من فقط می بخشم ... اما فراموش نمی کنم!

زندگی گریزی دائمی ست که حتی به تو فرصت نمی دهد تا بفهمی از چه می گریزی!

فرانتس کافکا

به گفته ی نیچه دائما می رقصم که زمین نخورم! و تجسم زندگی من همواره با یادآوری این جمله ی نیچه همراه است . تا اینکه دوستی زنگ می زند و می پرسد: چطوری ؟  و من ناگهان و بدون اینکه حتی تصورش را کرده باشم مانند بمب منفجر می شوم و  اشکهایم بی وقفه جاری می شود. نمی دانم چرا یکباره و بدون انتظار اینجوری می شود!  شاید زیاد قوی بوده ام.  و بعد که خوب مویه هایم را می ریزم بر سر دوست بخت برگشته ام یک نفس عمیق می کشم و می گویم بیا دوتائی فراموش کنیم اصلا!   کمی خسته ام ... همین!  بهت زدگیش را پشت خط تلفن احساس می کنم. نمی داند اصلا چه شد!  و حالا چرا باید فراموش کند؟!  شاید هم در حد انتظار قوی نبوده ام... 

زندگی گریزی دائمیست ، گریز از خود ، گریز از کسانی که تو را دائما می رنجانند ، گریز از واقعیتها،  گریز از پذیرش خستگی ها و حتی گاهی گریز از خاطرات شیرین که مرورش غمگینت می کند. با تمام اینها یک چیزهائی این وسط خیلی زیباست و آن امید به فرداست! بخشیدن آدمهاست و دوست داشتنهاست ... 

من فکر می کنم برای زنده ماندن نباید این سه اصل را از دست داد!   

درست است که کلمه به سکوت و کارد به استخوانم رسیده است، 

اما هرگز هیچ دقیقه ی دوری، به دریا دشنام نداده ام. 

من فقط می بخشم ... اما فراموش نمی کنم .  

---

کنایه نوشت : متاسفانه این روزها در جهنمی زندگی می کنیم که خوشبختانه روزی در بهشت یکدیگر را ملاقات خواهیم کرد ...  HaaH