این نیز بگذرد ...

این روزها کمی خسته ام!  شاید یه وقتهائی که می خوای خیلی قوی باشی بعدش یهو از خستگی فرو می ریزی!  یه علامت سوال میان جلوی همه ی باورات !  همه ایمانت می رن توی یک فضای مه گرفته و هرکاری می کنی نمی بینی شون!  

یه وقتهائی میشه  خیلی خیلی خسته بشی و این عظمت خستگی یه احساس تنهائی عمیق برات بیاره!  فکر کنی کجای این دنیا هستی؟ چیکار باید بکنی؟  چیکار باید می کردی که نکردی؟  این حس تنهائی برای چیه؟  برای اینکه زندگی رو «خیلی» می خوای؟  آدمها رو می خوای «خیلی» داشته باشی ؟  ولی این «خیلی ها» که توی باورات نبودند!   

باورت بهت می گه وقتی می یای توی دنیای خاکی تنهای تنهائی و لخت و عریان و بدون هیچ تعلق مادی، وقتی هم که می ری درست به همون شکل تنها و عریان و بدون هیچ تعلق مادی، پس اگه واقع بین باشی فاصله ی بین اومدن و رفتنت هم چیزی به جز تنهائی نیست!   

آدمهائی که با هم هستند و کنار هم قرار می گیرند فقط هستند تا بر هم تاثیر بذارن و بعدش باید برن!   هیچ کس مالک هیچ کس نمی تونه باشه ، پس دلخوشی به بودن ها و داشتن ها چقدر بی معنیه!  اینا همون باورات هستند ولی باز هم وقتی خیلی احساس تنهائی می کنی دنبال یه جواب آروم کننده هستی برای سوالات!    

اونائی رو که می فهمن تو رو ، بی دریغ و بی توقع دوستت داشتن و نگرانت بودند به یه شکلی دور می شن تا باز یادت بمونه که باید روی پای خودت بایستی ! اونائی هم که اونجور که دلت می خواد نیستن و هستند در کنارت بهت راه و رسم درست زندگی کردن رو یاد می دن، یادت می یارن که به هر حال تنهائی، یادت می یارن که قوی باشی!    

این شعر آقای سید علی صالحی رو دوست دارم ...  

ما هرگز فرصت نمی کنیم 

تحمل از کوه و صبوری از آسمان بیاموزیم 

حالا سالهاست که دیگر ما  

شبیه خودمان هم از خواب نان و خستگی  

به خانه برنمی گردیم  

ما ملاحت یک تبسم بی دلیل را حتی  

از یاد زندگی برده ایم  

کاری نمی شود کرد  

کبوتر دور و کلمه تاریک و زندگی ،  

عطر غلیظ کبیریت سوخته ای ست  

که دیگر برای این چراغ بی چرا مرده  کاری نخواهد کرد  

حالا هی بی خودی بگو چرا خوابت نمی آید  ؟  

می گویم خوابم نمی آید  

نگاه می کنی  

ساعت پنج و نیم صبح سه شنبه است  

فقط سکوت ، سوال ، ماه  

پرده خستگی ، ملال  

احساس می کنی از گفتگوی بریده بریده ی دیگران  

چیز روشنی دست گیر این شب شکسته نمی شود 

شناسنامه ام را ورق می زنم  

جویده جویده چیزی به یاد می آورم  

سالها پیش مرا به دریا بردند  

گفتند همین جا  

رو به قبله ی گریه های بلند باد بنشین و  

ذره ذره و بی چرا بمیر  

و من مرده بودم  

او مرده بود  و دیگر او  

هرگز به آن گهواره ی شکسته باز نیامد. 

نه چندان مهم نوشت  : امروز صبح به دکترم گفتم دچار یک تجربه ی جدید شده ام !  Insomnia!  لطفا چند قرص ضعیف خواب آور!