بیائی ابر می شوم ...

کسالت مانند ریسمانی به گردن من می آویزد و به خشونت بار ترین شکل مرا بر روی زمین به دنبال خود می کشاند ... 

به آرامی این ریسمان را از دور گردن خود باز می کنم و به تمام دوستی های ناب لبخند می زنم . به دوست که گاه و بیگاه با یادی مرا از فرو رفتن باز می دارد. و ایمان می آورم به سپیدی لحظه ها . قدر دوست داشتنها را می دانم ... من به عشق ایمان دارم.  می دانم وقتی در دریای دلتنگی ها و دلخوری ها غوطه ور گردیده ام تنها نجات دهنده عشق است. 

می ایستم کنار دریا 

و طلوع تو را انتظار می کشم 

با موج بلند می خیزم 

بیائی ابر می شوم در آغوش تو 

نیائی ... می ریزم! 

تمام گرمای هستی ، بیا تا سخاوتمندانه ببارم بر تو !

---

هیچ چیز تکرار نمی شود 

و تکرار نخواهد شد 

به همین دلیل ناشی به دنیا می آئیم  و خام می میریم

حتی اگر کودن ترین شاگرد مکتب زندگی بودیم هم 

هیچ زمستانی تابستانی را تکرار نمی کردیم

دو شب به هم شبیه نیستند

دو بوسه یکی نیستند 

نگاه قبلی به نگاه بعدی شبیه نیست 

دیروز وقتی کسی در حضور من نام تو را آورد 

طوری شدم که انگار 

یک گل رز از پنجره اطاقم افتاده باشد 

امروز که با همیم از دیوار می پرسم:

رز ؟  رز چه شکلی دارد؟

رز گل است یا قلوه سنگ؟

ای ساعت بد هنگام 

چرا با هراس بی دلیل می آئی ؟

هستی!  پس می گذری 

زیبائی در همین است 

هر دو در آغوش هم خندانیم ... می کوشیم آشتی کنیم 

اگر چه با هم متفاوتیم 

مثل دو قطره ی شبنم .

ویسلاوا شیمبورسکا

... و هر لحظه منتظر یک غیر منتظره می مانم. روزها سرشار از غیرمنتظره هاست هر لحظه شاید یک تازه ی  خوب به همراه خواهد داشت.