من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرم ...

این که از یک مسافرت اونم به این کوتاهی برگردیم و ببینیم چندین کامنت خصوصی و عمومی و ای میل های محبت آمیز ، تازه بعضی هاشون هم یک آهنگ خوشگل پیوستش شده و یا یک عکس و یا یک کلیپ، واسمون اومده خیلی خوشحال کننده ست!  

این بهانه ای بود که تشکر کنم از محبتهای شما.  

دوستان سوال کرده بودند کجا بودی؟  و یا به شکل دیگری گفتند: ما که نمی دونیم کجا رفتی اما بهت خوش بگذره!!!  

جای همه شما رو خالی کردم در ماه ترین ایستگاه دنیا... جزیره ی همیشه زیبای کیش و در کنار خلیج همیشه فارس!  اولین بار نبود که به کیش سفر می کردم اما این بار شاید کمی متفاوت بود با دفعات قبل،‌ به خاطر حال وهوای خودم!‌   

در واقع یک سمیناری بود که محبت کردند و بنده رو به عنوان «نخودی» به همراه خودشان بردند!  

دسترسی به نت داشتم اما از جائیکه برنامه گروهی بود اختیار زمانم دست خودم نبود. فقط سه چهار ساعتی رو جیم شدم و رفتم کنار ساحل و البته همانطور که سوت می زدم یاد تک تک دوستان کردم.   

انا لله خود را خواندم و بر صندلی هواپیما نشستم ولی اتفاقی خاصی نیوفتاد. در راه برگشت بعد از شنیدن سقوط هواپیمای ایران ایر این بار قاطعانه تر انا لله خواندم اما فقط یک بار از یک مانع پرش جانانه ای کردیم که بسیار مهیج بود و البته ترسناک! 

برای هواپیمائی که سقوط کرد بسیار متاسفم و چونکه تعدادی از همکاران سابق من در ارومیه شاغل بودند جرات نمی کردم لیست مسافران را مرور کنم. اما امروز که شنیدم برادر یکی از همکاران سابقم در هواپیما بوده لیست را نگاه کردم ... متاسفم برای این اتفاق وحشتناک ، اوضاع هواپیماهای ما بسیار اسف بار است. و در واقع سفرهای پروازی داخل کشور این روزها یک ریسک به تمام معناست.   

اما در جزیره آرامش بود و زیبائی، آنقدر که مرا وسوسه کرد تا در مورد زندگی در آنجا کمی فکر کنم.  

 

کندن گاهی خیلی خوب است! کندن از دلبستگی ها، مسئولیتها  و از خاطرات دور و نزدیک!    اما در نهایت بازگشتن به خود است ... کاش می شد یه جوری از خود فرار کرد! کاش ...  

به صد مرگ سخت
به صد مرگ سخت تر

در زندگی لحظاتی هست
که به صد مرگ سخت تر می ارزند
خاطره یی شاید
رویایی
اتفاقی 

پ ن : تیتر این پست رو از آهنگ جزیره ی آقای سیاوش قمیشی کش رفتم!‌  

تصاویر هم که معلوم است ... نیاز به توضیح ندارد.