پناه بر دیوانگی / پناه بر عشق ... / پناه بر زندگی سرشار از شوق

پناه بر عشق!
دو رکعت گریستن در آستین آسمان
برای دوری از یادهای تو واجب است
واجب است تا از قنوت جهان
راهی به آتنا فی مشعر الجنون بیابم! 

سید علی صالحی

آغاز شد .چند روزیه که آغاز شده !  صدای بوق ماشینها ، ترافیک بی دلیل و مسخره ی چمران و صدر و مدرس و همت و ... . نبودن جای پارک و چرخیدن و چرخیدن و چرخیدن صد دور توی کوچه پس کوچه و به جای جوش آوردن ، موزیک گذاشتن و بی خیال شدن . اون هم چه موزیکی ، مثلا" ملودی آرش !!!    خیلــــــــــــی خوب دعوام نکنید و نگید اینا چیه گوش میدی؟!  گاهی وقتها خوبه. وقتهائی که نیاز مبرم به شادی داریم . یا مثلا دریا کنار حمیرا که بعضی ها اونقدر مهربونند که تا می فهمند تعطیلات نوروز رو می خوای بری سرزمینهای شمالی  ای میل می کنند واست  و من هم که وقتی گیر بدم به یه آهنگ هی گوش می دم هی گوش می دم! جای پارک هم بالاخره پیدا میشه . شانس من یکی معمولا خوبه توی شکار پارک!  فقط باید کمی صبور بود! 

و تجربه ی سوار شدن بر مترو اون هم تنهائی!  معمولا مترو رو با یه نفر دیگه رفتم تنها خیلی نرفتم ولی به دلیلی مجبورم یکی دو روز در هفته رو با مترو برم . یادم باشه قسمت خانم ها اون جلوی جلوی قطار هست ... اوه یا عقب عقب ؟؟ نمی دونم!  

یه هیجان خاصی داره . هر چیز تازه ای هیجان انگیزه . زندگی سکونش آدم رو دیوونه می کنه . یه جائی خوندم که «زندگی بودن نیست. شدن است ، شدن چیزی است که قبلا نبوده ای»  ماندن در یک حال که همیشه بوده ای، یعنی تجزیه شدن و تحلیل رفتن. من که دوست ندارم توی روزمرگی ها و یکنواختی ها تجزیه بشم!  قدم زدن توی پیاده روها و مردم رو تماشا کردن از اون سرگرمی های دوست داشتنی منه. چون مردم اکثر وقتها دوست داشتنی هستند. هر کدومشون رو که نگاه می کنی یه دنیان و بعضی وقتها از کنار کسی رد میشی که دلت میخواسته بیشتر نگاهش می کردی. همیشه توی چهره های آدمها یه چیز جالبی پیدا میشه. باید خونده بشه . مثل کتاب هستند حتی اگه مثل کتاب نباشن مثل یک کلمه که هستند و بعضی کلمات اگر چه یک کلمه اند ولی یه دنیا حرف توشون هست . حتی آدمهای بداخلاق هم گاهی وقتها می تونند ما رو به خنده بندازند. اما ... اما فراموش نشه که این روزها فاصله ها باید رعایت بشه چون توی سرزمین ما ، مردم خیلی خسته اند!   

امروز شروع شد ... پیاده روی توی کوچه پس کوچه های شهر . از این کوچه به اون کوچه . داشتم یکی از شعرهای محبوبم رو زمزمه می کردم که یک دفعه به خودم اومدم دیدم اشکهام جاری شدند. نباید فراموش کنم قوانین پیاده روی و استفاده از وسایل نقلیه عمومی خیلی فرق می کنه با قوانین استفاده از خودرو شخصی.

---

پ ن : عکس و شعر بالا هیچ ربطی به متن نداره . خیلی قشنگه این شعر . فکر کنید مرز بین عاقلی و دیوانگی ... واز عاقلی خود را پرت کردن به دیوانگی ... همین میشه که یهو تصنیف زیبای استاد شجریان رو نصفه نیمه قطعش می کنی و ناگهان ملودی آرش رو می ذاری . یا مثلا می ری توی باران و خیس خیس می شی و از عشق به دیوانگی می رسی و از دیوانگی به  لذت و توی دیوانگی هات ... لبریز می شی  از عشق ... عشق ... عشق و مست می شی و زندگی می شه برات یه تابلو نقاشی ، یه تصویر ، یه تصویری که انگار برای اولین باره که داری می بینیش. 

تا حالا از عاقلی خودت رو پرت کردی به دیوانگی ؟ باید تمرین عاشقی کنی تا بتونی پرتاب شی!