اگربه خانه من آمدی نیازبه چتر نیست! اینجا چیزی جزمهربانی نمیبارد

در این دنیا که مردانش عصا از کور می دزدند

من از خوش باوری اینجا محبت آرزو کردم ...

بگذار مردم هر چه هستند باشند، هر چه می خواهند باشند. «من» باید آنچیزی باشم که «باید» باشم!  

بگذار فکر کنم که خوش باورم،  بگذار فکر کنند که خوش باورم،  اما اصولم را فراموش نکنم!  اصولی که خیلی رنج کشیده ام تا به آنها رسیدم. 

اگر بی تفاوت باشم و یا نامهربان، تمام سختی هائی که کشیدم برای رسیدن به یک انسانیت قابل قبول لگد مال خواهد شد.   بگذار مردم هر چه می خواهند باشند و اگر آنان نیز اصولی دارند، پایبند بمانند در آنچه که اعتقادشان است.  اما «من» همان «منی» باقی بمانم که سالها برایش تلاش کردم.