نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

امشب فهمیدم که تو هستی ، مث یه قطره زندگی که از هیچ چکیده باشه!  با چشای باز ، تو تاریکی مطلق دراز کشیده بودم  که یهو اطمینان بودنت جرفه زد . آره تو اونجا بودی ... توئی که دست سرنوشت از هیچ جدات کرده و به بطن من چسبونده تت. همیشه منتنظرت بودمو هیچ وقت آمادگی پذیرائی ازتو رو نداشتم. مدام این سوال ترسناک برام پیش اومد  که : نکنه دلت نخواد به دنیا بیای و متولد بشی ؟  نکنه یه روز سرم هوار بزنی که : کی گفته بود منو به دنیا بیاری؟ چرا درستم کردی؟ چرا ؟

کوچولو! زندگی یه جنگه که هر روز تکرار می شه و عوض شادی هاش که تنها قد یک پلک زدن دووم دارن باید بهای زیادی بدی! 

تو دختری یا پسر؟ دلم می خواد دختر باشیو یه روز چیزائی که من الان حس می کنم حس کنی! مادرم می گه : دختر دنیا اومدن یه بدبختیه و من اصلا حرفش رو قبول ندارم. زن بودن خیلی قشنگه! چیزیه که یه شجاعت تموم نشدنی می خواد! یه جنگ که پایون نداره!  خیلی باید بجنگی تا بتونی بگی وقتی حوا سیب ممنوعه رو چید گناه بوجود نیومد. اون روز یه قدرت باشکوه متولد شد که بهش نافرمانی می گن! 

اگه تو پسر به دنیا بیای ام خوشحال می شم!  شاید حتی بیشتر از دختر بودنت! اون وقت مزه ی بردگی بعضی از تحقیرا رو نمی چشی!  می تونی هر وقت دلت خواست شورش کنی!  اگر پسر باشی باید یه جور دیگه از ستم ها و بردگی ها رو تحمل کنی! خیال نکن زندگی واسه ی مردا خیلی آسونه! اگه قوی باشی یه سری مسئولیت سنگین رو سرت آوار می شه! چون ریش داری اگه نوازش بخوای یا گریه کنی همه بهت می خندن! 

مرد بودن یعنی کسی شدن! برای من مهمه که تو کسی باشی !  آدم بودن عبارت قشنگیه چون فرقی بین زن و مرد نداره! قلبو مغز آدما جنسیت نداره!  ازت می خوام هیچوقت تن به پستی ندی! پستی یه جونور خونخوار که همیشه سر راهمون کمین کرده! ناخوناش به بهونه هائی مث مصلحت عقل_ احتیاط تو تن تموم آدمها فرو می کنه و کمتر کسی هست که جلوش تاب بیاره! آدما تو خطر پست می شن وقتی خطر از سرشون گذشت دوباره می رن تو جلد خودشون ... شاید بهتر باشه از زشتیا و غصه ها چیزی بهت نگم فقط از دنیای شاد و قشنگ برات حرف بزنم! ولی نمی خوام سرت شیره بمالم بهت بگم که زندگی مث یه قالی نرمه که می تونی پابرهنه روش راه بری! نه!  زندگی یه جاده ی کج کوله ی پر از سنگ و کلوخه! کلوخائی که تو رو زمین می زنه خونی مالیت می کنه ! سنگائی که فقط با چکمه های آهنی می شه از روشون گذشت! تازه این کافی نیست چون وقتی پاهاتو بپوشونی هم یکی پیدا میشه که به سرت سنگ بپرونه! 

نامه به کودکی که هرگز زاده نشد نوشته ی اوریانا فالاچی.  او از زبان یک زن باردار تمام احساساتش را نسبت به جنینی که شاید به اندازه ی نخودی هم نیست لحظه به لحظه بیان می کند. از  زندگی از عشق از سنتها از دغدغه ها و دردهای جبر و اختیار!  چند جمله از متن کتاب انتخاب کردم و در اینجا آوردم. انتخاب کار سختی بود زیرا که کل کتاب خواندنیست.  کتابی که خواننده را وادار می کند برای بار دوم و سوم نیز آن را مطالعه کند.

چیز زیادی از برداشتم از این کتاب نمی نویسم . فقط اینکه زندگی مردانه زنانه ندارد. زندگی سختی های خودش را برای هر دو جنس دارد و هر انسانی دردهای مخصوص به خودش را.  هر چه انسان تر باشیم زخمها عمیق تر خواهند بود. هر چه بیشتر دوست بداریم بیشتر غصه خواهیم داشت . بیشتر فراق خواهیم کشید . و تنهائی هایمان بیشتر خواهد شد. 

شادی ها لحظه ای و گذرا هستند شاید خاطرات بعضی از آنها تا ابد در یاد بماند ، اما رنجها داستانش فرق میکند تا عمق وجود آدم رخنه می کند و ما هر روز با آنها زندگی می کنیم. انگار که این خاصیت انسان بودن است!     

 از پنجره بیرون را نگاه می کنم و به آسمان بی انتها خیره می شوم و با خود سوال می کنم من در این دنیای عظیم کجا قراردارم؟  وجود من که حتی قدر یک نقطه ای در کل خلقت نیست چقدر تاثیر خواهد گذاشت بر انسانهای بی شمار دیگر ؟ چقدر باید مراقب گامهایم باشم که مبادا بر دوش کسی دیگر گذاشته نشود ؟ می توان خورد و خوابید و یک زندگی معمولی را به روزمرگی گذراند اما اگر بخواهیم رسالت انسانی خود را به انجام برسانیم به راستی که انسان بودن کار آسانی نخواهد بود!  

لحظاتی که می توان نامش را لحظات بی قراری گذاشت، تلاطم روح ، از زمین و زمان کنده شدن، تنگ بودن لباس تن بر روح و ... تصور نمی کنم این حس فقط زنانه باشد. باید به یک نقطه ای از احساس رسید تا این لحظات را تجربه کرد . باید درد کشید تا معنای واقعی انسان بودن را لمس کرد..........