من اما خنده ات را می خواهم که قشنگترین رنگ هستی ست!

دلم تنگ می شود گاهی  

برای حرف های معمولی  

برای حرفهای ساده  

برای  

«چه هوای خوبی» 

«دیشب شام خوردی»؟ 

برای ... 

و چقدر خسته ام از «چرا؟» 

از «چه گونه !» 

خسته ام از سوالهای سخت  

پاسخ های پیچیده  

از کلمات سنگین  

فکرهای عمیق  

پیچ های تند  

نشانه های با معنا، بی معنا  

دلم تنگ می شود ، گاهی  

برای  

پنج «انگشت» دوست داشتنی!  

دوست عزیزم که این اس ام اس را برام فرستاد شاید متوجه نشد که به چه حالی رسیدم  بعد از خوندنش!  تازه یادم اومد این خستگی ها مال اینه که روزها یه کمی جدی شدن و فهمیدم خستگی ها مال دلتنگیه ، دلتنگ حرفهای معمولی و هر چیز ساده و هر کلام ساده اما گرم!  

زندگی چقدر گاهی به طرز مضحکی جدی می شه و تو را باخودش مثل یک سیل ویرانگر می بره یک جائی به اسم ناکجا آباد!  و من همیشه از جدی بودن زندگی وحشت دارم!  نمی خواهمش این طور جدی و نمی خواهم این غرق شدنها را ... زندگی باید اونقدر ساده باشه که بتونی توش پرواز کنی ، بتونی توی امواجش با آرامش آب تنی کنی!  

و حالا من کامل ترش را تقدیم می کنم به خودش و بقیه ی دوستان خوبم :

دلم تنگ می شود گاهی برای حرفهای معمولی 

برای حرفهای ساده !

برای «چه هوای خوبی !»

«دیشب شام چی خوردی ؟»

برای «راستی ماندانا عروسی کرد !»

«شادی پسر زائید»

و چقدر خسته ام از «چرا؟» 

از «چه گونه؟» 

خسته ام از سوالهای سخت 

از پاسخ های پیچیده 

از کلمات سنگین 

از فکرهای عمیق 

پیچ های تند 

نشانه های با معنا ... بی معنا 

دلم تنگ می شود گاهی

 برای ...

یک «دوستت دارم » ساده 

دو فنجان قهوه ی داغ 

سه روز تعطیلی در زمستان 

چهار «خنده ی بلند» 

و «پنج انگشت دوست داشتنی» ...

«مصطفی مستور» 

یادم می آید یک روزی  در لحظه های دلتنگی دوست عزیزی بهم گفت به جای اینکه اخمهات رو توی هم کنی و غمبرک بزنی  ای میلت رو چک کن همین الان برات یه ای میل فرستادم .  بعد از آن هر وقت تلخ می شوم این شعر را مرور میکنم و لبخند می زنم و آرام زیر لب می گویم مرسی...  

مونالیزا را به یک کپی بی بها بدل می کند 

و لبخندت 

شفا می دهد تمام کودکان ایدز گرفته ی دنیا را 

اما چرا این همه تلخ باید باشد 

شراب چشمانی که برقشان 

تاکستانهای سرتاسر سویل را خاکستر می کند 

شاید تو یکی از پریای شاملو باشی 

که از برگهای هوای تازه گریخته 

و تقدیرش گریستن بوده از آغاز جهان 

من اما خنده ات را می خواهم 

حتی اگر بهایش راه رفتنم بر کف دستها باشد

در خیابانی شلوغ 

چون دلقکی که خوش دارد شنیدن صدای خنده ی تو را 

در جرینگ جرینگ سکه هائی که از جیب هایش 

بر سنگ فرش پیاده رو می ریزند

فکر می کنم این شعر باید سروده یغما گلروئی باشه . گاهی وقتها یه چیزهائی برای همیشه توی خاطرات ما باقی می مونند شاید به خاطر به جا بودنشون، یا شاید به خاطر یه دنیا مهری که توش حس کردی!  ... و من چقدر دلم تنگ شده برای دو لیوان چای در لیوانهائی با دهانه ی بیضی شکل در یک کافی شاپ که هیچوقت نفهمیدیم از کدام طرف لیوان چای را بنوشیم تا راحت تر باشه نوشیدنش و هر دو رفتیم از اون لیوانها چند تا خریدیم فقط به این دلیل  که خاطرات خنده های از ته دل  و یاد سردرگمی در نحوه نوشیدن چای را همیشه با خود در طعم  چای هایمان داشته باشیم!  

...

وقتی زندگی ساده می شه چقدر رنگهاش قشنگه ... چقدر پروازهاش بی نظیره و چقدر آب تنی در دریای اون آرامش بخش! مهم نیست که بعضی ها خیلی تلخ می شن ، خیلی سخت می شن، می رنجانند ، می شکنند ، خسته ات می کنند!  تو گه گاه پروازهات رو سعی کن فراموش نکنی!  و یادت باشه همیشه آدمهائی  هستند که قشنگترین خاطرات رو برات بسازن. و این یعنی یکی از رنگهای زیبای زندگی!  درست مثل لبخند های تو ... همین لحظه ... همین آن!