حقیقت دارد

حقیقت دارد  

تو را دوست دارم  

در این باران

می خواستم تو

در انتهای خیابان نشسته

باشی

من عبور کنم

سلام کنم

لبخند تو را در باران

می خواستم

می خواهم

تمام لغاتی را که می دانم برای تو

به دریا بریزم

دوباره متولد شوم

دنیا را ببینم

رنگ کاج را ندانم

نامم را فراموش کنم

دوباره در آینه نگاه کنم

ندانم پیراهن دارم

کلمات دیروز را

امروز نگویم

خانه را برای تو آماده کنم

برای تو یک چمدان بخرم

تو معنی سفر را از من بپرسی

لغات تازه را از دریا صید کنم

لغات را شستشو دهم

آنقدر بمیرم

تا زنده شوم

احمدرضا احمدى

چه تنگ است  ... تنفس عشق در این لباس چه سخت است . چرا پوست مرا کوچکتر ار روحم بافتی؟ چرا برای اقیانوس قلبم خط پایان نکشیدی؟   

به من می گوئی چشمانت سگ دارد،  می گیرد آدمی را !  و من به تو می گویم وقتی که می روم در دنیای پاک دوستی ماندن دیگر  دشوار است . باید کند از زمین و از زمان . این «من» دیگر حتی تحمل خودش را هم ندارد . خاصیت دوست داشتن این است. خاصیت دوست داشتن رها شدن و رسیدن به خداست. و می گویم ببین، نگاه کن به عمق این  چشمها ... چشمها دریچه ی قلب است . تو از چشمانم به قلبم می رسی که دیگر  به سادگی یارای رفتنت نیست!  و من به تو می گویم : در لحظات دوست داشتن است که بودن معنا می یابد برای من ، بودن و سپس کندن و رفتن! ... و تو باز هم نمی توانی درک کنی و مبهوتی فقط در آنچه در چشمانم هست و آنچه که تو را گرفته است.   

دوست داشتنم مرا می برد تا هفت شهر عشق و تو هرگز نمی دانی که چه راه دشواری دارد این هفت شهر عشق و نمی بینی ویرانی مرا ، سوختن مرا ، پوست انداختن مرا ... تو فقط مبهوتی در چشمان من!      گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد / گفتا اگر که دانی هم اوت رهبر آید ...