رویاهای من

وقتی با رویا زندگی می کنی احتمالش زیاد است که مورد انتقاد قرار بگیری. معمولا انتظاراطرافیان از من نگاه واقع بینانه به زندگیست.  اما من می دانم روزی که رویاهایم را از دست دهم خواهم مرد. وقتی تلخی های زندگی می خواهد مرا از پای در آورد می دانم که باید بیشتر ایستادگی کنم و بیشتر به رویاهایم بپردازم .  

چه اهمیت دارد چه روزی در شناسنامه ام به ثبت رسیده ام . جوانی من بستگی به تعداد رویاهایم، عمق خنده هایم و تمام امیدهایم دارد و همه ی این رویاها و شادی ها و امیدها بستگی به عشق ها و علایقم دارند. می دانم که باید همواره دوست داشت ... وقتی موجودی انسانی را دوست داشته باشی رویاهایت بیشتر می شود و تو هرگز پیر نخواهی بود.  خوبیش این است که رویایت می تواند یک چیزی باشد فقط بین خودت و تو و اینجا دیگر فقط در قلمرو توست و کسی قادر نخواهد بود به قضاوتت بنشیند. گاهی  صبح که چشمانم را به روز جدید باز می کنم وسوسه می شوم  تعداد کسانی که دوستشان  دارم را بشمارم و بعد بی خیالش می شوم ... مهم نیست هر چند نفر که باشند گاهی یک نفر هم می تواند قشنگترین رویا را در یک لحظه برایت بسازد.  این روزها مصممانه تر به خودم اجازه نمی دهم بابت بی مهری کسی برنجم. اگر ساعتی رنجیدم کافیست بعد می سپارمش در یک گوشه ای آن ته ته ذهنم شاید تا وقتی دیگر ...  

شاید دیگر خسته شده ام از ثابت کردن خودم به دیگران و این خستگی چقدر خوب است!‌

می دانم که هرگز قادر نیستم آدمها را تغییر دهم. اما خوشحالم که می توانم کنترلی بر آمد و رفتهای ذهنی ام داشته باشم.   

اگر قرار است این سرخوشی عده ای را متعجب کند خوب بگذار بکند!  دیگران عادت کرده اند  هر کاری که انجام دهی تعجب  کنند!  

تمام این حرفها برای این بود که بگویم :‌دوستت دارم دوست من ... تو یکی از زیباترین رویاهای منی!‌ 

دلتنگی ها و دلگیری هایم هم همچنان هست آن گوشه کنارهای دلم!‌ باشد برای یک روزی که روی قلبم سنگینی کرد برایت می نویسم ... 

...

«... ای دوست دستهای مرا پر کن، مرا از شکل عبور ده،‌که هر شکل بهاریست و شورشیان زیر سقف بهار تناسب انگشتان تو را به انتظار نشسته اند، که  در اینجا هر چیز ساخته از انتظار است و حتی این سکوت تحت الفظی که به حس شنوائی اش می بالد و عطر دور دست را می شنود که خط تقسیم را  از برلن و ویتنام پاک می کنند. آه که من هنوز بیمار رویاییم، که من هنوز آسمان را با خیال های خیس حدس می زنم، چه شبنم دردی در حرف من بخار می شود  ای دوست!‌ بیا و هی هی رمه های عادت من شو که من هنوز بر شن های هموار دل به جاپاهائی بسته ام که عزیمت ما را با خود می برند، فضاهای زمینی خالی است و جاده هائی که بر خیال کودکی من حکومت می کنند به سرزمین بایری می روند که انکارشان می کند، دیگر هیچ سرابی در طول فرسخ های سپید نمی روید و واحه های متروک را استخوان های خشک و قدیمی را گرفته است . من نمک و شن نوشیده ام و گوشتم در خواب قهوه ای زخمها ، پوست مرا به تولدی تازه تعریف می کند. گوش کن، صدای رشد می آید! «رویا» ی دیگری است که شاید در جامه ی توری کدام باد دلتنگ من است!‌ ای دوست بیا که آمدنت را کوچه به اشتیاقی بزرگ استاده است. بیا که پنجره ای تنها ، برای تو از دیوار پر می گیرد ، پر می گیردو ملافه های سفید ، کتابهای سیاه و شکافهای نگاه به بیهودگی گله های آدمی فرو می افتند و سایه ای که می گریزد از بازوی پنجره، نگاه کن، اینک کوچه اش را در برابر دریا می بیند و رهسپار ساحل سرگیجه ... 

آیا کسی است که از دریا پائین می آید؟ 

زیرا زبان آب  الفبای تازه ی اعماق را به من آموخت 

من در کدام ساحل پیوند شکل و حرکت را دیدم 

و پاره های مطلق را کز هم گسیخته می شد؟ 

و آن کدام ساحل همواره به من می گفت : 

آیا قنات های من دردهای کویر را خواهند نوشید ؟ 

اعصاب من مگر بر شنها آرام گیرند ... »

یدالله رویائی