یک رابطه

کتابهای پائولو کوئیلو رو هیچکدومش رو نخوندم. هر بار باز کردم شروع کنم کششی در خودم ندیدم در خوندن کتابهاش.شاید یه روزی برام جذابیت پیدا کرد. متن زیر رو  جائی خوندم. منو خیلی به فکر برد و حقیقتا تاثیر گذار بود.

«دو آتش نشان وارد جنگلی می شوند تا آتش کوچکی را خاموش کنند. آخر کار وقتی از جنگل بیرون می آیند و می روند کنار رودخانه، صورت یکی شان کثیف و خاکستری ست و صورت آن یکی به شکل معصومانه ای تمیز. 

سوال : کدامشان صورتش را می شوید؟  اشتباه کردید، آن که صورتش کثیف است به آن یکی نگاه می کند و فکر می کند صورت خودش هم همان طور است. اما آن که صورتش تمیز است می بیند که سرتاپای رفیقش غبار گرفته و به خودش می گوید: حتما" من هم کثیفم، باید خودم را تمیز کنم.»

پائولو کوئیلو

حالا فکر کنیم چندین بار اتفاق افتاده که  بعد از خراب شدن یک رابطه به شستشو و پالایش روح خودمان پرداخته باشیم. 

وقتی فرد مقابل ما مهربان و خوب و دوست داشتنی نیست بد نیست کمی به خودمان فکر کنیم.

وقتی یک رابطه خراب می شه  همیشه فکر میکنیم که چقدر در این رابطه مظلوم واقع شدیم.  همیشه فکر میکنیم حق با ما بوده ولی بد نیست گاهی فکر کنیم طرف مقابلمان هم در این رابطه آسیب دیده. شاید  همانطور که ما حق داشتیم اون هم یه جاهائی حق داشته و فقط دیدگاه هامون با هم متفاوت بوده است. 

خراب شدن یک رابطه خیلی جای بحث داره. خیلی دلایل می تونه داشته باشه. یک رابطه خیلی پیچ و خم زیاد داره. فرق نمیکنه مناسبت ها چی باشن. دلخوری ها ناخودآگاه پیش می یاد. وقتی خیلی صادقیم انتظارمون هم می ره بالا.  اما من باید یاد بگیرم که آدمها در چارچوب سنجش های من هیچوقت جا نمی گیرن. چون هم هر کسی ظرفیتش با دیگری متفاوته و هم ممکنه  آدمها با شرایط تغییر کنند. دارم تمرین میکنم که همیشه یه حقی برای دیگری قائل باشم حتی برای بدترین رفتارهاش.  تمرین می دم خودم رو که بپذیرم آدمها همیشه ثابت نیستند امروز خوشحالن و فردا بی حوصله و در این بی حوصلگی ها حرفهای سرد هم گاهی زده می شه.  ارتباط با آدمها یک هنر بزرگه . همونقدر که گذشت می خواد در مقابل رفتارهائی که خوش آیند نیست به همون نسبت هم نباید اجازه داد به شان انسانی ما توهین بشه. گذشت خیلی خوبه ولی گاهی وقتها گذشت بیش از حد حمل بر حماقت می شه.  یه وقتهائی باید طرف مقابلمون بفهمه که ما با تمام گذشتها و صبوری هامون می تونیم یه وقتهائی به شدت دلخور بشیم و یه مدتی بریم و دیگه پیدامون نشه.  

حرفهای سرد رو می شه با جبران کردن طرف مقابل فراموش کرد. اما چیزی رو که من هیچوقت نمی تونم فراموش کنم عدم صداقت توی رابطه ست. وقتی کسی سوالم رو با عدم صداقت جواب می ده و بعدها متوجه می شم نمی تونم ببخشمش چون احساس عدم اعتمادش خیلی من رو اذیت می کنه.  وقتی حوصله ی همدیگه رو نداریم ... خوب!  می تونیم نداشته باشیم. اما صداقت توی رابطه یعنی اعتبار اون رابطه  و چقدر ما آدمها راحت اعتبار دوستی هامون و دوست داشتنهامون رو زیر سوال می بریم. 

قشنگترین چیز در یک رابطه صداقته .  می شه هر چیزی رو نگفت ولی نمیشه هر چیزی رو صادقانه نگفت.  فقط کافیه یک آدم قوی باشیم. 

---

پ ن : از جائیکه همیشه به پستهام هم یک عکس اختصاص می دم هم یه شعر، امروز یکی از اشعار زیبای شاملو رو انتخاب می کنم که همیشه خیلی دوستش داشته ام. شاید یه کوچولو هم بی ربط باشه ... ولی یه کوچولو هم ربط داره!  

تو کیستی که من اینگونه به اعتماد 

نام خود را  

با تو می گویم 

نان شادی ام را با تو قسمت می کنم 

به کنارت می نشینم و 

بر زانوی تو اینچنین به خواب می روم 

کیستی که من این گونه به جد 

در دیار رویاهای خویش با تو درنگ می کنم