مردی که به زندگی خندید!

چه خوب یادم هست 

عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد 

«وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت» 

...

من از مصاحبت آفتاب می آیم ... 

ما از کنار هم عبور میکنیم، گاهی اصلا به هم نگاه نمی کنیم، گاهی خوب به هم نگاه می کنیم و با یک نگاه خوب به پاسخ سوالهای بی جوابمان می رسیم. گاهی خیلی خسته ایم از زندگی ، از انجماد قلبها، از نبود درک متقابل ، از سردی ها و از آینده ای که نگرانش هستیم. من نشستم و فکر کردم اگر جواب آزمایش دوره ایم را بگیرم و  در آن با تشخیص یک نوع سرطان پیشرفته مواجه شوم چه احساسی خواهم داشت؟ آیا خوشحال می شوم یا اینکه  دست به دامن خدا می شوم تا فرصتی دوباره به من بدهد تا دوباره طلوع زیبای خورشید را بی درد بارها و بارها ببینم!  یا از کنار کسانی که باعث آزارم می شوند آهسته و آرام عبور کنم و یا حتی دوست داشتن را به آنان بیاموزم؟ 

    

نشسته بودم تا رسیدن نوبتم برای رفتن به اطاق رادیولوژی . پیرمرد نحیف و لاغری با ظاهری مرتب روبرویم نشسته بود و لبخند شیرینی روی لبهایش نقش بسته بود،  به همراه آقای میانسالی  که پسرش بود.  سعی میکردم کمتر زل بزنم توی صورتش اما از طرفی دلم نمی آمد تماشای این تابلوی زیبای خلقت را از دست بدهم. یک جور خاصی معصوم ، مهربان ، بزرگ و قشنگ بود.  دستان لاغرش که رگهای آبی رنگ آن از روی پوست قابل دیدن بود برایم در آن لحظه دوست داشتنی ترین  دست دنیا بود.  فاصله ی من تا او شایدکمتر از دو متر بود . داخل یک راهرو نشسته بودیم و من در این فاصله راحت می توانستم یک دل سیر نگاهش کنم. هربار نگاهم روی صورتش متوقف می شد مهمان یک لبخند مهربان و گرم بودم .  نمی دانم چه حسی بود ولی هر چه بود با این  که فرصت زیادی نداشتم و باید عکس رادیولوژی را سریع و قبل از تعطیل شدن مطب به دکتر می رساندم ولی دوست داشتم این دیدار کش بیاید . تا اینکه برای رفتن به داخل اطاق نوبت پیرمرد رسید. به سختی از جای خود بلند شد و با کمک همراه خود آرام آرام به سمت اطاق رادیولوژی رفت در حین رفتن با خنده ی شیرینی گفت :سالم باشی دخترم . راستش کمی جا خوردم ، شاید انتظار شنیدن این جمله را نداشتم یا اصلا انتظار مکالمه ای را نداشتم.   وقتی که رفت داخل اطاق در این فکر بودم چقدر این پیرمرد لاغر و نحیف سرشار از زندگیست ، انگار که هیچ غمی ندارد و یا هر چیزی دقیقا همانطوریست که باید باشد.   بعد از چند دقیقه از اطاق امد بیرون و من به احترام از جا بلند شدم . گفت بشین دخترم انشاالله که سلامت باشی همیشه و با همان لبخند دوست داشتنی خداحافظی کرد و رفت و این بود کل مکالمه ی من و این مرد پیر!  بعد از چند دقیقه پسر این آقا برگشت و به خانمی که مسئول رادیولوژی بود گفت : پدرم سرطان ریه دارند. من فقط همین جمله را شنیدم و دیگر یادم نمی آید چیزی شنیده باشم . دلم نمی خواست این جمله را می شنیدم ، اصلا دلم نمی خواست سرطان ریه داشته باشد،  بعد از کمی که خود را جمع و جور کردم فکر کردم پیرمردی به مرگ می خندد ، شاید هم به زندگی می خندد. مرد بزرگی را دیدم که با تمام دردهای بی پایان جسمیش می خندید . می دانم که دست زندگی برای او رو شده است .  می داند زندگی آنقدرها هم جدی نیست که ما بیشتر وقتها جدی می گیریم.  من خنده های شیرین این پیرمرد را فراموش نخواهم کرد  و می دانم خداوند انسانها را بی دلیل در کنار هم قرار نمی دهد ، می دانم شاید سالها تصویر زیبا و غم انگیز او در یاد من خواهد ماند. آن مرد بزرگ شاید به جائی رسیده بود که فکر می کرد  به زندگی باید خندید به تمام دردهایش و تمام تلخی هایش ، حتی اگر فکر کنی رسیده ای به آخر خط . 

آخر خطی وجود ندارد ... 

همیشه آخر یک خط شروع خطی دیگر است. نهایتش مرگ است و مرگ نیز آغازی دیگر است و یا تولدی دیگر.