من سالهای سال مرده ام

 

من سالهای سال مردم 

تا این که یک دم زندگی کردم  

تو می توانی  

یک ذره  

یک مثقال  

مثل من بمیری ؟  

قیصر امین پور 

 برای بدست آوردن ساعتی خوشحالی باید خیلی تاوان داد. این یکی از ویژگی های زندگیست. گاهی در اوج لحظات خوشحالی ، لحظات با هم بودن ، داشتن ، رضایت ... تصور تمام شدن این خوشبختی ها نگرانم می کند.  اما از لحظاتم لذت می برم چون اینک، همین لحظه مهم است!     و نیز برعکس!  وقتی که در امواج دریای غصه هایم سرگردانم می دانم که یک شادی در راه است حتی اگر به بزرگی غمم نباشد!  

در زندگی همه چیز گذراست هم شادی هایش هم غمهایش . اما عموما غمها تاثیرگذار تر بوده و ماندگاری بیشتر برایمان خواهند داشت . گاهی ماندگاری ابدی!  

خداوند هر چه را که می دهد امانتیست که روزی پس خواهد گرفت.  شاید تصور کنیم این داشتنها تا ابد ادامه خواهد داشت ، تا زمانیکه زنده هستم، می دانم!  با تمام وجودم از آن مراقبت خواهم کرد ... هزاران بار بابت آنها از پروردگارم تشکر خواهم کرد ... اما حقیقت این است که هیچ چیز ماندنی نیست.  

مگر اینکه او بخواهد!   و معمولا" او نمی خواهد!  زیرا که می خواهد تو بزرگ شوی!  می خواهد تو را مورد آزمایش قرار دهد و منتظر است ببیند چگونه از این آزمایش بیرون خواهی آمد! به جاده خاکی خواهی زد و یا باز ادامه خواهی داد ... محکم تر !  استوارتر ! و قوی تر 

 و تو زمانیکه به این حقیقت محض رسیدی از زمانیکه بدست آوردی هر لحظه نگران از دست دادنش خواهی بود. اما سعی کن از بودنش لذت ببری ، از حضورش گرم شوی‌، دوستش بداری، عاشقش شوی، تا زمان از دست دادن، خدا می داند چه وقت خواهد بود.  

بعضی از دست دادنها یعنی فرو ریختن و وقتی تکه تکه هایمان را از گوشه و کنار زندگی جمع می کنیم می دانیم هدیه ای دیگر در راه خواهد بود. دوباره ساخته شدنها کمک خواهد کرد ذره ذره رها شویم از پوچی های زندگی!   

با علم به این حقیقت زندگی ، بهتر است تا آخرین حد ممکن همدیگر را دوست بداریم تا آنچه می ماند فقط خاطرات شیرین باشد و در نهایت دلتنگی، لبخندی .  ای کاش همیشه یکی باشد! یکی دو تن هم کافیست برای ایستادن و برای زندگی کردن . 

تمام خنده هایم را نذر کرده ام 

تا تو همان باشی 

که صبح یکی از روزهای خدا 

عطر دستهایت 

دلتنگی ام را به باد بسپارد ...

---

بعد نوشت :   مطلب زیر از خورخه لوئیس بورخس است که قبلا هم در وبلاگم نوشته بودم و مید انم دوستانم خوانده اند  اما آنقدر این مطلب عمیق است ، و چون بی ربط با این پست هم نمی باشد  دوباره می نویسمش: 

کم کم تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت.

اینکه عشق تکیه کردن نیست و رفاقت ، اطمینان خاطر 

و یاد میگیری که بوسه ها قرار داد نیستند 

و هدیه ها ، عهد و پیمان معنی نمی دهند 

و شکستهایت را خواهی پذیرفت 

سرت با بالا خواهی گرفت  با چشمهای باز 

با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه 

و یاد میگیری که همه ی راههایت را هم امروز بسازی 

که خاک فردا برای خیالها مطمئن نیست 

و آینده امکانی برای سقوط به میانه نزاع در خود دارد 

کم کم یاد میگیری 

که حتی نور خورشید می سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری 

بعد باغ خود را میکاری و روحت را زینت می دهی 

به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد

و یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی ...

که محکم هستی 

که خیلی می ارزی 

و می آموزی و می آموزی 

و با هر خداحافظی 

یاد میگیری .