چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچهای غربت ؟

چند روز پیش از کنار گلدانهائی که در حال خشک شدن بودند در پارکینک ساختمان مسکونیم می گذشتم یکی از آنها را از خاک بیرون کشیدم  و در نهایت ناامیدی گذاشتم در آب.  هر روز نگاهش می کنم و هر روز با دو برگ باقیمانده اش  حرف میزنم .  می خواهم که برگردد به زندگی . دو سه روزیست می بینم ریشه کرده . همان گیاهی که قرار بود سرایدار آن را مانند بقیه ی گیاهان خشک شده به دور اندازد.  

 ..............................

نگاه که می کنی به خودت می بینی جریانات زندگی دارد تو را باخود می برد به ناکجا آباد. ای کاش قبل از اینکه دیر شود متوجه شوی که باید دوباره سبز شوی . در زندگی تمام انسانها روزهای دشوار و طاقت فرسا بوده اند. روزهائی که تصور می کردی دیگر امکان بلند شدن وجود ندارد و می ماندی از این پس چگونه با خودت و با زندگی باید کنار بیائی؟!  

می آیم!   خسته از این و آن،  گسسته . از دشتهای غمزده ، از پیش پونه های وحشی ، بر جوی کنارها و از کنار زمزمه چشمه سارها از پیش بیدهای پریشان از خشم بادها ... می آیم . از کوه های سامت با دره های مغموم در های و هوی باد می آیم ... 

آنوقت است که می بینی از رهائی هیچ خبری نیست!  نه معجزه گری وجود دارد که زمان را به عقب بگرداند و همه چیز را به دلخواه تو تغییر دهد و نه مرگ تو را خواهد رهانید از دردهایت!  باید ادامه داد ...  

در کنار تلخی ها و انجماد، گاهی انگیزه های کوچک کوچک هم می شود روزنه ای که تابش نور آن به قلبت، راهت را باز می کند برای رفتن و ادامه دادن !  

توجه و دوست داشتن ... انگیزه های زندگی همین اطراف هستند، همین نزدیکی ها!  آدمها و عشقی که نسبت به آنها در خود ایجاد می کنیم. 

وقتی که احساس می کنم هر انسان خوب روحی از پروردگار است به عظمت حضور اطرافیانم بیشتر ارج می نهم. و درکنارش طبیعت زیبا ... آفتاب ، ماه ، ستارگان ، باد ، شبنم و شقایق ، تمام اینها میشود زنجیر کوچک و نامرئی  از یک وابستگی زیبا برای ماندن در این دنیای سخت و سرد خاکی!   

هر روز صبح به امید اینکه پیرمرد مهربانی جلوی در خانه اش می نشیند و عبور و مرور مردم را نگاه می کند می پیچم داخل کوچه ی روبروی محل کارم و چشمانم به دنبالش میگردد فقط برای یک سلام و یک لبخند و خوشحالم که هنوز هست و هنوز لبخند می زند! 

من آفتاب درخشان و ماه تابان را 

بهین طراوت سرسبزی باران را 

زلال زمزمه روشنان باران را 

درود خواهم گفت 

صفای باغ و چمن دشت و کوهساران را 

و من چو ساقه نورسته بازخواهم رست 

و در تمامی اشیا پاک تجریدی 

وجود گمشده ای را ... دوباره خواهم جست ! 

در کنار تمام اینها گاهی وقتها از بس که تلاش می کنم برای شاد بودن، برای خندیدن و برای انگیزه های زندگی، فقط کافیست یک تلنگر، یک حرف سرد ، یک صحنه ی تلخ کوه آتش فشان درون مرا منفجر کند و به یکباره در یک لحظه احساس می کنم به هزاران تکه تقسیم شده ام  و آنوقت است که دیگر اختیاری بر اشکهایم ندارم.   

اینجاست که باید اجازه داد  که این اشکها کار خودشان را انجام دهند تا دوباره، بشود به زندگی لبخند زد.