به قول دوست عزیزی ، عید یعنی زندگی! پس زندگی مبارکتان باد.

 

حالیا معجزه ی باران را باور کن 

و سخاوت را در چشم چمن زار ببین  

و محبت را در روح نسیم   

باز کن پنجره ها را  

که نسیم  

روز میلاد اقاقی ها را  

جشن می گیرد ... 

 قصدم از آنچه که در این یکسال نوشتم اول از همه  این بود که  خودم فراموش نکنم چه کسی هستم و چه کسی باید باشم  و دراین راه همراهی و همدلی و محبتهای  دوستان عزیزم قشنگ ترین دلگرمی های زندگی بود برایم.  از زندگی آنچه در مقابل دیدگان من هست همواره عشق است و دوست داشتن. انسانها برایم مقدسند، بزرگ و کوچک ... زیرا که از روح ملکوتی و الهی هستند.  از کسانی که رنجیدم فاصله گرفتم و دور شدم. زیرا کدورت روانم را به سیاهی می کشانید.  همیشه برای اشتباهات دیگران دلیلی هست. ناآگاهی و عدم شناخت بر یکدیگر و بر محیط پیرامون موجه ترین دلیل برای عدم درک متقابل است. پس شاید همیشه همه حق داشته باشند.  امیدوارم دوستان عزیز وبلاگی که مدتها به آنها سر نزدم مرا ببخشند.  همه برای من عزیزند زیرا همه از روح ملکوتی میباشند و من دست تک تک دوستانم را به گرمی فشار خواهم داد. دوستان خوبی که در این مدت لحظات خالی مرا با مهربانی و لطف بی پایانشان پر کردند،‌ با کامنتهای خوب، با اس ام اس های سرشار از مهربانی، در سفر بوده اند و به یادم بودند در زیارت بودند و یادم کردند، همین نزدیکی ها بودند و سرشارم کردند، دوستانی که از راه های خیلی دور  مهربانی شان را جرعه جرعه مزه  کردم و نوشیدم، برایم بی نهایت عزیزند و من تا آخرین نفس قدردان خواهم بود.   شاید هرگز ندانستند که هر پیام مهربانی چگونه مرا به وجد آورده است و سرشارم کرده است از ذات مقدس زندگی.  

زندگی یک سفر کوتاه است به فاصله ی یک چشم برهم زدن از آمدن تا رفتن.  در این سفر کوتاه باید دوست داشت، باید عاشق بود. اگر چه دردهایش گاهی طاقت فرساست و کمر شکن اگرچه در پس هر سلامی سایه ی سیاه بدرودی پنهان است. اما زلال می کند، نگاه ما ، قلب ما و روح و روان ما را. از عشق زمینی ست به عشق الهی خواهیم رسید. عشق به تمام مخلوقات و آفریده ها و گیاهان و جانواران و انسانها.  هر انسانی یک معمائیست که نیاز به حل شدن دارد. زندگی نیازمند حل شدن این معماهاست. هر انسانی دنیائی در درون خود دارد حیف است که این دنیا کشف نشده برای ابد خاموش بماند. هر انسانی سرشار از عشقهای آسمانیست حیف است خاموش مانده و  راهی دنیای باقی شود. هر انسانی مانند یک درخت ساقه دارد و برگ و ریشه و نیمی از وجودش ریشه هایش هستند در دل زمین، گاهی باید این ریشه ها کشف شوند زیرا سرشار از زندگی اند ... که دیده نمی شوند.  و تمام کسانی که به مانزدیک هستند اما دور شاید نیاز به درک شدن بیشتر دارند دنیای کودکی شان ، گذشته شان و پستی و بلندی های زندگی نقش و نگارهای خوش و ناخوش آیندی در روانشان حک کرده است.  گاهی هم  آدمها از جنس هم نیستند، در کنارهم بودن چیزی جز فرسایش روحی در پی نخواهد داشت.  باید کمی دور شد، باید فاصله ها را رعایت کرد، اما باید بخشید و دوست داشت. آخر سهراب هم می گوید که عشق صدای فاصله هاست»!   این جمله ها را بارها برای خودم تکرار می کنم تا فراموش نکنم اینها اصول من هستند.  و این جمله را بارها در نوشته هایم تکرار کرده ام که: ممنونم از تمام کسانی که مرا شکستند و یا مرا رنجاندند، زیرا درسهائی به من دادند که در نیکی ها هرگز نمی آموختم. و من قوی شدم ... از یک موجود نازک شکننده تبدیل شدم به کسی که گاهی مثل کوه ایستادم در مقابل ناملایمات. و نیز یاد گرفتم از کنار کسی که دنیایش متفاوت است باید آرام و بی سرو صدا گذشت. بگذار در دنیای خودش شادمان باشد.   اما این دور شدن دلیل بر این نبوده است که اشک نریخته ام و صدای شکستن قلبم را نشنیده باشم.

یکی از بستگانم روزی به من گفت انگار که تو لابه لای پنبه و پر بزرگ شدی!  زود می رنجی، زود می شکنی و زود دور می شوی. شاید هیچوقت نمی دانست  قلبی که سرشار است از دوست داشتن مثل شیشه ی نازکی شکننده است.  ... و من تا امروز نتوانستم خشونت زندگی را باور کنم . همیشه این خشونت ها مرا بهت زده کرده است... متاسفانه !  

فارغ از دنیای کلمات به هر کسی که گفتم دوستش دارم ، دلتنگش می شوم ، برایم مهم است ، شادمانیش ، رنجهایش ، سلامتیش ....... تماما حرف دلم بود که برای گفتنش قلبم در سینه لرزیده است.

---

این جملات زیبا از گابریل گارسیا مارکز در این روزهای تازگی تقدیم به شما:  

« اگر می دانستم این آخرین دقایقی است که تو را می بینم ، به تو می گفتم«دوستت دارم» و نمی پنداشتم تو خود این را می دانی. همیشه فردائی نیست تا زندگی فرصت دیگری برای جبران این غفلت ها به ما بدهد. کسانی را که دوست داری همیشه کنار خود داشته باش و بگو چقدر به آنها علاقه و نیاز داری. مراقبشان باش. به خودت این فرصت را بده تا بگوئی: «مرا ببخش»، «متاسفم»،  «خواهش می کنم»،  «ممنونم» و از تمام عبارات زیبا و مهربانی که بلدی استفاده کن. هیچکس تو را به خاطر نخواهد آورد اگر افکارت را چون رازی در سینه محفوظ داری. خودت را مجبور به بیان آنها کن. به دوستان و همه ی آنهائی که دوستشان داری بگو چقدر برایت ارزش دارند. اگر نگوئی فردایت مثل امروز خواهد بود و روزی بااهمیت نخواهی داشت. 

... همراه با عشق » 

و  

از طولانی بودن مطلب عذر می خوام  و ...

چند روزی نیستم.