه را از من گرفتی ، من باز هم چیزی بالاتر از آن را بدست خواهم آورد . 

من بر تو پیروز خواهم شد ... با قدرت عشق. 

---

و ...

در این سلولی که محکومم به حبس ، حبسی موقت و پایان پذیر ، مدتی است کمی گیج شده ام، اما هر چیزی که مرا به هم بریزد مدت زیادی دوام نخواهد داشت . چون قدرت دوست داشتن باز هم به من انرژی می دهد برای ادامه ...  دور یا نزدیک ، هر کسی که در قلب من باشد ، نزدیک نزدیک است و من سرشار از زندگی . 

به قول مشیری عزیز ، مهر می ورزم ، پس هستم!