زندگی ... سعی کردم قصه ای بلند را تا حد امکان کوتاهش کنم!

مرا از نعره ی سرخ واقعیت مترسان 

من به زمزمه ی آبی حقیقت رویا گوش سپرده ام 

مرا از تماشای هشدار آینه مترسان

من و آینه با هم پیر می شویم 

من سپید می شوم 

او سیاه . 

هر موی سپید یادگاریست از یک تجربه گران. اما می دانم که پنهان کردنشان دلیل بر ترس نیست. شاید می خواهم گرانی تجربه هایم برای خودم محفوظ بماند. شناسنامه ام را مرور می کنم و یک فیلم آهسته آهسته از برابر دیدگانم می گذرد. روزهای کودکی و شیطنت ها و زمین خوردن های ساده و ناز کردنها و ناز فروختن ها و بلند شدنها. روزهای نوجوانی احساسات پر شور و پنهانی و ایده های بزرگ بزرگ و آرزوهای رنگین. نامه های عاشقانه که نمی دانستم باید کجا پنهانشان کنم . گلهای خشک شده لابه لای کتابهای درسی و کر کر کردنهای دخترانه و خاطرات پسرکانی که هر روز از دبیرستان تا خانه از پشت سر  بدرقه ام می کردند و التماس می کردند نامه هایشان را دور نریزم . دور نمی ریختم . پنهانش می کردم در ته یک کشوی ریخت و پاش مملو از سنجاق سر و دستمال گردن و هیچوقت جرات جواب دادن به آنها را نداشتم . یاد داده بودند که دختر نجیب سرش را می اندازد پائین و در کوچه و خیابان با هیچ غریبه ای هم کلام نمی شود. و هیچوقت با هیچ غریبه ای هم کلام نمی شدم ... زیرا که به من این چنین آموخته بودند. 

جوانی ... که آه چقدر زود می گذرد. مثل یک نسیم بر گونه هایم گذر کرده است آنقدر سریع که فرصت می خواهد بنشینم در گوشه ای و فیلم را بر روی دور کند بگذارم و لحظه لحظه هایش را مرور کنم .

و حال که به میانه ی راه رسیده ام به پشت سر که نگاه می کنم خنده ام می گیرد. حتی از تلخی هایش ... خنده ام می گیرد. از شیرینی هایش بیشتر خنده ام می گیرد. و به یاد می آورم روزهای سخت در هر زمان سخت ترین سخت ها بود اما امروز از سطحی بودنشان خنده ام میگیرد. شاید سختی های امروز فردا برایم خنده دار گردد. و این مرا به ترس می اندازد که آیا از این سخت تر ها را هم می بایست تجربه کنم و آیا در آن لحظه به سختی های امروزم بخندم؟! 

یک تن ، یک جان ، یک انسان و یک زن که سعی دارد خود را همیشه آراسته نگه دارد، می خندد ، شوخی می کند ، می رود ، می آید و با خود هزاران تجربه را به این طرف و آن طرف می کشاند. و مردم فقط یک تن می بینند در قالب یک زن که بیشتر اوقات می خندد و لحظاتی هم در خود فرو رفته است اما آنچه در قلب و روحش دائما بالا و پائین می شود فقط خودش بر آن آگاه است.  

و روزی که مرگ فرا رسد این زن رازهایش ، آرزوهایش و دلتنگی هایش را با خود به گور خواهد برد... و این است پایان راه!

هر بار که برای خاکسپاری کسی شرکت می کنم زمانیکه آخرین لحظاتش را در بر روی خاک می گذراند به آن کشیده ی پیچیده در کرباس سفید نگاه می کنم و فکر می کنم آرزوهایت چه شد؟ چه بر سر رویاهایت خواهد آمد؟  تجربه هایت را با خود به کجا خواهی برد؟  و در این میان چگونه زندگی کردی؟   چقدر نفست را با نفس خوش زندگی آمیختی ؟  چقدر نشستی زانوی غم بر آغوش گرفتی و افسوس نداشته هایت را خوردی؟   

زندگی همین لحظه است ، همین دم است ، وقتی که راهی گشتیم همه چیز با ما خواهد رفت. گمان نمی کنم بابت اشکهائی که ریختیم کسی به ما پاداشی خواهد داد. اگر پاداشی هم باشد برای نیکی هاست. برای بردباری هاست. برای سکوت کردن هاست برای گذشتن هاست و برای دوست داشتن هاست. 

می خواهم نیک زندگی کنم با تمام دشواری هایش . گاهی میان چند راهی گرفتار می شوم . با یک انتخاب اشتباه یک تصمیم نابجا به سادگی به قعر تیره گی ها کشیده خواهم شد ، می دانم! گاهی با دوست داشتنهایم باعث رنجش دیگران خواهم شد. عده ای حس تملک در دوست داشتنهایشان بر من دارند و تصور می کنند شش دانگ وجود من متعلق به آنهاست. اما من هرگز چنین حقی بر کسی که دوستش داشته ام قائل نخواهم شد. انسان از نظر احساسی موجودی نامحدود است که به اندازه ی سلولهای وجودش می تواند احساس داشته باشد.  آموختم حس تملک در دوست داشتن بدترین نوع دوست داشتن است.  آموخته ام یک قلب می تواند آنقدر بزرگ باشد که هر کسی سهم خودش را در آن داشته باشد بدون آنکه جای دیگری را گرفته باشد. خدا کند که من در قلبها جای زیادی را گرفته باشم! در طول زندگی هر که را بیشتر دوست داشته ام با بودن و نبودنش بیشترین رنجها را کشیده ام و در کنارش بزرگترین درسها را آموخته ام و برای این رنجها از آنان از صمیم دلم سپاسگزارم. هرگز شکایتی از کسانی که دوستشان داشته ام و دوستم داشته اند نخواهم داشت. زیرا اگر امروز من «این هستم» و اگر چیزی ... اندکی «قابل توجه» هستم. آنان مرا ساخته اند . همانان و رنجهایشان. 

امروز در این میانه ی راه مکررا" فکر می کنم چقدر آموختم ؟ چقدر بخشیدم ؟  چقدر شکستم ؟ و چقدر ساخته شدم؟  مدرسه ی زندگی درسهایش دشوار است کتابهای حجیم و فرصت کم ... آموختن های فشرده فشرده. واحدهای پاس شده با نمره های عالی و گاهی مشروط شدنها.  معدلم در روز فارغ التحصیلی که مرا با احترام و اندوه به خاک خواهند سپرد چه عددی خواهد بود؟!  امیدوارم باعث خجالت عزیزانم نگردم.   در تلاشم اندوه هایم را پر و بال ندهم . می گذارمشان گوشه ی دلم ... گاهی ... دقایقی برایشان اشکهائی خواهم ریخت و برای تک تکشان احترام قائل خواهم بود. اما به شادی هایم وسعت می دهم . میدانم که انعکاسش اطرافیانم را مسرور خواهد کرد و خوشحالی آنان خوشحالی مرا وسعت خواهد بخشید.  و اگر اشکی ریختم و شکایتی کرده ام اینک که به یاد می آورم خجالت زده ی آنان می گردم. ای کاش خود دار تر بودم. اما می دانم که آنان نیز می دانند که هر کسی که بیشتر دوست دارد بیشتر رنج دارد و گاهی پیش می آید که در کشیدن بار سنگین رنجهایش ناتوان گردد و دلش یک شانه بخواهد برای سر گذاشتن بر آن و دمی گریستن و برای اینکه احساس کند شانه ی دیگری هم هست که لحظاتی در کشیدن این بار سنگین همراهیش کند.