همونائی که دوست تر داریم!

من آدمها رو دوست دارم ...

اما بعضی هاشون رو دوست تر دارم!  همونائی که وقتی کنارت هستند احساس می کنی الان تموم دنیا باهاته.  همونائی که وقتی حرف می زنند هیچوقت خسته نمی شی و دلت می خواد یک سوال رو صد بار بپرسی ازشون تا مجبور بشن صدبار جوابت رو بدن و تو  فقط به صداشون فکر کنی!  همونائی که وقتی می خندن انگار تمام دنیا داره برات می خنده، همونائی که وقتی بغض دارن دلت می خواد واسشون بترکه،  همونائی که نگاهشون هزار تا حرف داره برات ... حرفهای قشنگ، و تو اگر هزار سال هم در سکوت بنشینی کنارشون ، باز هم دلت می خواد دنیا باشه و سکوت . همونائی که  اونقدر توی دلت هستند که مثل آینه ست دلت براشون. همونائی که وقتی هستند در کنارت، اونقدر هستند که باورت نمیشه هستند، و وقتی هم که نیستند با خودت میگی واقعا" بودند؟ 

همونائی که دو ساعت قبل ازت خداحافظی کردند و رفتند و تو یهو دلت تنگ می شه و نمی دونی باید چیکار کنی  ، شماره اشون رو میگیری و بعدش میگی: ای وااااای  من چرا شماره ی تو رو گرفتم ؟!  اشتباهی گرفتم و سعی میکنی صدات رو متعجب از خنگی خودت نشون بدی و احساس می کنی همونا، چقدر از این اشتباه تو خوشحالند و این مکالمه ممکنه دو ساعت طول بکشه!  همونائی که وقتی بهت یک شکلات می دن ، دلت نمی یاد شکلات رو بخوری ، بعد که کلی بهت می خندن و میگن بابا بخور باز هم برات می خرم ، تو شکلات رو ذره ذره می خوری و کاغذش رو با دقت تا می کنی و میذاریش لای یک دفترچه ی امن تا آخر عمرت داشته باشیش !   همونائی که هر چی بهت کادو می دن هی دوست داری قایمشون کنی ته کمدت و هر چند وقت یکبار درشون بیاری و هی لبخند بزنی ، همونائی که وقتی بهت یه آدامس تعارف می کنند آدامس رو دلت نمی یاد بندازیش دور می چسبونیش روی صفحه ی دوم کتابی که داری می خونیش و یک چسب نواری می زنی روش  و هر بار کتاب رو داری می خونی هر چند دقیقه یک بار صفحه دوم رو باز می کنی و نگاه می کنی انگار که یک اثر نفیس هنری رو داری تماشا می کنی !   

همونائی که دو ساعت قبل از اینکه بری به مهمونی که دعوت شدی زنگ می زنند و حالت رو می پرسند و می گن برنامه ی امشبت چیه ؟ تو می گی مهمونی دعوتم ، بعدش که میری مهمونی یهو توی مهمونی می بینی از راه می رسن و از دور بهت چشمک می زنند و تو از خوشحالی می خوای پس بیوفتی ، همونائی  که بلدند هی سورپرایزت کنند!  

همونائی که وقتی هر تغییری در ظاهرت ایجاد بشه چشماشون می درخشه و می گن چقدر خوشگلتر شدی!  

همونائی که وقتی داری با کسی حرف می زنی یواشکی گوشیت رو بر میدارن که تلفنها و اس ام اس هات رو تند تند چک کنند و تو که کاملا حواست هست  زیر چشمی نگاه می کنی،  بعد گوشیت یهو می گه بیب!  و تو بر میگردی و با خونسردی می گی : این گوشی سکیورتی کد داره! همونائی که توی خیابون وقتی داری باهاشون راه می ری ، و از گرسته گی دارین می میرین اونوقت می رن دو تا نان بربری می خرن و دوتائی اونقدر می خورین که دلتون باد می کنه و بعدش یک نوشابه ی زمزم می خورین و بعد که حسابی باد کردین یکساعت الکی  از ته دلتون به خودتون و کارهای مسخره اتون می خندین.

همونائی که بهترین ها رو براشون می خواین و توی دعاهاتون همیشه نفر اول صف هستند. همونائی که وقتی نیستند، انگار توی یک برهوت غریب رها شدین و نمی دونین چه جوری باید پیدا بشین ... 

همونائی که رابطه باهاشون ساده ی ساده است اما در عین حال پره از رنگهای قشنگ زندگی!  

... 

 با تو اول کجاست ؟ 

با تو آخر کجاست؟

از نداشتنت می ترسم  

از دلتنگیت  

از تباهی خودم  

همه اش می ترسم  

وقتی  نیستی تباه شوم  

بی تو اول و آخر کجاست؟ 

واژه ها را نفرین می کنم 

و آّه می کشم در آینه ی مه آلود 

پر از تو می شوم 

بی چتر  

من بی تو یعنی چی ؟ 

غمگین که باشی  

فرو می ریزم مثل اشک  

نه مثل دیوار شهر  

که هر کس چیزی بر آن  

به یادگار نوشته است  

تو بیش تر منی  

یا من تو ؟  

در آغوشت ورد می خوانم زیر لب  

و خدا را صدا می زنم  

آنقدر صدا می زنم که بگوئی :   

 جان دلم!  

عباس معروفی