من که از کوی تو بیرون نرود پای خیالم!

 

 سلام
نمیدونم باور میکنی یا نه، اما روزی نیست که در خاطرم نباشی، نه اینکه نشسته باشم از صبح تا شب به شما و دوستان داشته و نداشته ام فکر کنم، اما هر روز، لحظه هایی وجود دارند که آدم فارغ از مشغله های روزمره فقط به دلش گوش میکند، من در این لحظه ها با خدا نیایش میکنم هرچند زمانش کوتاه است، اما در اینجور لحظه هاست که شما در خاطرم هستید و چه میتوان خواست از خدا برای یک دوست که هرچند ندیدیش اما بسیار عزیز و محترمه برات بجز سلامتی و شادابی قلب و روحش؟...
راستش دیروز میخواستم کلی از حرفامو برای شما بنویسم، اما نشد. دیروز زیر بارون پیش سارا بودم. یادش بخیر، هر وقت که ما با هم قرار میذاشتیم که با هم بریم بیرون بارون میومد. دیگه اینقدر این مساله تکرار شده بود که هر وقت بارون میومد مامانش میگفت فکر کنم اینا باز با هم میخوان برن بیرون...یادش بخیر، زیر بارون از میدون تجریش تا پارک وی رو توی ولیعصر پیاده روی میکردیم، زیر درختای چنار....خوشبخت ترین آدم روی زمین بودم.....
چند روزه که داره بارون میاد، هم از آسمون و هم از چشمان من، بابام میدونه که 5شنبه ها من پیششم، بهم زنگ میزنه... دیروز زنگ زد، بهم گفت که دیشب خواب سارا رو دیده و بهش گفته که هر وقت بارون میاد منم میام پایین...
خیلی دلم براش تنگ شده، از نبودنش خسته ام.. چند روز دیگه میشه 2 سال.دست و دلم به نوشتن نمیره، نمیدونم میتونم چیزی بنویسم براش یا نه...هر وقت میخوام این کارو بکنم غرق در گریه میشم...
میدونم. میدونم باید یه رابطه جدید رو شروع کنم، آمادگیش رو هم دارم، به همه جوانبش فکر کردم که رابطه جدید به همون زیبایی و کیفیت رابطه اولم باشه. تا قبل از این اگر کسی بهم میگفت با یکی دیگه...میگفتم اصلا حرفشم نزنه، نه اینکه دوست نداشته باشم با کسی باشم، دوست نداشتم بخاطر تنهایی و اندوهم با کسی باشم، باید این مساله رو برای خودم حل میکردم که اگه بخوام با کسی باشم باید بخاطر خودش و شخصیتش و بر پایه دوست داشتن و محبت باشه تا اون شخص هم آسیبی نبینه. الان همه اینها برام حل شده. یکی دو باری هم سعی کردم یه رابطه رو شروع کنم اما متاسفانه فهمیدم کسانی نبودند که من بتونم خودمو به دست مهربونیشون بسپارم...
بگذریم
خیلی سرت رو درد آوردم. ببخشید. راستش دوست ندارم همیشه با کامنتام شما رو ناراحت کنم...شما بذارید به پای درد دل یه دوست (اگه لایق باشم البته)
وقتی هستید میدونم یکی هست که میشه باهاش حرف زد، میدونم که یکی هست که لاقل بدی تو رو نمیخواد...خدا رو بخاطر بودنتون شکر میکنم، اما به این فکر میکنم که من برای شما  چه کردم تا حالا... من به چه درد شما خورده ام؟ من چقدر شما و احساستون رو همراهی کرده ام... از خودم خجالت میکشم....ببخشید منو...دوست خوبی نبودم برای شما. درسته که با همه محدودیتهایی که داشتم سعی کردم که دوست خوبی باشم اما آنچنان که لایق شما باشه نبوده و امیدوارم از این بابت منو ببخشید. 

متن بالا کامنت خصوصی  دوست عزیزی هست که با اجازه خودش عمومیش کردم. برام می نویسه و من می خونمش وبا نوشته هاش گاهی اشکهام جاری می شن  و نمی دونم  که چطوری بهش بگم که می فهمم ... اندازه غمت رو می فهمم ... می فهمم که این رنج چطوری هر روز مچاله ات می کنه ... می فهمم که فریادهای بی صدائی  که از ته دلت سر دنیا می کشی  برام آشناست ... می فهمم که حق داری اگر هزاران بار از خدا پرسیده باشی : چرا؟  و خدا سکوت می کنه و بهت لبخند می زنه. سکوتش رو حس می کنی ولی لبخندش رو نه !  لبخندی که پشتش بهت می گه : باید این اتفاق می افتاد ... این بهترین پایان یک رابطه زمینی بود  برای تو و برای او ...  اما احساس منطق سرش نمی شه ، مصلحت براش معنا نداره !  دل آدمی اون چیزی رو می خواد که روزگارانی بهش یه دنیا زیبائی می داده ، دل آدم به دنبال اون آرامشه ست . گاهی وقتها یک احساس پاک لازمه که به جاودانگی برسه . آدمها در کنار هم به مرور زمان کمرنگ می شن . اختلاف سلیقه و اختلاف نظرها بین آدمها فاصله ایجاد می کنه . ولی وقتی یک احساس در یک رابطه جاودانه شد حتی اگر به قیمت بسیار سنگینی ، اون احساس یعنی ناب بوده و آسمانی ... که نیاز داشته به جاودانگی برسه ...   

و به گفته ی حسین پناهی عزیز  :

چه مهمان بی دردسری هستند مردگان 

نه به دستی ظرفی را چرک می کنند 

نه به حرفی دلی را آلوده 

تنها به شمعی قانعند  

و به اندکی سکوت  

و در آخر ... در این روزهای بارانی قشنگ اونائی که عاشق هستند عاشق تر می شن!‌ اونائی که غمگین اند غمگین تر و اونائی که روی زمین بند نمی شن می رن زیر باران و خودشون رو رها می کنند در بی فضائی .