باز هم می خواهم از زندگی بگویم ...

گاهی این زندگی مرا گیج می کند . نمی دانم در کجای زندگیم هستم. در راس آن یا در وسط آن.  زندگی یک نمایش است  و من  انگار در گوشه کنار زندگیم یک نقش کوچکی بازی می کنم و این دیگران هستند که نقش های اصلی را به عهده گرفته اند. همه بازیگران نمایش هستیم و این دیگران هستند که مرا با خود به بازی می گیرند  بدون آنکه اراده ای داشته باشم در آن.  آدمهایش می آیند و من وابسته می شوم می روند و من در خود فرو می روم و این ادامه دارد ... نه انتخاب آدمها به طور کامل به اختیار من است نه مدت ماندنشان و نه رفتن و نرفتنشان. فقط می دانم که باید آماده باشم برای هر آمدنی و پس از آن هر لحظه برای رفتنی.  می دانم که از هیچ رفتنی از خداوند نباید سوال کنم : «چرا؟». فقط می توانم اشکهائی بریزم برای این در خود فرو رفتنهای مکرر ... اگر چه هیچ پاداشی بابت این اشکها به من داده نخواهد شد فقط شاید کمی آرامم کند.  

صحنه ی نمایش تشکیل شده از یک مسیر پلکانی پر پیچ و خم دستانم را به حفاظ می گیریم تا زمین نخورم. اگر این اتفاق رخ دهد  مجبورم باز پله های بیشتری را برای رسیدن به بالا طی کنم و تماشاچیانم نشسته اند و تمام خطوط صورت مرا زیر نظر گرفته اند ... وقتی می خندم وقتی می گریم وقتی شادمانه هر دوپله را یکی به بالا می روم و زمانیکه چهره در هم خسته و ناامید با نفسی خسته خود را از پلکان کشان کشان به بالا می رسانم.  

آنان مرا هر لحظه قضاوت می کنند.  قضاوت آنان همیشه برایم مهم نخواهد بود. زیرا گاهی شاید آگاهانه باشد اما بسیاری از مواقع از روی ناآگاهیست و قضاوت خالی از هر آگاهی ذره ای برایم ارزش نخواهد داشت .  همیشه یک بازیگر خوب می تواند در مورد یک بازی ، خوب قضاوت کند! همان تماشاچی خوب برای من  مهم است.  تماشاچی که خودش بازیگر خوبیست.

ارائه یک بازی خوب ... تا در پایان نمایش با چشمانی اشکبار از شادی به تماشاچیانی که برایم دست می زنند بگویم : متشکرم ... حتی اگر دیگر آنان قادر نباشند مرا ببینند. 

این شعر نیست، آتش خاموش معبدیست

این شعر نیست ، زندگی گنگ رنگ هاست 

گر شعر بود ، درد مرا فاش نمی نمود 

گر شعر بود ، تیغ به زخمم نمی کشید ... 

---

پ ن :  پدر همون کسی هست که لرزش دستش دیگه چیزی از چای تو استکان باقی نگذاشته ولی بهت می گه به من تکیه کن و تو انگار به کوه تکیه کردی . 

روز پدر به همه ی پدرهای خوب مبارک و اون پدرهای خوبی هم که نیستند روحشون شاد.