امروز یه روز دیگه ست ...

همه ی ما  

فقط حسرت بی پایان یک اتفاق ساده ایم 

که جهان را، بی جهت ، یک جور عجیبی  

جدی گرفته ایم. 

جدی گرفتم . دیروز زندگی را  خیلی جدی گرفتم ... پریروز هم یه کمی جدی گرفتم.  

اشکالی نداره دلتنگی ها هم حق دارن گاهی سرریز بشن.   گاهی وقتها هم حق داریم دلخور باشیم!    

اما امروز یک روز دیگه ست ...  صبح با صدای زیبای چند نوع پرنده در باغ روبروئی آپارتمانم و هوای بهاری و دلچسب حاصل از رعد و برق ها و رگبارهای دیشب و به دنبالش پیدا کردن چند تا انگیزه برای ادامه ، تصمیم گرفتم امروز کمی کوتاه بیام.   

امروز چونکه یک روز دیگه ست اهمیت نمی دم به کسانی که حرف زدن هاشون عصبی ام می کنه ، نگاه هاشون معذبم می کنه و افکارشون دیوونه ام می کنه. امروز به چیزهای خوب خواهم پرداخت .   

چند روز پیش جمله ای را از نهج البلاغه خواندم که خیلی دوستش داشتم : 

«آنگاه که بر دشمنت دست یافتی، بخشیدن او را سپاس دست یافتن بر او ساز»   

وقتی که می بخشیم انگار در مقابلش یک دنیا چیزهای خوب به دست می یاریم . چطوره  امروز به مهربونی های آدم خوبا فکر کنیم؟     امروز به دوست داشتن دوست خوبا فکر می کنیم ؟ امروز به صمیمت ها و یک رنگی اونائی که خودشون و یک رنگیش برامون یه دنیا عزیزه همش فکر کنیم؟ 

امروز اون اس ام اسی که یکی از اعضای خانواده ام برام دو ماه پیش فرستاده که : عاشقتتتتتتتم رو می خوام هی بخونمش!  یادم بمونه که یک روز گفته عاشقمه و یادم نره که امروز هم عاشقمه حتی اگه اس ام اس نزده !  

امروز به جای اینکه به نبودن کسائی که خیلی دوستشون داریم فکر کنیم به خاطرات قشنگ زمان بودنشون فکر کنیم . یا به اونائی که الان هستند ...

امروز  حواستون باشه که اگه خوشحال باشید ممکنه یه هو یه چیزی از راه برسه برای خراب کردنش ... 

حالا کمی آرام‌تر صحبت کنید،

بادهای بی‌راهِ سایه‌نشین حسودند!