آه ای سبکباران ساحل ها ...

  

 

 آب از دیار دریا 

با مهر مادرانه 

آهنگ خاک می کرد

بر گرد خاک میگشت 

گرد ملال او را 

از چهره پاک می کرد

از خاکیان ، ندانم 

ساحل به او چه میگفت 

کان موح ناز پرورد 

سر را به سنگ می زد

خود را هلاک می کرد

ساعت یک و نیم بامداد !  سکوت و خلوت و شکوه شبانه  ... از پنجره ی رو به شرق از فاصله ی خیلی دور یک ردیف مارپیچ نور چراغهائی می بینم که مطمئنم جنگل لویزان باید باشد. پنجره های رو به شمال رانگاه می کنم . در این تاریکی شب اثری از کوه نیست. سیاهیست و گاهی کورسوئی از چراغی در دورها ... و اما پنجره های رو به جنوب ... تا حدودی تا جنوب شهر پیداست پر از چراغهای ریز و درشت و هر سی ثانیه فرود یک هواپیما از فاصله ی دور دور... عجیب زندگی در جریان است . مثل هر شب ... مثل همیشه و مثل زمانهائی که من درغفلت بوده ام و یا مثل لحظاتی که زمان برایم متوقف شده است. یا وقتهائیکه برمیگشتم به عقب و خود را در زمان گم می کردم . اما هرگز حاضر نیستم به عقب برگردم تمام شادی های گذشته ام را می بخشم به نداشتن غم هایش و دردهایش .   همین که میگذرد خوب است ... و فردا دوباره تجربه های تازه و شادی های تازه و غم های نو.  

می توان ساده زیست و کور شد و کر شد و گم شد در بازی های  آدمها و شد یکی مثل آنها . می شود ساده رفت و ساده آمد و ساده بود و ساده دید و لال شد و هیچ ندید و هیچ حس نکرد ... اما نمی شود شب ها در خلوت و تنهائی و مرور لحظه ها از آنچه هستی و از آنچه نیستی به وحشت نیوفتی .

می توان بر جای باقی ماند 

در کنار پرده ، اما کور، اما کر 

می توان فریاد زد 

با صدائی سخت کاذب سخت بیگانه 

دوست می دارم 

می توان با زیرکی تحقیر کرد 

هر معمای شگفتی را 

می توان تنها به حل جدولی پرداخت 

می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت 

پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف 

می توان یک عمر زانو زد 

با سری افکنده در پای ضریحی سرد 

میتوان در گور مجهولی خدا را دید 

می توان با سکه ای ناچیز ایمان یافت 

می توان در حجره های مسجدی پوسید 

چون زیارتنامه خوانی پیر 

می توان چون صفر در تفریق و در جمع و ضرب 

حاصلی پیوسته یکسان داشت 

...

می توان همچون عروسکهای کوکی بود

با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید 

می توان در جعبه ای ماهوت 

با تنی انباشه از کاه 

سالها در لابلای تور و پولک خفت ...

معمولا" در خلوتم با خودم به یک حس رضایت رسیده ام . همان چیزی بوده ام که خواسته ام . بی کم و زیاد ... صاف و زلال و صادق ... حداقل با خودم .  جسارت خود بودن لذتی بی پایان به همراه دارد. 

---

پ ن : امشب عجیب دلتنگ دریا و در حال وهوای دریا بودم . موجهایش گاهی مرا باخود برده است تا دورهای دور و رها شده ام در امواج بلند دریا و موجهای آرام کنار ساحلش آرامشی بی پایان به من بخشیده است ... اما هرگز راز سر کوبیدنش به سنگها و صخره ها را نفهمیدم ... باید دیوانه شده باشد ، باید مجنون شده باشد که این طور بی مهابه سر می کوبد به سنگ . 

هزیان گوئی های نیمه شب من را ببخشید در این آخرین روزهای یک سالی که نفهمیدم چطور گذشت ... بایدسر فرصت بنشینم به هر روزش فکر کنم و ببینم چه بخشیدم به زندگی .