می‌دانی؟ اسم تو واژه های تماما؛ ...

 

نگاه کن!   چیزی عوض نشده فقط من قد کشیدم ، و چند تا خط کوچولو کنار  چشمهام  به چشم می خوره که اینها هم فقط به اندازه ی «یک خط» از  رنجهائی که کشیدم حرف می زنه! 

نگاه کن!  من هنوز همون دختر کوچولوی توام که وقتی از مدرسه می اومد خونه خستگی هاش رو می ذاشت روی زانوی تو و به خواب می رفت و تو مثل همیشه باید خستگی هاش رو به دوش می کشیدی ...   

 من هنوز اون دخترک کوچولوی توام که وقتی به خواب می رفت موهاش رو نوازش می کردی و آرام بوسه بر گونه اش می ذاشتی و اون در عالم خواب کودکانه ی خود، قشنگترین رویاها رو می دید.    

نخواه که وقتی نیستی بهانه ات را نگیرم، چیزی عوض نشده!  نگاه نکن به قد و قواره ی من ،‌ دل من همون دل کوچولوی اون روزاست ...  

وقتی که نیستی دیوارهای خونه خیلی بلندتر می شن، می رن بالای بالای بالا ... تا سقف آسمون و من هیچوقت نفهمیدم،   از وقتی تو رفتی  چرا دیوارهای خونمون اینقدر بلند شدند!  

می دونی!  آرزوهای من گاهی خیلی کوچولوان!‌ بذار برات بگم یکیشو ... آرزومه یه بار بگم : مامان و تو بگی :‌ جانم !   به نظر تو این خیلی زیاده ؟    

از وقتی تو رفتی عادت کردم  هی مسیر رفتنت رو مرور کنم!  این هم یه درده دیگه . دردی که از وقتی تو رفتی افتاد به دل من!  که چی؟! مرورش تو رو برمیگردونه؟!    

اولش از رفتنت دائما  دلم برای خودم می سوخت!  اما دیگه این روزها فقط فکر می کنم اگه یه لحظه می دونستی که داری میری برای همیشه ، آخرین نگاهت به من چقدر درد توش بوده!‌ و من اون درد رو نفهمیدم ... من خیلی چیزها رو نفهمیدم!  تو ببخش ... 

نبودنت هر روز روی دلم سنگین و سنگین تر می شد  اما بدتر از اون چشمان خیس بابا بود که ناشیانه می خواست از من پنهانش کنه و وقتی دیگه خیلی دردش می گرفت، می گفت : دوستش داشتم ... خیلی مهربون بود!  حیف که بی وفا شد و زود تنهام گذاشت...  

غصه ی تنهائی های بابا ته نداره!   می دونی؟ می رفتم توی حمام و مشت می کوبیدم به دیوار و میگفتم: باباجونم رو چیکارش کنم؟!

مامانی!   اینا خیلی درده ها!‌    اما ای کاش تو هیچکدومش رو  نفهمی !‌   

تو که رفتی آب از آب تکون نخورد ،‌خورشید مثل هر روز طلوع کرد بعدش هم مثل هر روز غروب کرد!  بهار که شد شکوفه ها در اومدند ، حتی ما لباس عید هم خریدیم!  تابستونا میوه های نوبرانه بود و هندوانه ی خنک و مزه ی شیرین شربت سکنجبین خیار توی دهن ها.  و من هیچوقت نفهمیدم که  وقتی  یه چیز به این بزرگی دیگه نیست چطور باز هم  همه چیز سر جاشه!    

مامانی!‌ من خیلی چیزا رو تا امروز نفهمیدم ... خیلی چیزا که دردش زیاد بود ...  

وقتی که خسته ام ... وقتی که غمگینم ... وقتی دلم رو می شکنند،  فقط دلم زانوهای تو رو می خواد که سر بزارم روش و آروم آروم واست اشک بریزم و تو با اون دستهای مهربونت موهام رو نوازش کنی و بهم بگی : عزیزم من هستم ... غصه ی چی رو می خوری؟    

یادت باشه !  حتی اگه تمام صورتم پر بشه از خط هائی که حرف زیاد دارن برای گفتن ... حتی اگه هشتاد سالم هم بشه یه روزی ... هنوز همون دختر کوچولوی توام، که دلش به اندازه ی تموم دنیا برات تنگه و بی تابانه تو رو می خواد!‌   

لابد خواب بودم که رفتی

چقدر نبودنت  

پریشان می کند  

اینجور خاطرات مرا. 

پرده را کنار بزنم   

در قاب پنجره کم کم پیدا می شوی  

آمدنت مثل طلوع خورشید تماشائیست .  

تو فقط از پشت پنجره  

سرک بکش تا ببینی چطور  بی تاب می شوم  

تمام راه می پروازم  

پله ها را سه تا یکی پر می وازم   

خدا کند خیالم زودتر از من تو را نبیند  

در خاطراتم دستکاری می کنم  

هر به ایامی هر جا دلم تنگ شد  

تو را می سازم   

چشمهام را که می بندم باز اینجائی  

همین روبروی من  ... به ساکتی خدا نشسته ای  

چشم هام را که باز می کنم   

اطاقم از نو متولد می شود بی تو .

حتما این اتاق مرا خواب می بیند  ... بی تو

---

پ ن : اول از همه تقدیم به ویس عزیزم که در سوگ مادرش (که خیلی دوستش داشتم) دل بزرگش غصه داره ... و بعد به مامانی خودم و همه ی مامانی هائی که دیگه نیستند!

پ ن : ویس عزیز از من خواست از تمام دوستان برای پیغامهای پر لطفشان تشکر کنم و عذرخواهی برای اینکه درحال حاضر مقدور به پاسخگوئی نمی باشد.