شاید فردا یکی از ما نباشد

 

 من مرده‌ام
به دستانت نگاه کن
هنوز لکه‌ای جوهر بر انگشتان داری
که طی همه‌ی این سال‌ها پاک نشده است
همه‌ی زخم‌های من که از سالیان جراحت یافته‌اند
کنار فنجان گرم چای تو التیام می‌پذیرند
دیگر صفت صبوری را دوست ندارم
می‌خواهم به دریا بریزم
دریا دور و من ناتوان از رسیدن به دریا
کوچه‌ات آرام و رنگ پریده بود
تو به من گیلاسی کال تعارف کردی
هنگامی که گیلاس رسیده شد
من دیگر پیر بودم
نمی‌خواستم پیری را باور کنم...         «احمدرضا احمدی»

دارم تو را امروز،  اما فراموش کرده ام که دوستت دارم . فردا که از دست دادم تو را می دانم که جای خالی تو تا آخرین نفسم زخمی خواهد شد بر قلبم. باید امروز عادت کنم که به فرداهای بی تو هم گاهی بیاندیشم. باید به تو بگویم که ... دوستت دارم.   چون ممکن است این بار تو فراموش کنی که دوستت دارم. 

می دانم که قفل هر رابطه ای با دو کلید به سهولت می تواند باز شود .  «دوستت دارم» و  «مرا ببخش». اصلا" سخت نیست گفتنش ! فقط تمرین می خواهد. 

همین! 

---

پ ن : برای تمام خوبی هایتان ممنونم برای لطف پروردگارم که در این روزها بهترین فرشته های روی زمینش را برایم فرستاد روی ماهش را می بوسم.  

پس می گویم ... دوستتان دارم. به همین راحتی