بیا بی خیال تمام غم هایمان شویم

 

من مرگ نور را
باور نمی‌کنم
و مرگ عشق‌های قدیمی را
مرگ گل همیشه بهاری که می‌شکفت
در قلب‌های ملتهب ما

حمید مصدق

انگار همیشه زمان است که ما را معنا می کند. صبح ها یک جور، عصرها یک جور دیگر و ..... هوای بهاری که با تمام طراوت و خلق زیبائیش ته تهش یه غمی دارد یک جور دیگر. 

من عاشق پائیزم. عاشق رنگ های زرد و نارنجی و سبز برگان درخت، عاشق جفت پا پریدن روی یک برگ خشک روی زمین و  شنیدن صدای آن و لی لی از این برگ به آن برگ رفتن و دیوانگی کردن از نوع پائیزیش، عاشق رنگهای قشنگ برگهای مانده بر درخت، عاشق هوای پائیزی، بارانها و بادهای پائیزی، عاشق مهر،  همیشه مهر ماه برایم یاد آور قشنگ ترین خاطرات می شود.  از خاطرات کودکی گرفته که اول مهر با کیف و کتاب و ... نو و شوق دیدار دوستانی که سه ماه تابستان دور مانده بودیم از هم و ... تا خاطرات بزرگ_بزرگی، تمامش مثل یک تابلو نقاشی پر از تصویر و نقش زیبا می آید روی دیوار روبروی چشم. دیواری بلند و طویل که انگار فاصله انداخته است بین ما و بین تمام خاطرات خوب، تمام بودن ها و نفس کشیدن ها و تپیدن ها و بعد محو می شود و می ماند  همان دیوار!  

و اما بهار ... بهار شکوفه های نورس و زیبای درختان نوید زنده شدن می دهد. یادآور اینکه باید زنده بود باید  سبز شد، دوباره پربرگ شد و نیز گه گاهی سایه ای شد برای رهگذران خسته و چقدر این  نو شدن سریع اتفاق می افتد دو هفته ی پیش بید مجنون داخل حیاط خانه ی ما جوانه زده بود و هفته ی پیش که دیدمش پر شده بود از برگ و امروز یک بید مجنون تمام عیار و زیباست. دیروز پیاده می آمدم که بارید و سخت بارید ، بی خیال کفش و کیف و .... تمام دغدغه هائی که خواسته و  ناخواسته همیشه به دنبال خود می کشم و گاهی باری می شود بر دوشم ، رفتم و رفتم و رفتم و خیس و سرشار از یک سخاوت آسمانی رسیدم به خانه و به کفشهایم نیم نگاهی انداختم و گفتم ببخشید که حرکتم در شان حضرتعالی نبود و با احترام گذاشتمش در جا کفشی ، هنوز جرات نکردم بروم سراغش و ببینم به چه روزی افتاده! و این سرکشی چقدر برایم تاوان داشته است. امیدوارم وفاداریش را ثابت کند ! 

امروز هم بارید و من  پنجره را باز کردم و به تماشایش ایستادم ... عاشق این باریدنها هستم. انگار که دل من است که می بارد ، انگار که خودم هستم که قطره قطره می ریزم و تمام می شوم.   وقتی که می خواهم چیزی را که  پرداختن به آن آزارم می دهد پشت تمام لایه های روحم پنهانش کنم آن وقتی که نباید سرباز می کند. و من می فهمم که همیشه خیلی هم قوی نیستم. چیزهائی که از بین نمی رود ، می رود پشت یک چیزی ، پشت یک جائی پنهان می شود و آن لحظه ای که انتظارش را نداری به یکباره ظهور می کند.  و بارش یک باران با تمام طراوت و زیبائیش یک حس عاشقانه را به یک اندوه تبدیل می کند.  این هم از خاصیت بهار است . من مجموعه ای از شادی ها و اندوه هایم هستم. نمی شود همیشه خالی ماند از یکی از این دو.  اما باز هم هر چیزی که از جنس اندوه باشد جمع و جورشان می کنم و می چپانمش ته آخرین لایه ی ذهنم.  فعلا بهار است و نو شدن و زندگی و  پویندگی تمام معنای زندگیست ... اگر خود را فریب می دهم این فریبکاری را دوست دارم.   اگر دیگران ما را با خنده می خواهند این خودش می شود نعمتی که تو مجبور می شوی بخندی!  به زندگی و برای زندگی ... و به سرعت یک بید مجنون زیبا سبز شوی و به زندگی زیبائی بخشی. 

و در آخر یک جمله : هر چیزی که به نام عشق باشد هرگز نخواهد مرد، او در من و تو زنده است ... عشق میرا نیست. پس عاشق باش تا همه ی هستی ات تا ابدت زنده باشد.

بهارتان همیشه خالی از دلتنگی ... 

اصلا می دانی چیست؟

بیا بی خیال تمام غمهایمان شویم

برویم پای همان سپیدار لب رودخانه

کنار ماهی ها 

بنشینیم و بخندیم 

من هنوز فکر می کنم که اشک ماهی هاست 

که هر سال رودخانه پر آب تر می شود 

بیا کمی نان و شادی ببریم 

تقیسمش کنیم با ماهی ها 

بیخیال دنیا و بی وفائی هایش 

بیا برویم نازنین 

ماهی ها منتظرند

سهراب کریمی

---

پ ن : شاید کمی پراکنده گوئی بود این پست ... شاید هم نبود!  هر چه بود حرف دل بود در این لحظه بدون هیچ ویرایش و اصلاحی .