بدون عنوان . هر عنوانی خواستم بنویسم برایش تلخ بود.

  من دوست دارم ، چون دوستم دارند .

مرا دوست دارند،  چون دوستشان دارم . 

من تو را دوست دارم ، برای اینکه به تو نیازمندم . 

من به تو نیازمندم ، چون دوستت دارم.  

به کدامیک از جمله های بالا معتقدید؟  بگوئید تا بگویم در کدام مرحله ی دوست داشتنید.  

همین جا هستم زیر آسمان گرد آلود و غبار گرفته تهران که به میمنت مدیریت  بی نظیر آقایان سونامی نمک هم در راه است .   

زیر آسمانی که دختر هیجده ساله ای که نوزاد سه ماهه در آغوش دارد و در خانه ام را می زند و لباس می خواهد و من انقدر از خود بی خود می شوم که چند تا از لباسهای مهمانی ام را در کیسه می ریزم و می فرستم برایش ببرند ، حتی قدرت دیدنش را هم ندارم . چون یک دختر هیجده ساله هم حق دارد لباس خوب بپوشد. و بعد ساعتها اشک می ریزم و به دنبال جواب چراهایم میگردم.  زیر همین آسمانی که سوار تاکسی می شوم و راننده ی تاکسی به مادرش می گوید مامان جان تاشب کار می کنم تا بتوانم هزینه های دارویت را تامین کنم و هر موقع دویست و شصت هزار تومن شد  سریع به سیزده آبان می روم و داروهایت را تهیه می کنم ، دلت شور نزند و من با بغض یک مشت پول ناقابل می ریزم روی صندلی و زود می زنم به چاک که چشمم در چشم این آقای پنجاه و چند ساله نیوفتد و گاه گاه به شیشه ی عطری که در کیسه ی خریدم هست نیم نگاهی می اندازم و از خودم خجالت می کشم و  دلم می خواهد فریاد بزنم خدایا من چرا نمی توانم معجزه کنم  ... برای تمام کسانی که نیازمنداند این روزها ...  

 اگر کم سر می زنم به وبلاگ دوستان همین جا عذر می خوام از همگی. بذارید به حساب خستگی ها . بذارید به حساب اینکه همیشه دوست دارم پرانرژی بنویسم برای همه.  و صادقانه بگم ،‌این روزها انرژی کم دارم . این روزها گم شده ام در برهوت . این روزها هوای اطرافم مه گرفته است و تا یک قدمی خودم را بیشتر نمی توانم ببینم . نیاز به تجدید قوا دارم . قلبم از دوست داشتن درد می کند...

 تلفن ها را یک درمیان جواب می دهم ، به خیلی ها که باید سر بزنم نمی زنم ، خیلی ها این روزها گله مندن از من، و سوالی که به طور مکرر این روزها می شنوم :‌کجائی ؟ معلوم هست؟   و در کل هیچ جا نیستم !  شاید ساعتی پشت یک پنجره و خیره به دوردست ها ، شاید ساعتها راه رفتن زیر آسمان خاکستری تهران و یا چرخیدن در اتوبانهای تهران و سکوت .... و سکوت ...  

 گاهی وقتها باید دور شد ، باید گم شد و باید نبود . نه برای اینکه در نهایت به خودت ثابت کنی که چند نفر در دوستی هایشان ثابت قدم هستند، برای اینکه باید گم شوی تا دوباره خودت را پیدا کنی. 

اینجا برای من یک پنجره است برای نفس کشیدن ، ریه هایم را پر می کنم از هوای دوستی . دوستی هایی که برای من هر کدومشون تا ندارند. کامنتها ، کامنتهای خصوصی و اگر نباشم ، اس ام اس ها و ...  بارها گفته ام و باز هم میگویم.

اینجا به من ثابت کرد که دوست داشتن دلیل نمی خواهد، اصلا دوست داشتن باید بی دلیل باشد. باید وقتی کسی از ما پرسید چرا من را دوست داری ؟ بگوئیم نمی دانم و به دنبال دلیل نباشیم برای دوست داشتن.حتی عزیزترینهایمان.  چهره و نوع لباس پوشیدن و طرز حرف زدن لایه های بیرونی ماست، آنچیزی که ماندگار است لایه های درونی ست . عمق دوست داشتن را از یک نگاه می شود فهمید و عمق سردی را از یک دست یخ و بی احساس .   پس آدمها را دوست دارم به خاطر نگاهشون و به خاطر دستهای گرمشون و این دو است که همه چیز رابرای من زیبا می کند.

و من  دوست دارم اینجا با صدای بلند  بگویم :  

عزیز من !‌  من به تو نیازمندم ،‌ چون دوستت دارم .