کاشکی آینه‌ای بود درون بین که در او خویش را میدیدیم ...

می بافم ... رشته های زندگیم را ، هر روز و هر لحظه!   گاهی میان یک کلاف سر در گم گیج می زنم!  گاهی با رشته هایم یک شال زیبا مملو از رنگهای شاد می بافم که در سرمای جانفرسای زندگی گرمابخشم باشد.  و انعکاس رنگهای زیبایش در صورتم گونه هایم را گلگون نماید و چشمانم سرشار از درخشش امید و عشق گردد. 

دستانم خسته است از بافتن، اما انگیزه ی یک نتیجه ی زیبا مرا از بافتنهایم باز نمی دارد. وقتی می گویند :‌ «انشاالله صد سال عمر کنی» دلگیرم می کند.  از اینکه در این سالهای در پیش رو چه خواهم کرد و در مقابل سختی ها و تلخی ها تا کجا دوام خواهم آورد، نگرانم می کند. در مقابل خودخواهی ها در مقابل نادانی ها در مقابل بی مهری ها، در مقابل خشونت های پیرامونم چقدر بتوانم صبور باشم ... نگرانم می کند.   گناه کردنهای ناخواسته نگرانم می کند و دلم می خواهد وقتی روحم به آسمان پرکشید یک بافته ی زیبا و ماندگار برای اطرافیانم به جا بگذارم ... بدون هیچ اشتباهی در هیچ رج از بافته هایم.

در گیر شدن در مسائل مادی و دنیوی خسته ام می کند و می دانم اجتناب ناپذیر است . این هم جزئی از زندگی من است. نمی شود درگیر آنها نشد . و در این لحظات است که از خودم دور می شوم ، خودم را گم می کنم میان یک کلاف در هم پیچیده که می بایستی به هر شکل سر کلافم را پیدا کنم.  گاهی موجی به سمت تو می آید و تو را با خود می برد حتی اگر دلت نخواسته باشداگر چه می دانی طبیعت وجودت دور است از تمام مادیات زندگی ...   این هم از آن آزمونهای سخت زندگیست.  که تو در این موج چگونه بتوانی روحت را به سلامت به ساحلی امن برسانی !  اما می دانی خداوند آن بالا نشسته و نظاره گر تمام لحظات توست.  میدانی همانطور که تو را در گردابی وحشتناک قرار می دهد، دستانت را رها نکرده است و این خودش بزرگترین قوت قلب است برای ادامه ... خداوند می خواهد از تو یک فولاد آبدیده بسازد تا روحت متعالی تر گردد و هر بار یک گام به او نزدیکتر شوی.   

زندگی واقعی، زندگی پس از مرگم است، زمانی که از این دنیای خاکی رخت سفر بستم!  آنجاست که باید در مقابل خداوند سربلند بایستم و آرزویم این است که دست الهی بر سرم کشیده شود و صدائی آسمانی به من بگوید: «آفرین»!  از این امتحان سخت و طولانی به سلامت گذشتی...    

می دانم که باید همیشه ببخشم ... باید گاهی فراموش کنم و گاهی فراموش نکنم. می دانم باید تمام آفریده های پروردگارم را عاشق باشم .  می دانم که باید در کنار کسی باشم که نیاز به شانه ای دارد برای تکیه گاه . می دانم که دستانم باید گرما بخش دستان سردی باشد که نیازمند گرماست. می دانم عقایدم برای خودم محترم است ، هرگز برای کسی تعیین تکلیف نکنم و می دانم گاهی اوئی که مخالف اعتقاد من را دارد شاید درست می گوید!  می دانم که از کنار پسرک فال فروش بی تفاوت نگذرم، در مقابل مادری که غم بیماری فرزندش را دارد چشمانم را نبندم ... می دانم که رسالت زیستنم  یعنی رعایت کردن  انسانیت  ...  می دانم که چشمان زیادی به دستان خسته و لرزانم خیره مانده است تا نتیجه ی کارم را ببیند و از همه بالاتر چشمان مهربان پرودگارم است.  

پروردگاری که هر بار اشتباهات مرا می بخشد و من گاهی چه زود در مقابل خستگی هایم در امواج خروشان زندگی از او گله مند می شوم.   

پروردگار من!‌ آنقدر به من قدرت بده که حتی اگر در گردابی از امواج خروشان زندگی قرار گرفتم، آنقدر نفس داشته باشم که باز هم دوست داشته باشم ... باز هم عاشق باشم ... و باز هم ببخشم ...!‌

 

بشکفد بار دگر لاله ی رنگین مراد 

غنچه ی سرخ فرو بسته ی دل باز شود 

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز 

روزگار که به سر آمده آغاز شود  

روزگار دگری هست و بهاران دگر   

کاشکی آینه ای بود درون بین که در او  

خویش را می دیدم 

آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدم 

می شدیم آگه از آن  نیروی پاکیزه نهاد 

که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن

 پیک پیروزی و امید شدن  

شاد بودن هنر است  

شاد کردن هنری والاتر  

لیک هرگز نپسندیم به خویش   

که چو یک شکلک بی جان شب و روز  

بی خبر از همه خندان باشیم  

بی غمی عیب بزرگی ست که دور از ما باد  

شاد بودن هنر است  

گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد  

زندگی صحنه ی یکتای، هنرمندی ماست 

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود  

صحنه پیوسته به جاست  

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد  

 ژاله اصفهانی 

---

پ ن : اس ام اسی دو روز پیش از دوستی گرفتم که عمیقا در من تاثیر گذاشت : 

« خدایا چه بی حساب و بی صدا می بخشی و ما ... چه حسابگرانه تسبیح می گوئیم»