وقتی امیدی به زمین نیست، به آسمان نگاه کن!

کمی جلوتر
من آن طرف امروز پیاده می شوم کمی نزدیک به پنجشنبه نگهدار
کسی از سایه های هر چه ناپیدا می آید
از آن طرف کودکی
و نزدیک پنجشنبه به راه بعد از امروز می افتد
کمی نزدیک به پنجشنبه نگهدار
تو همان آشناترین صدای این حدودی
که مرا میان مکث سفر
به کودک ترین سایه ها می بری
با دلم که هوای باغ کرده است
با دلم که پی چند قدم شب زیر ماه می گردد
و مرامی نشیند
می نشینم و از یاد می روم
می نشینم و دنیا را فکر می کنم
آشناترین صدای این حدود پنجشنبه
کنار غربت راه و مسافران چشم خیس
دارم به ابتدای سفر می روم
به انتهای هر چه در پیش رو می رسم
گوش می کنی ؟
می خواهم از کنار همین پنجشنبه حرفی بزنم
حالا که دارم از یاد می روم
دارم سکوت می شوم
می خواهم آشناترین صدای این حدود تازه شوم
گوش می کنی؟
پیش روی سفر
بالای نزدیک پنجشنبه برف گرفته است
پیش روی سفر
تا نه این همه ناپیدا
تنها منم که آشناترین صدای این حدودم
تنها منم که آشناترین صدای هر حدودم
حالا هر چه باران است ، در من برف می شود
هر چه دریاست ، در من آبی
حالا هر چه پیری است ، در من کودک
هر چه ناپیدا ، در من پیدا
حالا هر چه هر روز و بعد از این
هر چه پیش رو
منم که از یاد می روم ، آغاز می شوم
و پنجشنبه نزدیک من است
جهان را همین جا نگهدار
من پیاده می شوم.

هیوا مسیح

... 

وقتی امیدی به زمین نیست به آسمان نگاه کن، مطمئن باش کسی همیشه آنجا هست که به تو لبخند بزند.  

ستاره ها با من رازهائی دارند.  گام به گام به جلو قدم بر می دارم و بی پروا به آسمان خیره می شوم . گام به گام جلو می روم بدون هراس از افتادن از همانجا، از توی آسمان مخملین سیاه رنگ ، همانجائیکه کسی دارد به من لبخند می زند و به صدایش که از درون قلبم بر می خیزد گوش می سپارم  ... بدون ترس از افتادن. چقدر خوب است روی زمین راه رفتن و در آسمان بودن .  

«کسی»  هیچ کس نیست غیر از تو. تو وقتی باشی همه چیز ممکن می شود. تو باش تا بی صبرانه منتظر فرداهایم باشم و به شوق شبهای پرستاره اش صبور بمانم. وقتی از آنجائی که از زمین دوراست لبخند می زنی مرا می بری به انتهای شوق پرواز ... یا گاهی به صمیمیت های کودکیم، می بری به تمام پاکی ها به تمام رهائی ها.   

دیگر فهمیدم اگر در زمین نباشی در آسمان باید پیدایت کنم.  

بر روی فرش مخملین سیاه رنگت چه مهربان نشسته ای و مرا می نگری.  همین نگاهت برای من کافیست در این قحطی صمیمیت. دیگر بیش از این نمی خواهم ... گاهی یک نگاه هم مرهمی می شود بر تمام شوریدگی هایم.  یک نگاه مهربان و رفتن به ورای تمام جسمانیتم ... دور شدن از هر چه زمینیم.

و من می بینم لبخند و نگاهت را و این منم که می شنوم آوایت را. فقط من می بینم، من می شنوم، نه هیچ کس دیگر!
و این را تو خوب می فهمی. و صدای تپش قلبم را تو خوب می شنوی ...  

بگذار زمینی ها مرا به سخره بگیرند. آن لحظه که نباشم در میانشان هر چیزی بی اهمیت خواهد بود.