در فراسوی مرزهای تنم تو را دوست دارم ... در آن دور دست بعید!

 

در فراسوی مرزهای تنم
تو را دوست می‌دارم.
در آن دور دست بعید
که رسالت اندام‌ها پایان می‌پذیرد
و شعله و شور تپش‌ها و خواهش‌ها
به تمامی
فرو می‌نشیند
و هر معنا قالب لفظ را وا می‌گذارد
چنان چون روحی
که جسد را در پایان سفر،
تا به هجوم کرکس‌های پایانش وانهد..
در فراسوهای عشق
تو را دوست می‌دارم،
در فراسوهای پرده و رنگ.
در فراسوهای پیکرهایمان
با من وعده دیداری بده.

روز گذشته همراه با  ویس عزیز عازم سفری کوتاه شدیم .به مزار دوستی رفتیم که اگر مرگ حق باشد ، حقش را زودتر از آنچه می بایست تصور کرد، گرفت و پرواز کرد و رفت. ساعتی در آن گورستان خلوت و آرام با شمع و گل و گلاب و مرور خاطرات و اشکی  گذشت.     

وز اشک گرچه حلقه به دو دیده بسته ام  ...  

پیچم به خویشتن که نریزد به دامنم 

دیریست عابری نگذشت ست ازین کنار  

کز شمع او بتابد نوری ز روزنم 

فکرم به جستجوی سحر راه می کشد  

اما سحر کجا ... 

 در خلوتی که هست  

نه شاخه ای ز جنبش مرغی خورد تکان  

نه باد روی بام و دری آه می کشد.  

آه ! ...

پس از آن به زیارتگاهی رفتیم که در آن دنیائی از آرامش بود و نور و رهائی از هر چیزی که بشود به آن گفت زمینی . چشمانم را بستم و دور شدم از خاک و خود را رها یافتم از هر چه دست و پایم را بسته به زمین و لحظه ای پرواز در افلاک مرا سبک کرد از خستگی هایم...   

بهار خنده زد و ارغوان شکفت ... در خانه، زیر پنجره گل داد یاس پیر !  

 و سپس راهی مزار شاملو شدیم. مزاری غریب که غربتش دل آدمی را به درد می آورد. سنگی کوچک و بی رنگ و نوشته ای بر روی آن که فقط نامی بود و تاریخ آغاز و پایانی.  روز قبل که مراسم سالگرد شاملو بود شنیدیم کل قبرستان در محاصره بوده و من حالم بد می شود از اینکه  هر کجا که پا می گذارم بوی سی ا ست از آن بلند می شود. بالاتر از سیاهی سی است رنگی هست آیا؟!‌ و ما ناخواسته هر کجا که قدم می گذاریم باید بوی منفور آن را استشمام کنیم.   

« جای مردان سیاست بنشانید درخت که هوا تازه شود . سهراب » 

 مردی میانسال که نگهبان و مسئول نظافت قبرستان بود ما را تا مزار شاملو راهنمائی کرد  و در مسیر ما را به بی راهه هائی برد که سر از قبور شاعران و هنرمندان و  نامدارن بزرگ ایرانی در می آوردیم. مردی عجیب بود و شگفت انگیز ، با حوصله و عمیق ، تمام بزرگان هنر را می شناخت و با شرح جزئیات از خانواده های آنان و نحوه ی مرگشان ما را متعجب کرده بود. از آرامگاه خیلی از بزرگان گذشتیم ، دقیقه ای بر مزار غزاله علیزاده ایستادیم و فکر کردیم آیا به پایان رساندن زندگانیش به دست خودش درست بوده یا نه ؟  آیا بهتر نبود اگر منتظر می ماند تا سرطان به نحو دردناک خود او را از پای در می آورد و یا اینکه خود را با درخت و طنابی به دار آویختن تصمیم درستی بوده است برای پایان دادن به این باقیمانده  دردناک؟!  به سراغ دلکش رفتیم و یاد تصنیفهای زیبای او و خاطرش را گرامی داشتیم.   

... و کلنل علینقی وزیری ، بنان، هوشنگ گلشیری، احمد محمود و بسیاری کسان که روزگاری اگر میخواستیم دیداری داشته باشیم با ایشان میبایست وقت می گرفتیم و اکنون آرام و چشم به راه مانده اند ...  

ویس:دیروز اصلا روزی نبود که برایمان چیده شد. قراری نبود ،انگار فراخوانی از عالم دیگر شده بودیم.پریدم رفتم کنار پرنیان عزیزم و با هم سفر نامه ی بالا را طی کردیم .بدون برنامه ریزی و شاید که در آن ساعت باید آنجا می بودیم.یاد تمام کسانی که روزگاری زیر این آسمان زیستند و عاشق بودند به خیر و جاودان.