من را در من معنا کن!

 

 

هر چه دشنام از لب ها خواهم برچید  

هر چه دیوار از جا خواهم برکند  

من گره خواهم زد چشمان را با خورشید 

دل ها را باعشق  

سهراب

  

 

ما  گریه می کنیم نه به خاطر اینکه ضعیف هستیم.بلکه به این خاطر که برای مدت طولانی قوی بوده ایم.

من آنچه می بینند نیستم. آنچه می بینند لباسی ست که برای مقابله با تهاجم سوالات و نگاه کنجکاو و زبان سخن گوی دیگران بر روح و روانم پوشانیده ام.  

 

می توانی حدس بزنی وقتی که با صدای بلند قهقه می زنم ساعتی قبل در گوشه ای امن با صدای بلند گریسته ام. و اگر اشکهایم را دیدی گمان کن که ساعتی قبل از اعماق وجودم به طوفان خندیده ام ! همین اشکها مرا با خود بیشتر آشنا کرده است و هر چه با خود آشناتر شدم دیگران را نیز بیشتر شناخته ام.   

اگر خواستی قضاوتم کنی مرا فقط با خودم مورد قضاوت قرار ده نه با شرایطی که در آنم. حتی اگر معتقد باشی که آدمها در شرایط معنا می یابند.  اما بپذیر که آدمها از لحظه ی آغازین، انسان خلق شده اند و انسان بودن یعنی دوست داشتن، عشق ورزیدن ، رنجیدن و نیازمند به مورد ستایش قرار گرفتن و تمام اینها باعث می شود که انسان خارج از شرایط معنا گردد. بدون در نظر گرفتن اینکه فرزند پدر و مادریست و یا خواهر خواهر و برادریست و یا پدر و یا مادر و یا همسریست. اگر گاهی تنهائی را دوست دارم شاید به این دلیل است که هیچ کس نمی تواند مانند خودم مرا قضاوت کندو در خلوتم با خودم ساعتها بلکه روزها می توانم سرخوش باشم. وقتی برای چیزی رنج کشیده باشی درد آورترین قسمت آن زمانیست که کسی به تو می گوید «چرا؟» زیرا که فقط خودت پاسخش را می دانی و یا قادر به توجیه کردن نیستی و یا اینکه آن پاسخ ها انقدر برایت ارزشمندند که دلت نمی خواهد به گوش کسی برسانی و دوست داری همیشه این گنجینه ی ارزشمند  را در گوشه ای از صندوقچه ی دلت فقط برای خودت نگه داری.   

باید تمرین کرد قضاوت نکرد. انسانها مملو از رمز و رازهائی هستند که بهای هر کدام از آنها سنگین بوده است.  دنیای هر کسی میتواند یک دنیای شگفت انگیز باشد... و  یادمان باشد وقتی شاهد گریستن انسانی بودیم ، او مدت بسیار طولانی ،‌ بسیار قوی بوده است!‌