روزی به نام «من»

چه کسی بر اندامت چاقو کشید؟

چه کسی بر آن تبر زد؟

آیا برگهای ابریشمینت تاراج کولاک ها شدند؟

آیا بازوان ظریفت هیمه ی اجاق ها شدند؟

از طالع تلخت قهر کردی آیا ؟

کنده زیبای بی سر

هر چند تو را از بلندی ها بر زمین زدند

شکوه و زاری نکن

نه نامها نه چاقوها و نه تبرهایشان 

هیچ کدام نمی ماند 

اما بلندی هائی که تو بر آنها زیستی همیشه می ماند. 

راستش زندگی زن‌ها سخته. بعضی زن‌ها. مادر خودم هفتاد و خورده‌ای عمر کرد. هر روز خدا هم کار می‌کرد. بعد از زاییدن پسر آخرش یک روز هم ناخوش نشد، تا یک روز نگاهی به دور بر خودش انداخت، رفت اون پیرهن خواب دانِتِلش رو که از چهل و پنج سال پیش داشت هیچ وقت هم تنش نمی‌کرد از صندوق درآورد تنش کرد، بعد رو تخت دراز کشید پتو رو کشید روش چشم‌هاش رو بست گفت «بابا رو سپردم دست همه‌ی شما. من خسته‌ام.......

ویلیام فاکنر 

هشتم مارس روز جهانی زن نامگذاری شد. اگر از تفکیک جنسیتی خوشمان نمی آید (ما زنان)  نباید هم خیلی به چنین روزی شاخ و برگ دهیم. این روز هم مثل همه ی روزها من  یک زنم، با تمام خصوصیات زنانه ام! با قلبی که بی انتهاست اما شکننده . با چشمانی که گاهی خیس از عشق - از دلتنگی - از دلواپسی و از دردهای زنانه اش. همان زنی هستم مثل دیگر روزها . اما باز هم ممنون شاید زنی یا مادری با شاخه ی گلی در چنین روزی یاد شودو  این خیلی ارزشمند است.

یادم می آید مدتها قبل دوستی لطیفه ای برایم ای میل کرد که روزی خداوند به یکی از بندگانش می گوید هر آرزوئی داشته باشی برآورده می کنم  و آن مرد می گوید: از یکی از شهرهای آمریکا تا یکی دیگر از شهرهایش که فقط راه دریائی ست و مابین آنها کیلومترها فاصله هست یک اتوبان چهار بانده بکشد. خدا می گوید: این آرزوی تو خیلی هزینه بر است . کلی مواد و مصالح می خواهد در صورتیکه با همین هزینه شاید بشود آرزوی بهتری برآورده کرد. آن مرد به خدا می گوید : خیلی خوب صرف نظر می کنم از این آرزو فقط یک سوال بی جواب دارم که می خواهم جوابش را به من بگوئی خداوند منتظر سوال می ماندو آن مرد از خدا می پرسد : چرا زنان گریه می کنند ؟ و خدا می گوید اتوبانی که خواسته بودی چند بانده باشه ؟! 

اما من یک زنم ... می شکنم و دوباره ترمیم می یابم اما دیگر نه مثل قبل! هر بار که می شکنم ، بیشتر می آموزم درست مثل یک مرد. می دانم که باید همیشه یک زن باشم با ظرافتهای زنانه ، با شیطنتهای زنانه ،  با لبهائی که باید با لبخندی همواره زیبا گردد، با قلبی که باید بیشتر بخشنده باشد و شانه هائی که در حین ظرافتش بسیار قوی!  زیرا دردهائی را باید به دوش کشد که هیچوقت، هیچکس نباید از آنان باخبر گردند!  زیرا که «من» یک زنم!

قلب بزرگ ما، 

پرنده ی خیسی است
بنشسته بر درخت کنار خیابان
در زیر هر درخت
صدها هزار برهنه ی بیدار
از تبر

جنگل!
ای کاش قلب ما
می خفت بی هراس
بر گیسوان در هم نمناکت.

ای کاش
تمام خیابان شهر
جنگل بود.